ΠΟΙΕΣ ΧΩΡΕΣ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΝ ΜΕΡΙΔΙΟ ΣΤΗΝ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΗ ΑΝΑΔΙΑΝΟΜΗ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΠΙΤΑΣ

Γράφει ο Μαινόμενος

12-3-2018

Οι σημαντικοί  παίκτες, η δυναμική τους, οι φιλοδοξίες τους και οι στρατηγικές τους

Πριν λίγα χρόνια ο Χένρυ Κίσινγκερ είχε πεί ότι «όποιος δεν ακούει τα τύμπανα του πολέμου είναι κουφός». Πριν λίγο καιρό διάβαζα ότι η συνήθως λιγομίλητη  βασίλισσα της Αγγλίας συνέστησε σε άτομα του περιβάλλοντός της να αποχαιρετήσουμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα γιατί δεν ξέρουμε ποιοι θα ζούν μετά τον αρμαγεδώνα που έρχεται. Οι οικονομικοί αναλυτές βεβαιώνουν καθημερινά  το οικονομικό αδιέξοδο των ΗΠΑ, την επικείμενη διάλυση του ευρώ και την τεράστια φούσκα στους τίτλους αξιών κάθε είδους, που πρόκειται να σκάσει σύντομα και για την οποία δεν υπάρχει αντίδοτο, καθώς όλα τα οικονομικά εργαλεία που διαθέταμε, χρησιμοποιήθηκαν για την διάσωση των οικονομιών από την φούσκα του 2008 και πλέον έχουν εξαντλήσει την δυναμική τους.

Είναι πλέον σε όλους μας πασιφανές ότι μία μεγάλη ανατροπή ετοιμάζεται να γίνει παγκόσμια σε γεωπολιτικό, γεωστρατηγικό και γεωοικονομικό επίπεδο. Το παγκόσμιο σύστημα ισορροπιών όπως διαμορφώθηκε μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο δεν εκφράζει πλέον τους  συσχετισμούς ισχύος της σημερινής εποχής. Όλοι οι παίκτες προσπαθούν να τοποθετηθούν με τέτοιο τρόπο ώστε να έχουν το καλύτερο μερίδιο στην επικείμενη νέα μοιρασιά της πίτας.

Οι παρατάξεις αυτή την φορά δεν είναι μόνο δύο όπως στους άλλους δύο πολέμους και κάποιοι που θεωρούνται σύμμαχοι είναι απλά προσωρινοί συνοδοιπόροι, για όσον καιρό συμπίπτουν τα συμφέροντά τους. Αυτό κάνει το σύστημα ποιο περίπλοκο και απρόβλεπτο.

 Οι χώρες  που θα παίξουν κυρίαρχο ρόλο είναι τρείς υπερδυνάμεις, δύο άλλοι ισχυροί (οικονομικοί κυρίως) πόλοι ισχύος που τρέφουν υπέρμετρες φιλοδοξίες αλλά έχουν και σημαντικές ελλείψεις που τείνουν να αγνοούν και επίσης άλλοι δύο πόλοι με συγκρατημένες φιλοδοξίες λόγω καλύτερης αυτογνωσίας όσον αφορά το εύρος των δυνατοτήτων τους.

Η Αμερική

Η πάλαι ποτέ κραταιά υπερδύναμη χάνει ολοένα και περισσότερο την ισχύ και το κύρος της καθώς άλλες χώρες παίρνουν το μερίδιο αγοράς της οικονομίας της έχοντας μείνει κυρίαρχη  μόνο στους τομείς της αναψυχής ( Hollywood και μουσική βιομηχανία), του ίντερνετ και κυρίως στο τζιράρισμα του παγκόσμιου κερδοσκοπικού κεφαλαίου μέσω της wall street. 

Η βιομηχανία της έχει υποστεί μεγάλο πλήγμα και μόνο η αμυντική και αεροπορική βιομηχανία της κρατιέται ακόμα αλλά βαλλόμενη συνεχώς από τον ανταγωνισμό της Ρωσίας και της Κϊνας. 

Αυτό έχει συνέπειες και στους εξοπλισμούς του στρατού της αλλά και στην διάθεση της κοινής γνώμης να ανεχθεί απώλειες. πχ το F22 Raptor έχει μπεί σε υπηρεσία από το 2003 και θα έπρεπε να είναι ο κορμός της αεροπορίας αλλά μετά από τόσα χρόνια δεν έχουν παραχθεί παραπάνω από 180 τεμάχια. 

Το σχέδιο των ΗΠΑ μετά την πτώση του ανατολικού μπλοκ ήταν η καταρχήν εξάπλωση και κυριαρχία των πολυεθνικών της παντού, μετά διείσδυση στην Ρωσία  και διάβρωσή της ως την πλήρη ενσωμάτωσή της στην σφαίρα επιρροής της Αμερικής, τον αφοπλισμό του πυρηνικού της οπλοστασίου  και αν είναι δυνατόν και διάσπασή της, ώστε να μην αποτελέσει ποτέ πια επικίνδυνο παράγοντα για τα αμερικανικά συμφέροντα. 

Φυσικά θα έπρεπε να προηγηθεί η απόσπαση όλων των συμμάχων της Ρωσίας με την πειθώ ή με χρωματιστές επαναστάσεις. 

Το επόμενο στάδιο θα ήταν η κατάκτηση της Κίνας την οποία θα την είχαν ήδη διαβρώσει με τον καπιταλισμό και με την αναμόχλευση εσωτερικών προβλημάτων. Μόλις η Κίνα θα ήταν υπερβολικά εξαρτημένη από το διεθνές οικονομικό σύστημα θα της τραβούσαν το χαλί κάτω από τα πόδια και θα την άφηναν να αυτοδιαλυθεί από τις εσωτερικές αντιθέσεις της και από την ένδεια της πλειοψηφίας του πληθυσμού της, που δεν θα μπορούσαν πλέον, να καλυφθούν από την ελπίδα της συμμετοχής στα οφέλη της οικονομικής ανάπτυξης.

 Έτσι με τους δύο βασικούς αντιπάλους της διαλυμένους η κυριαρχία των ΗΠΑ θα ήταν ολοκληρωτική. 

Βέβαια μετά την αρχική φάση τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα περίμεναν για να φτάσουμε σήμερα στην σχεδόν ολοκληρωτική ανατροπή. Η Ρωσία χάριν σε μιά αποφασισμένη και ευρηματική πατριωτική ηγεσία καθώς και στα απίστευτα αποθέματα σε φυσικό πλούτο και σε ποιοτικό ανθρώπινο δυναμικό, έχει όχι μόνον σταματήσει το αρνητικό για αυτήν ντόμινο, αλλά έχει ανακάμψει θεαματικά και έχει αρχίσει να παίρνει με το μέρος της δεδομένους συμμάχους της Αμερικής, όπως η Αίγυπτος και χώρες της λατινικής Αμερικής. 

Η Κίνα αποδείχτηκε και αυτή δύσκολη στον χειρισμό και το σύστημα καταστολής του ΚΚΚ σε συνδυασμό με την παραδοσιακή κινέζικη δυσπιστία προς τους ξένους δεν άφησε περιθώρια στην CΙΑ για διείσδυση. Παράλληλα κατάφερε να κλέψει αρκετή τεχνογνωσία από την   δύση ώστε να αυτονομηθεί τεχνολογικά και στρατιωτικά.

Ο νεωτερισμός που εισάγει ο Τραμπ ή το κομμάτι του κατεστημένου που ελέγχει τον Τραμπ, στην πολιτική της χώρας είναι ακριβώς η κατανόηση της νέας πραγματικότητας και η προσαρμογή στα δεδομένα. Βλέπει ότι η κλιμακωτή καταστροφή των δύο αντιπάλων του έχει αποτύχει και μάλιστα συνασπίζονται εναντίων του μέσω των BRICS . Γνωρίζοντας πως δεν μπορεί να τα βάλει με τους δύο μαζί προσπαθεί να τα βρεί με την Ρωσία ,που είναι ποιο συνεννοήσιμη, εναντίων της Κίνας που είναι ποιο επιθετική. Τον αντιμάχεται το υπόλοιπο κατεστημένο, που νομίζει ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα και επιμένει στον αρχικό σχεδιασμό.

Ποτέ άλλοτε οι ΗΠΑ δεν ήταν τόσο διαιρεμένες. Τα διάφορα κέντρα συμφερόντων που συσπειρώνονται άλλα γύρω από τους δημοκρατικούς και άλλα γύρω από τους ρεπουμπλικάνους έχουν γίνει πολύ εριστικά και συγκρούονται πλέον φανερά μεταξύ τους. 

Ταυτόχρονα για πρώτη φορά στην ιστορία ο απλός κόσμος δεν εμπιστεύεται το σύστημα εξουσίας στο σύνολό του, συμπεριλαμβανομένου και του τύπου. Δεν πιστεύουν πλέον ότι οι αμερικανικές αξίες, είναι μέρος της ατζέντας αυτών που βρίσκονται σε θέσεις ισχύος και βλέπουν ένα σκοτεινό κατεστημένο να επιβουλεύεται τις ελευθερίες τους. Στην ύπαιθρο οργανώνονται παντού ένοπλες πολιτοφυλακές με σκοπό να αποτρέψουν ένα κυβερνητικό πραξικόπημα εναντίων του λαού. Αποσχιστικά κινήματα λαμβάνουν μορφή με όλο και περισσότερη απήχηση. Στο Τέξας και στην Καλιφόρνια αυτό είναι ποιο έντονο από οπουδήποτε αλλού.

 Παρόλα αυτά το σύστημα έχει πολύ γερές βάσεις, μεγάλους οικονομικούς πόρους ,φανερούς και κρυφούς, και την καλύτερη πολεμική μηχανή του κόσμου. Ακόμα και η επικείμενη οικονομική κρίση είναι υπολογισμένη, αν όχι άνωθεν προγραμματισμένη. Όσοι πιστεύουν ότι οι ΗΠΑ είναι εύκολος στόχος ή ότι θα διαλυθεί από μόνη της θα περιμένουν πολύ ακόμα.

Η ΡΩΣΙΑ

Η Ρωσία έχει κάνει ένα εντυπωσιακό come back σε σχέση με το πώς ήταν στα χρόνια του ‘90. Έχει καταφέρει να ορθοποδήσει την οικονομία της, να αναπλάσει τον κοινωνικό ιστό που είχε διαρραγεί ,να ανασυστήσει τις ένοπλες δυνάμεις της σε βαθμό που να την κάνουν επικίνδυνο αντίπαλο ακόμα και για μία υπερδύναμη όπως οι ΗΠΑ και τέλος να αποδείξει ότι η έρευνα για εξέλιξη προηγμένης τεχνολογίας και οπλικών συστημάτων δεν σταμάτησε στα πέτρινα χρόνια του Γέλτσιν ,αλλά παρά τις αντιξοότητες,  συνέχισε με το πείσμα και μόνο των απλών ερευνητών, την παράδοση που είχε αφήσει η Σοβιετική Ένωση. 

Τα 70 χρόνια κομμουνιστικού καθεστώτος, άφησαν προίκα έναν λαό καλά μορφωμένο και πολύ πειθαρχημένο. Οι Ρώσοι είναι σκληροτράχηλος και εργατικός λαός και είναι διατεθειμένοι να υποστούν πολλά δεινά με καρτερία όταν διακυβεύεται το μέλλον της χώρας τους, κάτι που κανείς καλομαθημένος δυτικός λαός δεν είναι πρόθυμος να κάνει. Αν συνδυάσεις τα παραπάνω με το μεγαλύτερο πυρηνικό οπλοστάσιο στον κόσμο και τα τεράστια αποθέματα ορυκτών της Σιβηρίας, έχεις μια πολύ καλή βάση για την επόμενη φάση των κινήσεων.

 Η νέα διοίκηση το 2000 υπό τον Πούτιν έκανε μια σειρά  στρατηγημάτων που ανέτρεψαν την πολύ δύσκολη θέση της χώρας όπως προέκυψε από την διακυβέρνηση Γέλτσιν. Στα πρώτα χρόνια της διοίκησής του ενώ έφτιαχνε το εσωτερικό της χώρας και καθάριζε τους ξενοκίνητους ολιγάρχες που λυμαίνονταν τον πλούτο, άφηνε να φανεί προς τα έξω ότι δεν άλλαξαν και πολλά πράγματα, έτσι ώστε να κρατάει την δύση κοιμισμένη και να κερδίσει πολύτιμο χρόνο για να αναδιοργανωθεί. Μετά αντιλαμβανόμενος το παιχνίδι περικύκλωσης που του έπαιζε η δύση άρχισε να λαμβάνει μέτρα. Αρχικά ,με την διπλωματία και με οικονομικές και αμυντικές συμφωνίες, έφτιαξε σιγά σιγά στενές σχέσεις με την Κίνα, την Ινδία και τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες. Μετά όταν είχε ανακάμψει αρκετά ξεκίνησε να μπλοκάρει τις κινήσεις της δύσης. 

Η τακτική της δύσης μοιάζει με «το ξεφλούδισμα του κρεμμυδιού» δλδ. αποσπούσε σιγά σιγά τους συμμάχους και τις χώρες επιρροής της Ρωσίας ξεκινώντας από τον εξωτερικό κύκλο συμμάχων που η επιρροή της Μόσχας είναι ασθενέστερη και πλησιάζοντας σιγά σιγά τους εσωτερικούς κύκλους έτσι ώστε όταν φτάσει στο κέντρο ,η Ρωσία να είναι απομονωμένη γεωστρατηγικά χωρίς στηρίγματα. 

Η πρώτη επέμβαση ανάσχεσης ήταν η εισβολή στην Γεωργία όπου εμπόδισε την δύση να φτάσει στο μαλακό της υπογάστριο (=Τσετσενία κα.).Μετά προεξέτεινε την ζώνη ασφαλείας νοτίως του Καυκάσου κάνοντας βάσεις στην Αρμενία.

 Η δεύτερη επέμβαση ήταν η αναίμακτη κατάληψη της Κριμαίας και η διατήρηση της ανατολικής Ουκρανίας υπό την επιρροή της εμποδίζοντας έτσι την προέλαση των φιλοδυτικών προς ανατολάς. 

Η Τρίτη επέμβαση ήταν στην Συρία ώστε να ενισχύσει το σύμμαχο σιιτικό-αλαουιτικό τόξο (Ιράν-Συρία-νότιο Ιράκ) έναντι του δυτικοκινούμενου ΙΣΙΣ. 

Πιστεύω ότι η επόμενη κίνηση είναι ήτε η επέμβαση από κοινού με την Αίγυπτο στην Λιβύη,είτε η ένωση του καυκασιανού μετώπου με το μεσανατολικό, αν η Τουρκία κάνει κάποιο μεγάλο λάθος όπως πχ να επιτεθεί στην Ελλάδα.

 Ίσως η λυκοφιλία με τον Ερντογάν, να είναι προσπάθεια εφησυχασμού του ώστε να αποτολμήσει τελικά κάτι τέτοιο και έτσι η Ρωσία να έχει το ηθικό έρισμα να κατέβει στις θερμές θάλασσες, ως σωτήρας των αδικημένων. Να σημειώσουμε ότι η Ρωσία επιδιώκει όλες οι πράξεις της να έχουν ηθική και νομική κάλυψη. Ξέρει ότι το παραμικρό ατόπημα εντοπίζεται και μεγενθύνεται από τα ΜΜΕ της δύσης. Αυτή η τακτική έχει αρχίσει και αποδίδει καθώς έχει δημιουργήσει την εικόνα σόφρωνος δύναμης που σέβεται το δίκαιο σε αντίθεση με τις ΗΠΑ και την παρέα τους, που κατάφεραν να καθιερωθούν στην κοινή γνώμη πολλών εθνών ως αυταρχικά και υπεροπτικά κράτη.

Όσο πράττει τα παραπάνω ταυτόχρονα και με χαμηλούς τόνους προβαίνει στο επιθετικό μέρος του σχεδίου που είναι ο ανταγωνισμός (στο μέτρο του δυνατού) με τις  ΗΠΑ για τον έλεγχο των θαλασσίων αρτηριών οι οποίες αποτελούν το συγκριτικό πλεονέκτημα της δύσης. Με την απόσπαση της Αιγύπτου από τους Αμερικάνους ελέγχει την πάνω είσοδο της Ερυθράς θάλασσας . 

Με τους Χούτι της Υεμένης και με την βάση των Κινέζων στο Τζιμπουτί ελέγχουν από κοινού και την κάτω πρόσβαση στην Ερυθρά. Το σύμμαχο Ιράν εν μέρει ελέγχει τον περσικό κόλπο. Τώρα επενδύουν από κοινού σε ένα δίκτυο καναλιών που θα ενώνει την Κασπία με τον περσικό κόλπο ακτοπλοικώς. Μαζί με τους Κινέζους κάνουν μία δεύτερη διώρυγα στην Νικαράγκουα που θα ανταγωνίζεται αυτή του Παναμά. Με την ολοκλήρωσή της σε λίγα χρόνια οι ΗΠΑ χάνουν το μονοπώλιο και τον έλεγχο της διακίνησης του εμπορίου Ατλαντικού-Ειρηνικού. Σε συνδυασμό με τις οικονομικές και πολιτικό-στρατιωτικές σχέσεις που συνάπτουν οι BRICS με τις χώρες της λατινικής Αμερικής τείνει να απολεστεί το μονοπώλιο της επιρροής των ΗΠΑ στο οικόπεδο της Ν.Αμερικής.

Όσον αφορά τις σχέσεις της με την Κίνα, ενώ είναι αρκετά στενές, δεν είναι ασφαλείς λόγω των υπερβολικών φιλοδοξιών των Κινέζων. Πρόκειται μάλλον περί λυκοφιλίας, καθώς οι Κινέζοι καλοβλέπουν τα κοιτάσματα της αχανούς Σιβηρίας, που θα μπορούσαν να τους εξασφαλίσουν αυτάρκεια σε ενέργεια και στρατηγικά μέταλλα. Δεν γίνεται εν αγνοία της κινεζικής κυβέρνησης η μετανάστευση πληθυσμών προς την Σιβηρία. Προσπαθούν να δημιουργήσουν ερείσματα για το μέλλον.

Η ΚΙΝΑ

Η πολυπληθέστερη χώρα στον κόσμο, με ένδοξο αυτοκρατορικό παρελθόν χιλιάδων ετών δεν θα μπορούσε παρά να έχει τεράστιες προσδοκίες για το μέλλον της. Όλες οι δράσεις της τις τελευταίες δεκαετίες προς αυτήν την κατεύθυνση κινούνται δλδ στην δημιουργία μιας νέας αυτοκρατορικής Κίνας που θα κυριαρχεί στο παγκόσμιο στερέωμα με το κόμμα στην θέση του αυτοκράτορα. 

Η Κίνα ονομάζεται στα κινέζικα <<μέση χώρα>> δλδ η χώρα στο κέντρο του κόσμου. Οι κινέζοι αυτοκράτορες ,πριν από αιώνες αρνούνταν να δεχτούν πρέσβεις άλλων χωρών ακόμα και μακρινών όπως οι ευρωπαικές . Δέχονταν μόνο αποστολές υποτελών. Λίγα έχουν αλλάξει από τότε στην κινέζικη κοσμοθεωρία. 

Η Κίνα έχει πάψει από καιρό να είναι κομμουνιστική ή έστω σοσιαλιστική. Τα μόνα που έχουν μείνει από το παλιό καθεστώς είναι το όνομα ,το σύστημα καταστολής το οποίο αποδείχτηκε εξαιρετικά αποτελεσματικό, η προπαγάνδα και η απουσία εκλογών η όποιων άλλων δημοκρατικών διαδικασιών. 

Το σχέδιο της Κίνας είναι μακροχρόνιο και πολυεπίπεδο. Κινείται στις σφαίρες την οικονομίας, της στρατιωτικής ισχύος, της πληθυσμιακής διπλωματίας καθώς και της δυναμικής εξασφάλισης πρώτων υλών. Το κινέζικο καθεστώς είναι κοντύτερα στο να το χαρακτηρίσεις εθνικιστικό παρά αριστερό, για την ακρίβεια εθνικοσοσιαλιστικό. Να μην ξεχνάμε ότι ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι από σοσιαλιστικά κόμματα προήλθαν. Οι εθνικές και θρησκευτικές μειονότητες καταπιέζονται αγρίως και το μεγαλύτερο μέρος του λαού, χρησιμοποιείται σαν εργάτες υπό καθεστώς δουλείας. Τα πολιτικά δικαιώματα είναι πρακτικά ανύπαρκτα, εκλογές δεν υπάρχουν και οι μόνες ελευθερίες αφορούν το επιχειρείν έτσι ώστε  όλη η ενεργητικότητα του λαού να πηγαίνει στην ανάπτυξη της οικονομίας. Η ελπίδα ότι θα λάβουν μερίδιο από τα κέρδη της οικονομικής ανάπτυξης, είναι στην ουσία η συγκολλητική ουσία που κρατάει την χώρα ενωμένη και  αυτό που συγκρατεί τα φτωχότερα στρώματα του πληθυσμού από το να ξεσηκωθούν ενάντια σε μια όλο και αυξανόμενη κοινωνική αδικία. Μία αντιστροφή του οικονομικού κλίματος της ξέφρενης ανάπτυξης που θα έφερνε διάψευση στις προσδοκίες του λαού, θα προκαλούσε εκρηκτική εκτόνωση των αντιφάσεων της κινεζικής κοινωνίας.

 Το σύστημα εξουσίας αυτή την στιγμή αποτελείται από φατρίες που δρούν εντός του κόμματος (το οποίο μονοπωλεί την εξουσία), ανταγωνιστικές μεταξύ τους, οι οποίες συνιστούν συμμαχίες ισχυρών οικογενειών άλλες δημιουργήματα της μαοικής επανάστασης  και άλλες όχι, μάλιστα μεταξύ τους υπάρχουν και απόγονοι παλαιών αυτοκρατορικών οικογενειών όπως οι Μίνγκ και οι Τανγκ. Η ισχύς των οικογενειών αυτών επεκτείνεται και στον επιχειρηματικό χώρο. Το μοντέλο ανάπτυξης που ξεκίνησε να εφαρμόζει ο Τενγκ Χσιάο Πίνγκ έχει αποδόσει καταπληκτικά τα 40 χρόνια της ύπαρξής του, καθιστώντας την Κίνα την δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο και την πρώτη εξαγωγό χώρα. Το ευνοικό καθεστώς για την μετεγκατάσταση δυτικών εταιρειών στην χώρα μετέφερε τεράστια ποσότητα τεχνολογίας που έλειπε από την Κίνα και ήταν αναγκαία για την αυτόνομη ανάπτυξή της. Τώρα αυτό που λείπει για να γίνει παγκόσμια υπερδύναμη είναι πρόσβαση σε καύσιμα και στρατηγικά υλικά, ισχυρός στρατός και επιρροή στο εσωτερικό υπόλοιπων χωρών του κόσμου. 

Τα στρατηγικά υλικά τα εξασφαλίζει με τις κολοσσιαίες επενδύσεις που έχει κάνει σε χώρες του τρίτου κόσμου κυρίως της Αφρικής καθιστώντας κάποιες ουσιαστικά προτεκτοράτα αφού οι επενδύσεις αυτές συνδέονται με διακρατικές συμφωνίες επωφελείς , εννοείται, για τους Κινέζους και με ανάλογη εξαγορά των ντόπιων κυβερνώντων. Το επόμενο βήμα είναι να διεκδικήσει δυναμικά περιοχές με πρώτες ύλες στην δική της γειτονιά κάτι που μέχρι πρότινος δεν μπορούσε να το κάνει με στρατιωτικά μέσα, γιατί υπήρχε η μόνιμη παρουσία του αμερικανικού στόλου και έτσι αρκούνταν σε μία επιθετική διπλωματία. Από την στιγμή όμως που αύξησε κάπως τις στρατιωτικές της δυνατότητες δεν έχασε καθόλου καιρό και άρχισε την δυναμική διεκδίκηση των νησιών Σπράτλευ με την δημιουργία τεχνιτών νησίδων με στρατιωτικές βάσεις πάνω τους ώστε να δημιουργήσει τεχνητές ΑΟΖ και έτσι να οικειοποιηθεί το πλούσιο σε αποθέματα υδρογονανθράκων βυθό της περιοχής. Οι νησίδες λειτουργούν επίσης σαν αβύθιστα αεροπλανοφόρα εναντίων της αμερικανικής ναυτικής ισχύος.

 Η επεκτατική-αλυτρωτική νοοτροπία της  Κίνας φαίνεται και από το γεγονός ότι έχει εδαφικές διεκδικήσεις με όλους σχεδόν τους γείτονές της. Με την Ινδία μαλώνουν για το Κασμίρ, παρόλο που είναι σύμμαχοι μέσω των BRICS, με το Βιετνάμ για μέρος των νησιών της Ν.Σινικής θάλασσας, την Ταιβάν την θέλουν ολόκληρη, με την Ιαπωνία επίσης για κάτι νησιά και πάει λέγοντας. Στην Σιβηρία στέλνει καραβάνια εξαθλιωμένων μεταναστών ώστε σιγά σιγά να την εποικίσουν με σκοπό στο απώτερο μέλλον να την προσαρτήσουν. Κι όλα αυτά σε μία χώρα που είναι ο στενότερος συνεργάτης τους. 

Τα τελευταία χρόνια προχωράει με φρενήρης ρυθμούς σε εξοπλισμούς και μάλιστα υποκαθιστά τα εισαγόμενα συστήματα με δικές της σχεδιάσεις . Οι ποιο πρόσφατοι εξοπλισμοί της αφορούν πλοία μεγάλων διαστάσεων και αεροπλανοφόρα που δεν έχουν σκοπό την παράκτια άμυνα όπως συνέβαινε μέχρι πρόσφατα, αλλά την κυριαρχία στους ωκεανούς. Επίσης φτιάχνει έναν τεράστιο στόλο μεταγωγικών αεροσκαφών μεγάλης εμβελείας που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να επεμβαίνει στρατιωτικά σε μακρινές χώρες με μεγάλες αριθμητικά δυνάμεις.  Ήδη επεκτείνει την δράση της δημιουργώντας βάσεις εκτός της χώρας όπως αυτής στο Τζιμπουτί. Με την Ρωσία φτιάχνουν την διώρυγα της Νικαράγκουα για να έχουν έρεισμα στο εμπόριο Ατλαντικού-Ειρηνικού. Με το Πακιστάν έχουν μία αμυντική συμφωνία που τους επιτρέπει να περάσουν από τον λεγόμενο διάδρομο του Καρακορούμ, όσα στρατεύματα θέλουν προς την Μέση Ανατολή. Έτσι μπορούν να υπερασπιστούν τα συμφέροντά τους στις πετρελαιοφόρες ζώνες από όπου παίρνουν καύσιμα.

Η Κίνα δεν έχει παραλείψει να αξιοποιήσει τον τεράστιο πληθυσμό της για να δημιουργήσει οικονομικά κέντρα σε όλες της γωνιές της Γής. Εκατομμύρια Κινέζοι κάθε χρόνο μεταναστεύουν σε όλες τις χώρες του κόσμου όχι ‘όμως ως εργατικό δυναμικό αλλά ως επιχειρηματίες που ανοίγουν κυρίως καταστήματα και εμπορικές επιχειρήσεις ακόμα και στα ποιο απόμερα σημεία κάθε χώρας.

 Οι επιχειρήσεις αυτές χρηματοδοτούνται από το κινέζικο κράτος και από μεγάλους οργανισμούς με τρείς σκοπούς 1) να καθετοποιήσουν την κινέζικη παραγωγή εντάσσοντας σε αυτή και όλο το κύκλωμα διακίνησης-πώλησης προιόντων 

2)Να δημιουργήσουν δίκτυο πληροφοριών και κατασκοπείας, διότι εφόσον τα καταστήματα είναι χρηματοδοτούμενα από το κινεζικό κράτος, οι καταστηματάρχες έχουν υποχρέωση να κάνουν ό,τι τους ζητήσουν. Δεν είναι τυχαίο ότι και στα ποιό απόμακρα ορεινά χωριά υπάρχει κινέζικο μαγαζί, ειδικά αν βρίσκεται κοντά σε στρατιωτική βάση. 

3) μακροχρόνια να δημιουργήσουν οικονομικά ισχυρές μειονότητες που να ασκούν επιρροή στις κυβερνήσεις.

Ο ΙΣΛΑΜΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

Αναφέρομαι στον ισλαμικό κόσμο σαν σύνολο παρόλο του ότι είναι κατακερματισμένος σε επιμέρους κράτη και σεχταριστικές υποδιαιρέσεις, γιατί τον ενώνει μια κοινή νοοτροπία που πηγάζει από τον ισλαμικό τρόπο σκέψης, καθώς και μια κοινή αίσθηση αποστολής.

Το ισλάμ ξεκίνησε να εξαπλώνεται τον 7^ο αιώνα και δεν έχει σταματήσει την εξάπλωσή του μέχρι σήμερα. Μάλιστα μετά από μια ανάπαυλα που έκανε την εποχή της αποικιακής κυριαρχίας της δύσης, τώρα, έχει επιστρέψει δριμύτερο και διεκδικεί όχι μόνο τις περιοχές που υπήρξαν παραδοσιακές ζώνες επιρροής και κυριαρχίας του αλλά και μεγάλες περιοχές που δεν είχε ποτέ ούτε καν επαφή. Η επιστροφή της ισλαμικής εξάπλωσης στην σύγχρονη εποχή ορίζεται από τρία ορόσημα¨ 

Πρώτον ,την φάση της εθνικής απελευθέρωσης των λαών τους από τον αποικιακό ζυγό. Αυτό συνέβη κατευθείαν μετά τον Β’ΠΠ και ολοκληρώθηκε στην δεκαετία του 60΄. Σε αυτή την φάση το θρησκευτικό στοιχείο ήτε δεν έχει εμφανή ρόλο ήτε δεν του έχουμε προσδώσει την πρέπουσα σημασία. Οι επαναστάσεις και τα καθεστώτα που ακολούθησαν είχαν χαρακτήρα εθνικό ή ιδεολογικό (σοσιαλιστικά-φιλοσοβιετικά). Τα πρώτα αυτά χρόνια ήταν ιδιαίτερα ταραγμένα  με πολέμους και εσωτερικές ανατροπές καθεστώτων. Τότε εμφανίστηκαν μεγάλοι ηγέτες, δικτάτορες στην πλειοψηφία τους, στον αραβικό κόσμο με πρώτο τον Νάσερ στην Αίγυπτο που έκανε την πρώτη σοβαρή προσπάθεια αποσύνδεσης των χωρών τους από τους πρώην αποικιοκράτες τους. Τον Νάσερ ακολούθησαν πολλοί άλλοι όπως ο Άσαντ στην Συρία ο Καντάφι στην Λιβύη και ο Σαντάμ στο Ιράκ. Οι Άραβες για πρώτη φορά μετά από 200 χρόνια αντιμετώπιζαν ίσοις όροις τους πρώην αποικιοκράτες τους.

 Το δεύτερο ορόσημο είναι η πετρελαική κρίση στις αρχές της δεκαετίας του ’70. Τότε οι φτωχές και παραγγωνισμένες χώρες της μέσης ανατολής ξαφνικά απόκτησαν όχι μόνο πλούτο αλλά και κύρος, όταν η δύση περίμενε με αγωνία να δεί στις οθόνες των τηλεοράσεων της, τους εμίρηδες με τις κελεμπίες να ανακοινώνουν τα αποτελέσματα των συνεδριάσεων του ΟΠΕΚ, που αφορούσαν το μέλλον των  οικονομιών των χωρών της. Σε αυτό το σημείο ξεκίνησε να γίνεται μια μεγάλη αλλαγή στην εικόνα που είχαν οι μουσουλμάνοι για τον εαυτό τους και τις δυνατότητές τους. Άρχισαν να ξεπερνάνε σιγά σιγά το κόμπλεξ κατωτερότητας που είχαν απέναντι στην δύση και τον πολιτισμό της και να βλέπουν το δώρο του πετρελαίου ως μήνυμα από τον θεό. Κάποια κινήματα αναβίωσης των ισλαμικών αξιών, όπως των αδελφών μουσουλμάνων, που βρίσκονταν στην αφάνεια, άρχισαν να φουντώνουν, ενισχυμένα και με Σαουδαραβικά χρήματα βεβαίως, και να βρίσκουν απήχηση σε ομάδες του πληθυσμού. Η επανάσταση των μουλάδων στο Ιράν είναι προιόν αυτής της εξέλιξης. Υπήρξαν σαφώς και άλλοι κοινωνικοί και πολιτικοί λόγοι αλλά δεν πρέπει επ ουδενί να υποτιμούμε την πολιτισμική πλευρά του ζητήματος (θεωρώντας την θρησκεία ως πολιτισμικό στοιχείο) γιατί αλλιώς θα είχαμε σοσιαλιστική επανάσταση και ‘όχι ισλαμική.

 Το τρίτο ορόσημο ήταν η κατάληψη του Αφγανιστάν από την Σοβιετική Ένωση ο ανταρτοπόλεμος και η εκδίωξη τελικά των Σοβιετικών. Λίγοι αναλυτές αντιλαμβάνονται την σημασία αυτού του πολέμου στην εξέλιξη του ισλαμικού κινήματος και της επακόλουθης ισλαμικής τρομοκρατίας και εξίσου λίγοι καταλαβαίνουν σωστά τον ρόλο της CIA στην υπόθεση. 

Ο υπόλοιπος κόσμος αντιλήφθηκε την ήτα των σοβιετικών ως νίκη του «ελεύθερου κόσμου» επί του κομμουνισμού, όμως οι μουσουλμάνοι που συμμετείχαν το είδαν ως νίκη του ισλάμ εναντίων των άπιστων-άθεων. Εδώ ξαναείδαν το «χέρι του θεού» να επεμβαίνει υπέρ τους. Και τότε τους μπήκε η ιδέα «αφού νικήσαμε μία υπερδύναμη μήπως μπορούμε να νικήσουμε και μία δεύτερη?». Και κάπως έτσι ξεκίνησαν να κάνουν σχέδια για να κατακτήσουν τον κόσμο. 

Σύμφωνα με την κορανική θεολογία η Τζιχάντ θα τελειώσει όταν δεν θα υπάρχει κανένας άνθρωπος στον πλανήτη που να μην είναι μουσουλμάνος. Αυτή την ρήση οι πιστοί την παίρνουν πολύ στα σοβαρά και αποτελεί ακριβώς την αποστολή που αισθάνονται ότι τους έδωσε ο Θεός και που ενώνει όλα τα ετερόκλητα στοιχεία εντός του Ισλάμ, σε έναν κοινό σκοπό. Το σχέδιο βασίζεται στην ισχύ και στην εξαπάτηση. 

Σύμφωνα με το Ισλάμ ο πόλεμος είναι παιχνίδι εξαπάτησης και αφού η τζιχάντ είναι ιερός πόλεμος, είναι θεμιτό να λες ψέματα και να αποκρύπτεις τους σκοπούς σου. Υπάρχει ο όρος «τακέια» που σημαίνει απόκρυψη και εννοεί την απόκρυψη της ταυτότητας και των προθέσεων του μουσουλμάνου, όταν αυτός βρίσκεται ανάμεσα πολυπληθέστερους εχθρούς της πίστης, όπως πχ. σε μια δυτική χώρα. 

Όπως και οι Κινέζοι, έτσι και οι μουσουλμάνοι χρησιμοποιούν τον τεράστιο πληθυσμό και την υψηλή γεννητικότητά τους ως όπλο, αλλά εδώ πολύ ποιο επιθετικά. Ο ισλαμικός κόσμος έχει πάνω από ένα δισεκατομμύριο ανθρώπους και κατέχει πάνω από τις μισές πηγές υδρογονανθράκων παγκοσμίως. Η κατοχή πηγών καυσίμων,δημιουργεί εξαρτήσεις από την πλευρά των καταναλωτριών χωρών, στις οποίες  μπορεί να ασκηθεί πίεση για κάποια χατιράκια όπως το να δεχθούν μετανάστες χωρίς πολύ ψάξιμο. 

Κάτι τέτοιο είναι πιθανόν να συμβαίνει με την  Γερμανία η οποία θέλοντας να απεξαρτηθεί από το ρωσικό αέριο και ώσπου να αποκτήσει αυτόνομη εναλλακτική πρόσβαση σε πηγές καυσίμων, όχι μόνο υποκύπτει στα θελήματα των Αράβων, αλλά πιέζει και την υπόλοιπη Ευρώπη να κάνει το ίδιο. Βέβαια η Γερμανία λόγω της καλής οικονομίας της, μπορεί να τους απορροφήσει και μάλιστα την βοηθάει αυτή η κατάσταση για να κατεβάσει τα ημερομίσθια. Αντιθέτως η υπόλοιπη Ευρώπη αντιμετωπίζει μεγάλο πρόβλημα, όμως αυτό είναι επιθυμητό από την Γερμανία, όπως θα δούμε στο παρακάτω κεφάλαιο.

Εδώ και πάνω από δύο δεκαετίες γίνεται συστηματικός και οργανωμένος εποικισμός της Ευρώπης και σε μικρότερο βαθμό και του υπόλοιπου δυτικού κόσμου, από μουσουλμανικούς πληθυσμούς. Αν αναρωτιέται κανείς που βρίσκουν τα χρήματα οι πάμφτωχοι τριτοκοσμικοί μετανάστες για να πληρώσουν τους δουλέμπορους που τους μεταφέρουν, η απάντηση βρίσκεται στα τζαμιά και στα ισλαμικά ιδρύματα που χρηματοδοτούνται από χώρες του Κόλπου και πλούσιους ιδιώτε,ς που θέλουν καβατζάρουν μια θέση στον παράδεισο παρέα με τον προφήτη και τα 72 ουρί. Τα τζαμιά διαλέγουν τους ποιο κατάλληλους για αυτή την δουλειά δλδ νέους από 17 έως 30ετών πιστούς μουσουλμάνους, που όμως εμφανίζονται σαν καλοπροαίρετοι δυτικότροποι πρόσφυγες που απλά ψάχνουν ένα καλύτερο μέλλον στην δύση. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν υποστεί έντονο προσηλυτισμό και συνεχίζουν να δέχονται κηρύγματα και στις χώρες άφιξής τους, ώστε να μην ξεστρατίσουν ποτέ από τον σκοπό για τον οποίον ήρθαν. Όταν μονιμοποιηθούν φέρνουν και τις οικογένειές τους και κάνουν όσο μπορούν περισσότερα παιδιά αφού αυτά επιδοτούνται τόσο από τα τζαμιά όσο και από τις κοινωνικές παροχές των κρατών στα οποία βρίσκονται. Σκοπός τους είναι όταν γίνουν σημαντικό ποσοστό του πληθυσμού να αρχίσουν να επιβάλλουν τους δικούς τους κανόνες στην ντόπια πλειοψηφία και έτσι να επιταχύνουν τους ρυθμούς προσηλυτισμού έως ότου γίνουν εκείνοι πλειοψηφία. Το περίεργο είναι ότι υπάρχει και ένας μεγάλος αριθμός σημαντικών παραγόντων της δύσης, ‘όπως οι οργανώσεις του Τζώρτζ Σόρος, κέντρα που ελέγχουν τον τύπο και πολλές άλλες που σιγοντάρουν με πείσμα και φανατισμό αυτό το κύμα εποικισμού. Πολλά ερωτήματα δημιουργεί η ύπαρξή τους και η δράση τους,που πολλές φορές είναι δύσκολο να απαντηθούν χωρίς την χρήση κάποιας από τις πολυάριθμες θεωρίες συνομωσίας που κυκλοφορούν.

Ο ισλαμικός κόσμος παρά τον φανατισμό του και την σχετική δύναμη που διαθέτει είναι μακράν του να μπορέσει να επεκταθεί σημαντικά και για αυτό τον κατατάσσω στους πόλους ισχύος με σημαντικές ελλείψεις.

Καταρχήν οι μουσουλμάνοι είναι διασπασμένοι τόσο εθνικά όσο και θρησκευτικά. Υπάρχουν 3 βασικά κέντρα που διαφέρουν τόσο στο έθνος και στην γλώσσα όσο και στο δόγμα. 

Το πρώτο είναι η Σαουδική Αραβία η πλουσιότερη χώρα της Μέσης ανατολής, κέντρο και πατρίδα των Αράβων, κάτοχος των ιερών προσκυνημάτων της Μέκκας και της Μεδίνας και βάση του σουνιτικού Ισλάμ. Από εκεί συντονίζεται και χρηματοδοτείται το ισλαμιστικό κίνημα. 

Το δεύτερο είναι το Ιράν. Είναι κέντρο του σιιτικού ισλάμ το οποίο είναι στα μαχαίρια με τους Σουνίτες. Οι Ιρανοί είναι διαφορετικό έθνος από τους Άραβες και η θρησκεία τους είναι ποιο ανεκτική από των Σουνιτών. Πχ στο Ιράν αν και αποτελεί ισλαμική δημοκρατία υπάρχουν μειονότητες άλλων θρησκειών που ούτε διώκονται ούτε εξαναγκάζονται σε εξισλαμισμό δια της βίας. Το Ιράν συσπειρώνει γύρω του όλες της σιιτικές μειονότητες άλλων χωρών όπως του Ιράκ, της Συρίας, της Υεμένης, ακόμα και της Σαουδικής Αραβίας. Επίσης διαθέτει τεράστια κοιτάσματα υδρογονανθράκων, μεγάλο πληθυσμό και ισχυρό στρατό.

Το τρίτο είναι η Τουρκία η οποία αν και μέχρι πρόσφατα είχε κυβερνήσεις που υποβάθμιζαν την θρησκευτική της ταυτότητα έναντι της εθνικής, τα τελευταία χρόνια γυρίζει ολοταχώς προς τον ισλαμικό φονταμεταλισμό, παρόλο που ένα σημαντικό τμήμα του πληθυσμού αντιτίθεται σθεναρά. Ο Ερντογάν βασίζεται στην παράδοση του χαλιφάτου το οποίο ήταν για αιώνες στην Κωνσταντινούπολη. Στόχος του είναι να το επαναφέρει πάλι εκεί. Στην φαρέτρα του εκτός από την ιστορία έχει την  ανεπτυγμένη βιομηχανία και την τεχνολογική υπεροχή  της Τουρκίας έναντι των άλλων μουσουλμανικών χωρών, που δεν τα πάνε και τόσο καλά σε αυτούς τους τομείς, την σχετικά ανεπτυγμένη οικονομία και τον ισχυρό στρατό, καθώς και το γεγονός ότι είναι η μοναδική μουσουλμανική χώρα του ΝΑΤΟ.

Το παράξενο είναι ότι οι μεγαλύτερες πληθυσμιακά χώρες του Ισλάμ δεν παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Το Πακιστάν(200 εκατομμύρια) η Ινδονησία (200 εκ), το Μπανγκλα Ντές (~200 εκ) παίζουν τον ρόλο του ακόλουθου κυρίως της Σαουδικής Αραβίας και λιγότερο της Τουρκίας η οποία ρίχνει το βάρος της στις κεντροασιατικές δημοκρατίες με τις οποίες έχει και φυλετική συγγένεια εκτός από θρησκευτική. Όμως εκεί έχει να ανταγωνιστεί την Ρωσία και απ ότι φαίνεται μάλλον υπερισχύει η Ρωσία.

Ο Ισλαμικός κόσμος παρά τον μεγάλο πληθυσμό του, δεν μπορεί να τον μεταφράσει σε ισχύ γιατί ο πληθυσμός αυτός είναι χαμηλού επιπέδου εκπαίδευσης και στην πλειονότητά του φτωχός σε βαθμό που να καταναλώνει όλη την ενέργειά του στην καθημερινή πάλη επιβίωσης. Αυτή η αδυναμία δεν επιτρέπει την αυτονόμηση στον τεχνολογικό και βιομηχανικό τομέα. Ο ισλαμικός κόσμος είναι καταδικασμένος να ακολουθεί τις τεχνολογικές εξελίξεις και να είναι εξαρτημένος, στους τομείς αυτούς, από τις αναπτυγμένες χώρες της Δύσης και της Ασίας. Η μοιρολατρία και το προτεραιότητα της θρησκείας έναντι της επιστήμης, που βρίσκονται στη ρίζα του Ισλάμ, δεν αφήνουν περιθώρια για πολλές αλλαγές σε αυτό το θέμα. Ιστορικά το Ισλάμ εξαπλώθηκε σε εποχές που η τεχνολογία παρέμενε στάσιμη, οπότε ο ζήλος των πιστών έκανε την διαφορά. Μόλις όμως η δύση παραμέρισε τον εναγκαλισμό της εκκλησίας και άρχισε να προοδεύει τεχνολογικά, το Ισλάμ δεν μπόρεσε να ακολουθήσει και άρχισε να χάνει έδαφος. Αυτή η υστέρηση έχει μεγάλη επίπτωση και στην στρατιωτική δύναμη των μουσουλμανικών χωρών ,που έχει αποδειχθεί στην πράξη, να πάσχει σε πολλούς τομείς με πρώτο τον τεχνολογικό.

Το τρίτο σημαντικό μειονέκτημα του Ισλάμ και της νοοτροπίας του, είναι η υπεροχή του θυμικού έναντι της λογικής σκέψης. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι μουσουλμάνοι στερούνται λογικής, αλλά ότι όταν επιθυμούν κάτι πάρα πολύ, παρασύρονται από την παρόρμηση και εκδηλώνονται αμέσως, μη αφήνοντας τις συνθήκες να ωριμάσουν ώστε να προβούν σε αιφνιδιασμό τέτοιο, που να τους τοποθετεί σε πλεονεκτική θέση έναντι των αντιπάλων τους. Για παράδειγμα οι μουσουλμανικές μειονότητες στην Ευρώπη, πολύ πρώιμα, συμπεριφέρονται με μεγάλο αυταρχισμό και υπεροψία έναντι των πλειοψηφιών των χωρών που τις φιλοξενούν, δημιουργώντας εύλογα μεγάλο φόβο στους ντόπιους πληθυσμούς για το τι μέλεται να συμβεί, όταν ανεβάσουν κι άλλο τα ποσοστά τους. Και δεν είναι μόνο οι αριθμοί στους οποίους υστερούν αλλά και στην οικονομική δύναμη και στην πρόσβαση στους μηχανισμούς εξουσίας καθώς  και  στις δυνάμεις καταστολής. 

Οι γηγενείς  Ευρωπαίοι κατέχουν συντριπτικά καλύτερη θέση σε όλους αυτούς τους τομείς. Είναι πολύ πρόωρο, οι μουσουλμάνοι , να πάνε να επιβάλουν τους δικούς τους όρους. Η πίστη τους όμως στην νίκη, που θα τους χαρίσει ο Αλλάχ, δεν τους αφήνει να σκεφτούν πως οι << εκφυλισμένοι>> δυτικοί έχουν στο παρελθόν υπάρξει ικανοί να κάνουν καταστροφικότατους πολέμους και αιματηρότατες γενοκτονίες ,και ότι αν τους ξυπνήσουν από τον <<ανθρωπιστικό>> τους λήθαργο και τους ενεργοποιήσουν τα αντανακλαστικά αυτά, μπορούν κάλλιστα να επαναλάβουν τα έργα των παππούδων τους.

Εν κατακλείδι δεν βλέπω τον τρόπο με τον οποίο ο φανατισμός και η καρτερικότητα των μουσουλμάνων θα μπορέσει να φέρει κάποιο συγκλονιστικό κέρδος γι αυτούς στην νέα παγκόσμια μοιρασιά. Μπορούν να κάνουν μεγάλο θόρυβο και ζημιές, αλλά παρόλη την αριθμητική τους ισχύ και τον έλεγχο των υδρογονανθράκων δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν σε μιά ολοκληρωτική σύγκρουση, έναντι οποιουδήποτε μεγάλου αντιπάλου, από την στιγμή που ο αντίπαλος αυτός είναι αποφασισμένος να κάνει ό,τι χρειαστεί για να τους συντρίψει.

Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Η Γερμανία μετά τον  ΒΠΠ περιορίστηκε από τους συμμάχους να παίζει έναν καθαρά δευτερεύοντα ρόλο στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Ο ρόλος που της δόθηκε ήταν του ακόλουθου της συμμαχίας στην οποία ανήκε, τόσο για την δυτική όσο και την ανατολική και φυσικά ήταν πάντα υπό αυστηρή επιτήρηση.  Έτσι θα ήταν όλοι σίγουροι ότι δεν θα ξαναποκτούσε την φιλοδοξία και τα μέσα, ώστε να γίνει κυρίαρχος της Ευρώπης. 

Οι σύμμαχοι όμως έκαναν ένα λάθος¨ ότι ενώ της έδωσαν ελευθερία στο να αναπτύξει την οικονομική της δραστηριότητα, στον αμυντικό τομέα την περιόρισαν σε βοηθητικό ρόλο με την συμμαχία να επωμίζεται το μεγάλο μέρος της άμυνα . 

Είναι κατανοητό, ότι  λόγω της εμπειρίας των δύο παγκοσμίων πολέμων δεν ήθελαν να την ξαναδούν να ισχυροποιείται στρατιωτικά, όμως έτσι στη ουσία την απάλλαξαν από ένα βαρύ φορτίο που όμως συνέχισαν να το σηκώνουν οι άλλες χώρες του ΝΑΤΟ όπως η Βρετανία, η Γαλλία και οι ΗΠΑ αλλά και οι αντίστοιχες χώρες του συμφώνου της Βαρσοβίας. 

Αυτό έγινε εντονότερο όταν ενώθηκαν οι δύο Γερμανίες οπότε η ενιαία πλέον Γερμανία ,με την αιτιολογία της μη ύπαρξης του κομμουνιστικού κινδύνου μείωσε τις αμυντικές της δαπάνες σε βαθμό, που να καταλήξει να έχει ποιο ισχνές ένοπλες δυνάμεις από μικρές χώρες όπως η Ελλάδα. 

Οι υπόλοιπες όμως ισχυρές χώρες του ΝΑΤΟ, συνέχισαν να τρέφουν τα αυτοκρατορικά τους εξοπλιστικά προγράμματα και αν για τις ΗΠΑ αυτό δεν προκάλεσε μεγάλη καθυστέρηση στην οικονομία, για την Γαλλία και την Βρετανία δεν συνέβη το ίδιο. 

Ξεπεράστηκαν οικονομικά και οι δύο από την Γερμανία. Μια σειρά από εμπνευσμένους Γερμανούς ηγέτες όπως ο Κολ και ο Σμίτ είχαν κατανοήσει πως στον σύγχρονο κόσμο, η οικονομία πλέον ήταν το πεδίο δράσης με την μεγαλύτερη βαρύτητα, και ότι εκεί έπρεπε να ρίξουν όλη την προσπάθειά τους ως έθνος. Το κόστος της επανένωσης μπορεί να ήταν μεγάλο αλλα΄ένα μεγάλο μέρος καλύφθηκε από κοινοτικούς πόρους δλδ στις πλάτες των υπόλοιπων Ευρωπαίων και τα οφέλη από την ύπαρξη ενιαίας Γερμανίας ήταν πολύ σημαντικά για τους Γερμανούς. 

Η Γερμανία έγινε η πολυπληθέστερη χώρα της Ευρώπης, με ανάλογη βαρύτητα στα κέντρα λήψεως αποφάσεων της Ευρώπης, προστέθηκε άφθονο φθηνό αλλά καλά εκπαιδευμένο εργατικό δυναμικό από την ανατολική Γερμανία, που κρατούσε χαμηλά τα μεροκάματα, ώστε να αναπτυχθεί η βιομηχανία και ΄τέλος κληρονόμησε μία εξαιρετική υπηρεσία πληροφοριών από τη ανατολική Γερμανία που προσέφερε αφανές αλλά καθόλα σημαντικό έργο για την περεταίρω ισχυροποίηση της χώρας. 

Οι γερμανικές επιχειρήσεις εκτός από την υπεροχή τους στην τεχνολογία και στην παραγωγή ποιοτικών προιόντων, έχουν μεγάλη εμπειρία και στον τομέα της δωροδοκίας και του εκβιασμού. Έτσι οι γερμανικές πολυεθνικές έπαιρναν όλο και περισσότερα μεγάλα έργα υποδομής στην Ευρώπη και αλλού, υποσκελίζοντας αμερικάνικες και γαλλικές αντίστοιχες. Αυτό εκτός από οικονομικά κέρδη τους δίνει και πολιτικά οφέλη γιατί ο δωροδοκούμενος πολιτικός είναι και εύκολα εκβιαζόμενος. Και εδώ βρίσκεται η σημασία των μυστικών υπηρεσιών. Η Γερμανία λίγα χρόνια μετά την επανένωση έγινε η  χώρα με τις μεγαλύτερες εξαγωγές παγκοσμίως . Μετά την δημιουργία του Ευρώ αναβαθμίστηκε ακόμα περισσότερο ως η ισχυρότερη χώρα της ευρωζώνης και ,στην ουσία η χώρα που στηρίζει με τις εξαγωγές της το νόμισμα.

Έτσι η ευρωπαική οικονομική πολιτική κατέληξε σιγά σιγά να γίνει γερμανική υπόθεση. Έτσι η Γερμανία βρέθηκε να έχει τρείς από τις πέντε προυποθέσεις για να γίνει ισχυρή περιφερειακή δύναμη ,ίσως μελλοντικά και υπερδύναμ稨

1) τεχνολογική και βιομηχανική αυτάρκεια και υπεροχή. Σε αυτόν τον τομέα ο Γερμανικός λαός και οι γερμανικές επιχειρήσεις, έχουν δείξει το ταλέντο τους κατευθείαν μετά από τον πόλεμο, όταν μέσα σε ελάχιστα χρόνια, όχι μόνο κατάφεραν να αναστηλώσουν την ερειπωμένη χώρα τους αλλά και να κάνουν την βιομηχανία τους  τεχνολογικά πρωτοπόρα. Πλέον μπορούν να παράξουν τα πάντα και μάλιστα καλύτερα από τον οποιονδήποτε.

2) Δημιουργία ενδοχώρας¨¨ Τα 80 εκατομμύρια καλά εκπαιδευμένου και πειθαρχημένου ανθώπινου δυναμικού με ομοιογένεια και υψηλή εισοδηματική επιφάνεια αρκούν για να χαρίσουν στην χώρα ευμάρεια και κύρος αλλά απέχουν από το να την κάνουν παγκόσμιο παίκτη. Έτσι χρειάζεται έναν κύκλο κρατών που να τα ελέγχει στενά και να είναι εξαρτημένα από αυτήν ,να την τροφοδοτούν με πόρους και να αποτελούν αγορά για τα προιόντα της. Η Ευρωπαική ένωση αποτέλεσε το τέλειο όχημα για αυτόν τον σκοπό και μάλιστα κατευθύνει την πορεία της ΕΕ ώστε να είναι όλο και περισσότερο ελεγχόμενη από τις Βρυξέλες και οι Βρυξέλες όλο και περισσότερο εξαρτημένες από το Βερολίνο. Η πολιτική μάλιστα του Β.Σόιμπλε αποσκοπεί σε ένα βήμα περαιτέρω, στην πλήρη δορυφοροποίηση των μικρών κρατών του Νότου και της ανατολής. Ο άλλος ευρωπαικός πόλος, η Γαλλία, που θα μπορούσε να παίξει αντισταθμιστικό ρόλο στις γερμανικές φιλοδοξίες δεν δείχνει διατεθημένη να αντισταθεί σοβαρά. Το αποτέλεσμα είναι μια ΕΕ 400 περίπου εκατομμυρίων που λειτουργεί όλο και περισσότερο σαν ακόλουθος της Γερμανίας.  

3) Προσέλκυση κεφαλαίου¨¨ Στην σύγχρονη οικονομία <<καζίνο>> το μεγαλύτερο μέρος των κερδών δεν είναι στην σφαίρα της παραγωγής αγαθών αλλά στην  σφαίρα της κυκλοφορίας του κεφαλαίου. Έτσι για να ολοκληρωθεί μια οικονομία πρέπει να αποτελεί κόμβο του διαρκώς μετακινούμενου τραπεζικού και χρηματιστηριακού κεφαλαίου. Η Φρανκφούρτη τα τελευταία χρόνια προσπαθεί και έχει σε έναν βαθμό επιτύχει, να υποσκελίσει τα αγγλοσαξωνικά χρηματιστηριακά κέντρα του Λονδίνου και της Νέας Υόρκης. Οι γερμανικές τράπεζες δίνουν τα ποιο χαμηλότοκα δάνεια στην Ευρώπη, λόγω της υψηλής φερεγγειότητάς τους, με αποτέλεσμα οι τράπεζες σαν την Ντόιτς μπανκ να έχουν γίνει παγκόσμιοι κολοσσοί, το χρηματιστήριο της Φρανκφούρτης να έχει γίνει το σημαντικότερο στη Ευρώπη και σε συμβολικό επίπεδο, η ευρωπαική κεντρική τράπεζα να είναι επίσης στη Φρανκφούρτη. Τελευταία κάνει μεγάλη προσπάθεια να προσελκύσει το τεράστιο παγκόσμιο εφοπλιστικό κεφάλαιο ,που λόγω της φύσης του δεν έχει σταθερή έδρα και μετακινείται συνεχώς. Αυτός είναι και ο τελευταίος από μια σειρά σημαντικών λόγων, που το Σίτυ του Λονδίνου δεν εμπόδισε, ίσως και να υποκίνησε μάλιστα, την φυγή της Βρετανίας από τη Ευρώπη.

4) Η πρόσβαση σε πηγές πρώτων υλών και κυρίως σε καύσιμα . Στον τομέα αυτόν η εξάρτησή της είναι σχεδόν απόλυτη αφού το μόνο που έχει από ορυκτά είναι άνθρακας και αυτός σε ανεπαρκείς ποσότητες. Η προσπάθεια υποκατάστασης του πετρελαίου με ανανεώσιμες πηγές δεν πήγε και τόσο καλά οπότε και επανήλθε στο αρχικό σχέδιο που συνίστατο στον έλεγχο ίσως και στην κατάληψη των πλησιέστερων γεωγραφικά κοιτασμάτων. Σε αυτό το πλαίσιο δεν μας κάνει έκπληξη η λυσσαλέα προσπάθεια,  να θέσει υπό σχεδόν κατοχικό καθεστώς την Ελλάδα, ώστε να κατάσχει μέσω του ΤΑΙΠΕΔ και άλλων εργαλείων, όλο τον ορυκτό πλούτο της χώρας και ό,τι άλλο μαζί μπορεί να πάρει. Αν οι Ρώσοι ή οι Άραβες του διακόψουν την παροχή καυσίμων έστω και για περιορισμένο χρονικό διάστημα, όλο το γερμανικό οικοδόμημα καταρρέει .Η Ελλάδα απ ότι φαίνεται έχει αρκετό πετρέλαιο και αέριο ώστε να απεξαρτηθεί η Γερμανία και το μεγαλύτερο μέρος της ΕΕ, από την Ρωσία και τους Άραβες, για πολλά χρόνια. 

Δεν μας εκπλήσσει ούτε η επιμονή του καθηγητή οικονομίας Β.Σόιμπλε, σε ένα σχέδιο διάσωσης της Ελλάδας, που αντιτίθεται σε όλες τις οικονομικές θεωρίες, και που αποτυγχάνει παταγωδώς σε κάθε νέα εκδοχή του, αλλά που αυτός συνεχίζει να υποστηρίζει με φανατισμό. Τα ορυκτά καύσιμα είναι τόσο ζωτικής σημασίας για την αυτονομία της χώρας του, που δεν του αρκεί να έχει την άδεια εξόρυξης αλλά τον πλήρη νομικό ,φυσικό ίσως και ιδιοκτησιακό έλεγχο των πηγών. Θέλει το χέρι που ανοίγει και κλείνει την κάνουλα να είναι γερμανικό, πιθανώς υποστηριζόμενο και από γερμανική στρατιωτική παρουσία.

5) Στρατιωτική ισχύς¨¨ Ένας τομέας στον οποίο πάσχει σοβαρά η Γερμανία αφού τις προηγούμενες δεκαετίες ελαχιστοποίησε τις αμυντικές της δαπάνες προς όφελος της οικονομικής ανάπτυξης. Αυτό ήταν σωστό για την δεκαετία του ’90 και του’00 οπου δεν υπήρχε καμία στρατιωτική απειλή όμως τα πράγματα άλλαξαν απότομα τα τελευταία 7 χρόνια. Μία μεγάλης κλίμακας σύγκρουση είναι πιο αναμενόμενη από ποτέ και η Γερμανία βασίζεται αποκλειστικά στα στρατεύματα του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ για την άμυνά της. Η ίδια έχει διατηρήσει μόνο έναν μικρό πυρήνα περιορισμένο στην άμυνα και τις ειρηνευτικές αποστολές. Η βιομηχανία της μπορεί να μετατρέψει άμεσα ένα μέρος της παραγωγής σε πολεμικό εξοπλισμό και ο πειθαρχημένος και σκληροτράχηλος λαός της δεν θα έχει μεγάλο πρόβλημα να υπηρετήσει στις ένοπλες δυνάμεις αν κριθεί απαραίτητο. Όμως αυτό δεν γίνεται από την μία μέρα στην άλλη και οι εξελίξεις τρέχουν ιλιγγιωδώς. Όταν η κατάσταση ξεφύγει έξω από την σφαίρα της οικονομίας ,σταματήσουν οι διπλωματικές αβρότητες και βγούν έξω τα κουμπούρια, η Γερμανία θα βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση. 

         Για να καταλάβουμε την στρατηγική των Γερμανών πρέπει πρώτα να καταλάβουμε   έναν   υπόγειο πόλεμο που συμβαίνει ανάμεσα σε δύο τάσεις της γερμανικής ελίτ εδώ και δεκαετίες.Με το τέλος του ΒΠΠ συνέβη ένα ανεξήγητο φαινόμενο που πάντα με εξέπληττε.

           Όταν νικήθηκε η Γερμανία ,μέσα σε διάστημα εβδομάδων, όχι μόνο έπαψε κάθε αντίσταση στους κατακτητές, αλλά όλες οι δομές του ράιχ και όλος ο φανατισμός των οπαδών τουεξαφανίστηκαν σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Αυτό ήταν πρωτοφανές. Όταν μία χώρα κατακτιέται υπάρχουν πάντα μερικοί που    αντιστέκονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Όταν υπάρχει από πίσω και ένα ιδεολογικό  υπόβαθρο που επιτάσσει την μάχη μέχρι εσχάτων, το φαινόμενο γίνεται πολύ ποιο έντονο και κάποια στιγμή μετά από λίγα χρόνια θα έπρεπε να αρχίσει να κλιμακώνεται. Πόσο μάλλον, όταν ο ίδιος ο Χίτλερ στον οποίον υπάκουαν τυφλά τους είχε δώσει την εντολή να σχηματίσουν αντάρτικα σώματα και να συνεχίσουν και μετά τον θάνατό του. Η απορίαλύθηκε όταν είδα ένα ντοκυμαντέρ για την επιχείρηση <<stay behind>> στην Γερμανία που είχε σκοπό να δημιουργήσει κρυφούς πυρήνες αντίστασης σε περίπτωση που οι Σοβιετικοί καταλάμβαναν την Ευρώπη.   Ένας συνεντευξιαζόμενος πρώην πράκτορας των ΗΠΑ ,είχε επιφορτιστεί με την δημιουργία τέτοιων πυρήνων στην τότε δυτική Γερμανία. Όταν προσέγγισε κάποιους αξιωματικούς των Γερμανών για αυτό το θέμα αυτοί του παρουσίασαν έτοιμες προυπάρχουσες μυστικές μονάδες από απόστρατους των ές ές πλήρως λειτουργικές με οργάνωση και εκπαίδευση, που φυσικά εργάζονταν κανονικά ως απλοί πολίτες αλλά μπορούσαν να γίνουν ετοιμοπόλεμοι σε ένα πρωινό. Έτσι εξηγήθηκαν όλᨨ Το ράιχ δεν κατέθεσε ποτέ τα όπλα. Απλά ακολούθησε την τακτική <<ζήσε σήμερα και πολέμα μια άλλη μέρα>>. Γνωρίζοντας ότι η συνέχιση της αντίστασης όχι μόνο θα ήταν μάταιη αλλά θα οδηγούσε τους συμμάχους να εφαρμόσουν μια <<τελική λύση>> που θα εξόντωνε ό,τι είχε απομείνει από την χώρα και τον λαό της, προτίμησαν να μπούν <<στην κατάψυξη>> για μια ή δύο γενεές ώσπου να ανακάμψει η χώρα και να ξεχαστεί από πλευράς συμμάχων η περιπέτεια του ΒΠΠ και τότε να επανέλθουν. Οι σύμμαχοι επαναπαύθηκαν με το να αντικαταστήσουν όλη την ηγεσία της Γερμανίας και με το να φτιάξουν ένα σύστημα παιδείας και προπαγάνδας που να απονομιμοποιεί την ναζιστική περίοδο στην συνείδηση των Γερμανών. Η τακτική αυτή πέτυχε τον σκοπό της όσον αφορά την μάζα του κόσμου και το μεγαλύτερο κομμάτι της ελίτ που απέρριψε τον εθνικισμό , δέχθηκε εκατομμύρια μετανάστες και ζεί με τύψεις για το ναζιστικό παρελθόν. 

             Όμως μία παράλληλη δομή στα υψηλά κλιμάκια είχε μια διαφορετική ατζέντα για την προοπτική της Γερμανίας. Χωρίς να κάνει εμφανείς τις προθέσεις της προετοίμαζε την Γερμανία επί δύο γενεές ώστε να μπορέσει μιά μέρα να κυβερνήσει την Ευρώπη, ξεφεύγοντας από τον σφιχτό εναγκαλισμό του ατλαντικού αγγλοσαξωνικού λόμπυ. Αυτό δεν σημαίνει επουδενί ότι όσοι κυβέρνησαν την χώρα και την έκαναν ισχυρή  ,είναι αυτής της της νοοτροπίας. Οι φιλοαμερικανοί ήταν πάντα η πλειοψηφία, παρόλο που δεν άρεσε σε όλους η εικόνα μιάς υποταγμένης Γερμανίας.  Ούτε ότι οι<< γερμανιστές>> είναι καρικατούρες των ναζιστών της δεκαετίας του΄30. Πρόκειται για μία εκσυγχρονισμένη μορφή εθνικισμού με έμφαση στην οικονομία. Έχουν περάσει 70 χρόνια από την λήξη του πολέμου δλδ δύο γενεές και μισή. Οι καιροί και οι συνθήκες έχουν αλλάξει και οι Γερμανοί είναι αρκετά έξυπνοι ώστε να προσαρμόζονται. Ο εθνικισμός του Κάιζερ είχε διαφορετικά χαρακτηριστικά από του Χίτλερ και ο σύγχρονος εθνικισμός είναι διαφορετικός από τους άλλους δύο. Είναι όμως ακόμα αρκούντος επικίνδυνος. Τώρα όμως που η Αμερική αποσύρεται από την Ευρώπη γιατί έχει να κλείσει άλλα μέτωπα, και η Γερμανία έχει καταφέρει να επιβληθεί στους ευρωπαικούς θεσμούς και στην οικονομία, τώρα αρχίζει να μπαίνει το σχέδιο σε εφαρμογή. Η αντιπαλότητα αυτή γίνεται εμφανώς αισθητή στο δίδυμο Σόιμπλε-Μέρκελ με τον πρώτο να αντιπροσωπεύει τους γερμανιστές και η δεύτερη τους ατλαντιστές . Ο Σόιμπλε παρόλο που δεν είναι πρωθυπουργός είναι αυτός που στην ουσία κινεί τα νήματα και να μην ξεχνάμε ότι είναι γιός αξιωματικού των ές-ές με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται. Η προσπάθεια αυτονόμησης της Γερμανίας έχει γίνει αντιληπτή από τους Αγγλοσάξωνες οι οποίοι φοβούνται μία επανάληψη της εποχής του μεσοπολέμου και, φυσικά δεν πρόκειται να το επιτρέψουν αυτό να συμβεί. Δεν επεμβαίνουν ευθέως ,όμως, γιατί δεν θέλουν να ανοίξουν ένα επιπλέον μέτωπο και γιατί δεν θέλουν να προκαλέσουν ξεχασμένα αντανακλαστικά στους απλούς Γερμανούς, που θα τους συσπείρωναν γύρω από έναν εθνικιστικό πόλο. Έτσι χρησιμοποιούν πλάγια μέσα για να χτυπήσουν την καρδιά της γερμανικής ισχύος ,την οικονομία. Εδώ δένουν τέλεια οι επιθέσεις σε γερμανικούς βιομηχανικούς και τραπεζικούς κολοσσούς από την αμερικάνικη δικαιοσύνη. Με τεράστια πρόστιμα και αμαύρωση της εικόνας τους στην κοινή γνώμη προσπαθούν να κλονίσουν τους στυλοβάτες του γερμανικού θαύματος. Η απόσυρση της Βρετανίας από την ΕΕ ήταν ένα δεύτερο μελετημένο χτύπημα, παρόλο που το έκαναν να φανεί σαν πολιτικό ατύχημα. Έτσι προσπαθούν να δημιουργήσουν μια δυναμική που θα οδηγήσει σε ντόμινο εξόδου και άλλων χωρών από την ένωση.

           Η Γερμανία για  να καλύψει την ανάγκη της σε καύσιμα έχει συνάψει στενές σχέσεις με τους Άραβες και ειδικά με το Κατάρ. Για να καλύψει την έλλειψη στρατιωτικών μέσων έχει για την ασφάλεια έναντι της Ρωσίας το ΝΑΤΟ και καβάτζα για την κατάληψη της Ελλάδος, την Τουρκία. Όχι ότι η Τουρκία υπακούει στις γερμανικές εντολές , κάθε άλλο, αλλά θα μπορούσε να την υποστηρίξει διπλωματικά σε ένα επεισόδιο που θα δώσει τα προσχήματα για να κατέβουν ευρωπαικές εγγυήτριες δυνάμεις στο Αιγαίο, πάντα υπό την αιγίδα των Γερμανών και έτσι να βάλουν χέρι στα κοιτάσματα με στρατιωτική κάλυψη, δίνοντας κάποια μικροανταλλάγματα στους Τούρκους. Όμως ούτε οι Άραβες ούτε οι Τούρκοι είναι αξιόπιστοι και ειδικά στην περίπτωση πολέμου κανείς δεν πάει να σκοτωθεί για τα συμφέροντα άλλων. Απλά θα κοιτάξει ο καθένας το συμφέρον του, και το μόνο που θα μείνει είναι οι στρατιές των μουσουλμάνων στην Ευρώπη. Αυτές οι στρατιές μεταναστών αποτέλεσαν τόσο το αντάλλαγμα προς τους Άραβες για την εξασφάλιση αδιάκοπης ροής καυσίμων όσο και συνειδητή επιλογή της Γερμανίας για να επιταχύνει την διάλυση των ευρωπαικών κρατών-στόχων ώστε να τα κατακτήσει οικονομικά.

Αν η Γερμανία είχε μια δεκαετία καιρό θα προλάβαινε να ολοκληρώσει  τον πλήρη έλεγχο τόσο στα τεκταινόμενα εντός της Ευρώπης, όσο και στην κατάληψη των κοιτασμάτων της ανατολικής Μεσογείου και ταυτόχρονα θα μπορούσε να ξαναδημιουργήσει μια ισχυρή στρατιωτική μηχανή. Όμως δυστυχώς για εκείνη και ευτυχώς για τους υπόλοιπους Ευρωπαίους δεν  προλαβαίνει, έτσι θα βρεθεί στην διαδικασία αναδιανομής της πίτας με 2 από τους 5 παράγοντες ισχύος εξαιρετικά προβληματικούς και θα μείνει στο περιθώριο της μοιρασιάς.

Η ΙΝΔΙΑ

Η Ινδία σύντομα, με τα ποσοστά γεννήσεων που έχει, θα είναι η πολυπληθέστερη χώρα στον κόσμο αν δεν είναι ήδη. Αυτό, από μόνο του  την κάνει πολύ σημαντική. Όμως ο πληθυσμός αυτός παρουσιάζει τα ίδια σχεδόν χαρακτηριστικά με τις μουσουλμανικές χώρες δλδ φτώχεια , χαμηλό επίπεδο μόρφωσης και υπεργεννητικότητα πράγμα που θα την φέρει σύντομα σε έλλειμα ντόπιας τροφικής παραγωγής για να θρέψει τον πληθυσμό της. Το πλεονέκτημά της είναι ότι σε αντίθεση με τον μουσουλμανικό χώρο, η Ινδία είναι ενιαίο κράτος. Και είναι και πυρηνική δύναμη. Τελευταία έχει ενισχύσει πολύ τις ένοπλες δυνάμεις της με έμφαση στο ναυτικό και την αεροπορία. Μεγάλο μέρος των εξοπλισμών είναι δικές της σχεδιάσεις ή συμπαραγωγές. Πάντως όχι αρκετές για το μέγεθός της.

Στο επίπεδο της τεχνολογίας κάνει μεγάλη προσπάθεια και έχει καταφέρει πολλά ειδικά στον τομέα της πληροφορικής. Η βιομηχανία της αναπτύσεται και αυτή καθώς την βοηθούν τα φτηνά εργατικά χέρια και η τεράστια εσωτερική αγορά, απέχει όμως αρκετά από το να θεωρηθεί ανεπτυγμένη χώρα στο σύνολό της. Όμως παρά το μέγεθός της οι φιλοδοξίες της δεν είναι ανάλογες και αυτό οφείλεται τόσο στην επίγνωση των αδυναμιών της όσο και στην παραδοσιακά πασιφιστική πολιτική της, που προέρχεται από την παραδοσιακή νοοτροπία των Ινδών.  Όχι πως της λείπουν οι εχθροί. Το Πακιστάν είναι ορκισμένος εχθρός της και η Κίνα διεκδικεί μέρος του Κασμίρ, παρόλο που είναι σύμμαχοι στους BRICS. Όμως η Ινδία δεν διεκδικεί κάτι από γειτονικές χώρες και είναι κλεισμένη στον μικρόκοσμό της, όσο μικρόκοσμος μπορεί να είναι μία χώρα που πλησιάζει το 1,5 δις πληθυσμού. Ο μόνος στενός σύμμαχός της είναι η Ρωσία που την τροφοδοτεί με καύσιμα και όπλα ενώ η Ινδία αποτελεί το παράθυρο της Ρωσίας στους θερμούς ωκεανούς. Αυτή η συμμαχία ανάμεσα στις δύο χώρες είναι και η μόνη αληθινή και ειλικρινής ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις καθώς οι δυό τους δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν ,ενώ, όλες οι υπόλοιπες συμμαχίες είναι επιφανειακές, συμφεροντολογικές και στην πραγματικότητα σκάβει ο ένας τον λάκκο του άλλου.

Η εκτίμησή μου είναι ότι σε περίπτωση  παγκόσμιου πολέμου ή άλλων μεγάλων ανακατατάξεων η Ινδία θα παίξει περιφερειακό ρόλο και δεν θα είναι σε αυτούς που θα ξαναμοιράσουν ουσιαστικά τον κόσμο. Η μόνη περίπτωση να εμπλακεί σοβαρά είναι μόνο αν στα πλαίσια μιάς ευρύτερης κλιμάκωσης των συγκρούσεων, δεχθεί επίθεση από το Πακιστάν και έτσι αναγκαστεί να βρεθεί ενεργά στο πλευρό της Ρωσίας και  η Ρωσία στο δικό της.

Η ΒΡΕΤΑΝΙΑ 

Η πάλαι ποτέ κραταιά αυτοκρατορία, όπου ο ήλιος δεν έδυε ποτέ, έχει απομείνει σκιά του παλιού της εαυτού. Όμως παρόλη την συρρίκνωση που υπέστη από τον πόλεμο και μετά δεν έχασε ούτε τις ηγεμονικές φιλοδοξίες της ούτε την τεχνογνωσία του να μαγειρεύει καταστάσεις. Στο βάθος της αντίληψης όλων των Βρετανών, δεν έπαψε ποτέ να είναι μία αυτοκρατορία και αργά ή γρήγορα, πιστεύουν, θα επανέλθει μεγαλοπρεπής στο διεθνές προσκήνιο. Το τέλος του ΒΠΠ την βρήκε εξαντλημένη οικονομικά και στρατιωτικά οπότε δεν της έμενε άλλη επιλογή από το να ενταχθεί σε μια ευρύτερη συμμαχία εναντίων της Σοβιετικής Ένωσης , ως ακόλουθος πλέον της πρώην αποικίας της, τής Αμερικής. 

Ήταν αδύνατον πιά να συγκρατήσει τα αυτονομιστικά κινήματα που εμφανίζονταν σε όλες σχεδόν τις αποικίες της και παρόλη την αρχική αντίσταση που πρόβαλε σε αυτά , όταν κατάλαβε πώς δεν μπορεί να ανταποκριθεί έκανε την επιλλογή να αποχωρήσει οικειοθελώς ή σχεδόν οικειοθελώς, αλλά υπό όρους. Το ρητό λέει ότι ,όταν ένας τζέντελμαν αισθάνεται ανεπιθύμητος παίρνει την ομπρέλα του και αποχωρεί αξιοπρεπώς πρωτού τον διώξουν. 

Σε αντίθεση με τους Γάλλους που έφυγαν κακήν κακώς από σχεδόν παντού, οι Βρετανοί επέλεξαν να κάνουν συμφωνίες επωφελείς και για τις δύο πλευρές. Οι μεν αποικίες δεν θα χρειάζονταν να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους εναντίων της βρετανικής πολεμικής μηχανής και οι Άγγλοι θα διατηρούσαν δυνατότητες επέμβασης και προνόμια, που στην ουσία προεξέτειναν την αποικιοκρατία σε μία άλλη ποιο χαλαρή μορφή.

 Η διπλωματία, η στρατηγική αντίληψη ακόμα και σύνθετων καταστάσεων και η ικανότητα να επεμβαίνουν χωρίς να γίνονται αντιληπτοί, κράτησε την Βρετανία στο παιχνίδι και την κρατάει ακόμη. Η βρετανική κοινοπολιτεία που διατήρησε έστω και τυπικά τις πρώην αποικίες κάτω από το βρετανικό στέμμα, δεν άφησε την αίγλη της παλιάς αυτοκρατορίας να φθαρεί αρκετά, ώστε να μείνει το Ηνωμένο Βασίλειο έξω από το παιχνίδι της ισχύος. 

Στο εσωτερικό πεδίο φαίνεται πώς τα διάφορα προβλήματα βρίσκονται υπό σχετικό έλεγχο και δύσκολα θα δημιουργηθούν δυσάρεστες εκπλήξεις στο άμεσο μέλλον. Μετά το <<όχι>> στο δημοψήφισμα για την απόσχιση της Σκωτίας η κατάσταση δείχνει να εκτονώνεται έστω και μεσοπρόθεσμα παρόλες τις υποψίες που αιωρούνται για νοθεία. Και στο θέμα των μεταναστών και της τρομοκρατίας η κατάσταση φαίνεται να είναι πολύ ποιό ελεγχόμενη από ότι στην Σουηδία ή την Γαλλία, πάντως απέχει από το να θεωρείται ασφαλής.

Αυτή την στιγμή το Ηνωμένο Βασίλειο έχει και τις πέντε προυποθέσεις για να θεωρείται μεγάλη δύναμη αλλά όχι όλες σε επαρκή βαθμό. Προσπαθεί να καλύψει τις αδυναμίες του στην σφαίρα της διπλωματίας και της διακριτικής επιρροής , τομείς στους οποίους είναι ασυναγώνιστο. Έχει την ψυχραιμία και την αυτογνωσία να μην φαίνεται στο προσκήνιο σαν ανεξάρτητος παίκτης σε σημαντικά θέματα, αλλά να δρά στα πλαίσια συμμαχιών. Αυτό είναι βέβαια απατηλό, αλλά με τους παρόντες συσχετισμούς ισχύος, είναι το καλύτερο που μπορεί να κάνει εν αναμονή εξελίξεων. Για την ακρίβεια, η τακτική που ακολουθεί συνίσταται στο να περιμένει από τους άλλους να κάνουν λάθη για να τα αξιοποιήσει προς το συμφέρον του. Και σε ένα ρευστό διεθνές περιβάλλον που αρχίζει να εκλείπει η ψυχραιμία αναμένονται να γίνουν πολλά.

Όσον αφορά τους 5 τομείς που καθορίζουν την γεωστρατηγική ισχύ, τα πράγματα έχουν ως εξής¨¨ 1) στην τεχνολογία και την βιομηχανική παραγωγή η άλλοτε πρωτοπόρος χώρα έχει μείνει σχετικά πίσω ειδικά σε σχέση με την Γερμανία, αφού έχει δώσει έμφαση στον χρηματοοικονομικό τομέα, αφήνοντας πολλούς τομείς, όπως η αυτοκινητοβιομηχανία να παρακμάσουν και να περάσουν σε μεγάλο βαθμό στα χέρια ξένων. Έχει διατηρήσει όμως ένα ικανό αριθμό επιχειρήσεων υψηλής τεχνολογίας και μαζί με το πολύ καλό σύστημα παιδείας και έρευνας που διαθέτει της δίνουν τεχνολογική επάρκεια . Ταυτόχρονα η βιομηχανία μπορεί να ενισχυθεί σημαντικά με την έξοδο της χώρας από την ΕΕ αφού δεν θα είναι η αγορά της εύκολα προσβάσιμη από την Γαλλία και τη Γερμανία. 

2) ενδοχώρα ¨¨ Η Βρετανία ήταν  επιφυλακτική ,ακόμα από την είσοδό της στην ΕΟΚ , όσον αφορά στην διεκδίκηση μεριδίου στην εσωτερική ευρωπαική αγορά, γιατί γνώριζε ότι το πλεονέκτημα θα το είχαν πάντοτε η Γαλλία και η Γερμανία ως ηπειρωτικές χώρες. Εκείνη ως ναυτική χώρα είχε πάντοτε σαν πεδίο υπεροχής τις υπερπόντιες αγορές. Τώρα πλέον ,που η ηγεμονία της Γερμανίας επί της υπόλοιπης Ευρώπης είναι αδιαμφησβήτητη, οι Βρετανοί επέλεξαν να αποχωρήσουν και να επανεκκινήσουν την κοινοπολιτεία ως χώρο οικονομικής δράσης αλλά και πολιτικής επιρροής. Δλδ επιστροφή στην ενδοχώρα της παλιάς καλής αυτοκρατορίας. 

3) στον χρηματοοικονομικό τομέα το Λονδίνο είναι η δεύτερη σημαντικότερη πόλη στον κόσμο μετά την Νέα Υόρκη και μάλιστα σε κάποιους τομείς είναι παγκόσμιος ηγέτης .Τέτοιοι τομείς είναι το χρηματιστήριο ναύλων και η αγορά έργων τέχνης. Το Λονδίνο ήταν παραδοσιακά το μεγαλύτερο ναυτιλιακό κέντρο στον κόσμο και το γεγονός ότι η Γερμανία πήγε να αποσπάσει ένα μέρος της πίτας, συνέβαλε σημαντικά στο Brexit.  

Ο χρηματοοικονομικός τομέας έχει το μειονέκτημα ότι είναι ασταθής  και τα κεφάλαια των επενδυτών που τον στηρίζουν μπορούν να αποσυρθούν σε ένα πρωινό, ακόμα και με την κυκλοφορία μιάς απλής φήμης. Έτσι παρά το συγκριτικό πλεονέκτημα στον χώρο αυτό, όταν η οικονομία στηρίζεται κυρίως σε αυτόν δεν αποτελεί παράγοντα εφησυχασμού. Εξάλλου τα αναδυόμενα χρηματιστηριακά κέντρα της Ασίας παίρνουν όλο και  μεγαλύτερο μερίδιο της πίτας. 

4) Όσον αφορά τις πρώτες ύλες ,τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων της Βόρειας θάλασσας και τα νέα που βρέθηκαν στην ηπειρωτική χώρα, μαζί με τα αποθέματα άνθρακα εξασφαλίζουν επάρκεια για πολλά χρόνια. Για τις υπόλοιπες πρώτες ύλες έχει τους ωκεανούς ανοιχτούς και πάνω από 60 χώρες της κοινοπολιτείας για να την τροφοδοτούν. 

5) Στον στρατιωτικό τομέα, δεν είναι αυτό που ήταν κάποτε, απέχει όμως πολύ από τα χάλια της Γερμανίας που τρέχει πανικόβλητη να καλύψει το έλλειμα σε εξοπλισμούς εν όψει των επικείμενων εξελίξεων. Η Βρετανία αν και είχε χαμηλώσει τους εξοπλιστικούς ρυθμούς την δεκαετία του ’90 και του ’00 διατήρησε ένα σημαντικό αμυντικό δυναμικό κυρίως σε προβολή ναυτικής ισχύος. Τα τελευταία χρόνια έχει μπεί πάλι σε πρόγραμμα εξοπλισμών. Ο στόλος είναι πάντοτε το ισχυρό της σκέλος και αυτή την στιγμή ναυπηγεί μία σειρά από αεροπλανοφόρα και υποβρύχια. Έχει έναν από τους καλύτερα εκπαιδευμένους στρατούς στον κόσμο με μεγάλη εμπειρία σε επεμβάσεις στα ποιο απόμακρα σημεία του κόσμου . Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι μιά από τις μεγαλύτερες πυρηνικές δυνάμεις. Παρόλα αυτά η δύναμή της δεν επαρκεί για να αναλάβει μόνη της επιχειρήσεις μεγάλης κλίμακας και αναγκαστικά τις περισσότερες φορές επιχειρεί στα πλαίσια του ΝΑΤΟ. 

Εν κατακλείδι, εκτιμώ, ότι  όπως και η Ινδία ,η Βρετανία θα ακολουθήσει τις εξελίξεις αντί να τις προκαλέσει, τουλάχιστον στην αρχική φάση της αναδιανομής. Ανάλογα, όμως με το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα, θα αναπροσαρμόσει την τακτική της σε ποιο επιθετικές επιλογές. Εξάλλου αν και παρηκμασμένη, ποτέ δεν έπαψε να επιθυμεί την ανασύσταση της αυτοκρατορίας.

Η ΓΑΛΛΙΑ ΚΑΙ Η ΙΑΠΩΝΙΑ

Δύο χώρες με μεγάλη βιομηχανική βάση, ισχυρή οικονομία και πρόσφατο ιμπεριαλιστικό παρελθόν. Θα περίμενε κανείς από αυτές να πρωταγωνιστήσουν στο διεθνές στερέωμα, όμως  δεν συμβαίνει και αυτό είναι περισσότερο αποτέλεσμα δικής τους παραίτησης παρά λόγω αντικειμενικής αδυναμίας.

 Η Γαλλία έχει υποσκελιστεί από την Γερμανία στο διακύβευμα της πρωτοκαθεδρίας της ΕΕ. Έχοντας χάσει όλες τις αποικίες της, η απώλεια και της φυσικής της ενδοχώρας (ηπειρωτική Ευρώπη) προς όφελος της Γερμανίας και η διακυβέρνηση από ανεπαρκείς κυβερνήσεις ,καθώς και τα έντονα κοινωνικά προβλήματα την έχουν οδηγήσει στο να περιοριστεί στον άμεσο περίγυρό της εγκαταλείποντας άλλες φιλοδοξίες. Παρά την ισχυρή πολεμική της μηχανή με υπερπόντιες δυνατότητες και πυρηνική αποτροπή, δεν δείχνει ιδιαίτερη διάθεση να ηγηθεί των εξελίξεων και μάλλον θα ακολουθήσει άλλους,  ή θα τηρήσει την κλασσική για την Γαλλία ουδέτερη στάση.

Η Ιαπωνία, βιομηχανική υπερδύναμη και τεχνολογικά πρωτοπόρα, είναι από την λήξη του ΒΠΠ σε καθεστώς επιτήρησης, καθώς οι ΗΠΑ δεν διακινδυνεύουν μια αυτοκρατορική Ιαπωνία έξω από την αυλή τους. Το ιαπωνικό σύνταγμα επιτρέπει μόνο ισχνές δυνάμεις αυτοάμυνας που τελευταία ενισχύονται και με τις ευχές των ΗΠΑ, που πλέον βλέπουν ότι δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν μόνες τους την κινέζικη απειλή. Όμως οι Ιάπωνες έχουν συνηθίσει εδώ και 2,5 γενεές στην ιδέα ότι ο ρόλος της χώρας τους είναι η βιομηχανική παραγωγή και ότι μία επιστροφή στον μιλιταριστικό επεκτατισμό του παρελθόντος, είναι αδιανόητη. Εξάλλου θα χρειάζονταν πολλά χρόνια προετοιμασίας και εξοπλισμών για να σταθούν αξιοπρεπώς απέναντι από την κινέζικη στρατιωτική μηχανή. Η Ιαπωνία δεν έχει άλλη επιλογή από το να συνταχθεί πίσω από τις ΗΠΑ μαζί με την Κορέα και την Ταιβάν.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Από την προηγούμενη ανάλυση βλέπουμε 5 πόλους ισχύος και ίσως έναν έκτο ( την Βρετανία) που πρόκειται να συγκρουστούν ανελέητα μεταξύ τους σε ένα παιχνίδι όλοι εναντίων όλων. Ποιό επιθετικοί από όλους είναι η Κίνα και ο ισλαμικός κόσμος και ποιο διαλλακτική είναι η Ρωσία. Ο ρόλος των ΗΠΑ, θα εξαρτηθεί από το εσωτερικό ξεκαθάρισμα ανάμεσα στα διάφορα αντικρουόμενα κέντρα εξουσίας και οικονομικών συμφερόντων, που βρίσκεται σε εξέλιξη. Η Ινδία θα μπορούσε να συμμετέχει υπό προυποθέσεις, αλλά όχι σε μεγάλη κλίμακα και η Βρετανία αποτελεί ένα μεγάλο ερωτηματικό. Η Γερμανία θα συνεχίσει το παιχνίδι της αλλά όταν τα πράγματα αγριέψουν θα αναγκαστεί να κάνει συμβιβασμούς,λόγω έλλειψης στρατού και καυσίμων. Η Γαλλία ίσως να πάρει πρωτοβουλίες σε μία δεύτερη φάση του παιχνιδιού με τον όρο ότι η Γερμανία θα έχει απαλειφθεί από την σκηνή. Όλοι οι υπόλοιποι θα παίξουν δευτερεύοντες ρόλους.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι σε μία τόσο σύνθετη κατάσταση δεν μπορούμε να κάνουμε καμία πρόβλεψη για τις εξελίξεις. Να μην ξεχνάμε ότι η σύγκρουση, θα γίνει σε καθεστώς παγκόσμιας οικονομικής κατάρρευσης και διακοπής των διεθνών εμπορευματικών ροών, πράγμα που σημαίνει ότι τεράστια τμήματα του παγκόσμιου πληθυσμού θα στερηθούν τα απαραίτητα για την επιβίωση, με ό,τι επιπλέον δυναμικές μπορεί αυτό να προσθέσει στην περίπλοκη γεωπολιτική εξίσωση.

                                                        μαινόμενος