ΠΩΣ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟΥ 1921 ΣΥΝΤΕΛΕΣΑΝ ΣΤΗΝ ΑΝΟΔΟ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ ΚΑΙ ΠΩΣ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟΥ 2018 ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΣΥΝΤΕΛΕΣΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΟΔΟ ΕΝΟΣ ΠΑΡΟΜΟΙΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΑΥΤΗ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

16-3-2018

Ως γνωστόν, σε πολλές περιπτώσεις στην ιστορία, συμβαίνουν πολλές ιστορικές συμπτώσεις, των οποίων η επανάληψη μας δείχνει, ότι πολλές φορές, οι κοινές πεποιθήσεις και πράξεις των ανθρώπων διάφορων γενεών, μπορούν να αποφέρουν παρόμοια αποτελέσματα, πάρα την πολύ συχνά πολύ μεγάλη χρονολογική διαφορά μεταξύ τους.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιων συμπτώσεων, αποτελούν οι εκλογές του 2018 στην Ιταλία, οι οποίες θυμίζουν κατά πολύ τις εκλογές της 15^ης Μάιου του 1921 στην ίδια χώρα, ένα μόλις έτος πριν την ανάδειξη του φασίστα (και μετέπειτα δικτάτορα) Μπενίτο Μουσολίνι στην ηγεσία του Ιταλικού κράτους.

Συγκεκριμένα στις εκλογές του 1921, πρωθυπουργός της Ιταλίας ήταν τότε, ο παντελώς διεφθαρμένος και πλούσιος πολίτικος Τζιοβάνι Τζολίτι, ο οποίος είχε διατελέσει επί πολλές φορές πρωθυπουργός της χώρας αυτής (οντάς ο δεύτερος άντρας με την μακρύτερη θητεία ως πρωθυπουργός στην Ιταλία).

Αυτός, ήταν διάσημος για την ικανότητα του να καταφέρνει να αποκτά πάντα βουλευτές στο κόμμα του (αριστερής ή δεξιάς κατεύθυνσης) και να σχηματίζει κυβερνήσεις, υποσχόμενος τους αξιώματα ή δωροδοκώντας τους.

[Το να σχηματίζει κάνεις σταθερές κυβερνήσεις με μακρά θητεία στην Ιταλία την περίοδο εκείνη, ήταν κάτι το ιδιαίτερα δύσκολο, όπως ήταν κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, όταν στα σχεδόν 70 χρονιά της λεγομένης δεύτερης δημοκρατίας, σχηματίστηκαν σχεδόν 70 κυβερνήσεις.

Ο δε Τζολίτι, έχασε προτελευταία φορά την πρωθυπουργία το έτος 1914, αν και είχε σχεδόν απολυτή πλειοψηφία στο κοινοβούλιο, υστέρα από την αποστασία πολλών βουλευτών του υπό τον Εττόρε Σάτσι, λίγο πριν την είσοδο της Ιταλίας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο (https://alophx.blogspot.gr/2017/09/blog-post_56.html)].

Ο Τζολίτι, είχε επίσης δημιουργήσει τότε, μια κοινή εκλογική συμμαχία με τους φασίστες του Μουσολίνι, με σκοπό να κατέλθουν από κοινού στις εκλογές, δημιουργώντας τον εκλογικό συνασπισμό των «Εθνικών μπλόκων».

[Παλαιοτέρα, ο Τζολίτι, είχε χάσει πολλές φορές την πρωθυπουργία λόγω έντονων σκανδάλων διαφθοράς, ενώ ο ίδιος χρησιμοποιούσε συχνά εγκληματίες και μαφιόζους για να κάνει τις δουλείες του σαν κυβερνήτης].

Επιώ πρωθυπουργίας του δε, η Ιταλία κατάλαβε την Λιβύη και ακολουθήσε επεκτατική και αποικιακή πολιτική, αν και ο ίδιος ποτέ δεν υπηρέτησε την στρατιωτική του θητεία στους πολέμους της Ιταλικής ενοποίησης (αλλά και γενικότερα).

Και αυτό το έπραξε, έχοντας την «δικαιολογία» ότι ήταν δημόσιος υπάλληλος (και οι δημόσιοι υπάλληλοι, είχαν την δυνατότητα να την αποφύγουν, οντάς «καίρια απαραίτητοι» στο κράτος)].

Ο Τζολίτι, είχε δημιουργήσει τον συνασπισμό αυτό, με το σκεπτικό, ότι θα κατάφερνε με την συνδρομή των φασιστών να διογκώσει το εκλογικό ποσοστό του και από την άλλη πως θα κατάφερνε να ελέγξει τους φασίστες, μειώνοντας τα ποσοστά τους, καθώς και να τους απορροφήσει στο πολιτικό σύστημα της χώρας.

Και πίστευε ότι αυτό θα το πετύχαινε όπως πάντα, είτε δωροδοκώντας τον ηγέτη τους, είτε χρηματίζοντας βουλευτές τους, ή δίνοντας του κάποια υπουργεία στην κυβέρνηση που πίστευε πως θα σχημάτιζε, προκειμένου να τον δεχθούν ως πρωθυπουργό.

Αλώστε, το φασιστικό κόμμα είχε ιδρυθεί μόλις πριν δυο χρόνια, το 1919, ενώ ο ηγέτης του, ο Μπενίτο Μουσολίνι (https://alophx.blogspot.gr/2017/09/e.html,https://alophx.blogspot.gr/2017/06/blog-post_65.html, http://attikanea.blogspot.com/2017/03/kai-meta.html), αν και δεν φαινόταν, ούτε και φέροταν άξεστα σαν κάποιους οπαδούς του, κατά την γνώμη του Τζολίτι, δεν είχε την απαραίτητη πολιτική εμπειρία, προκειμένου να διεκδικήσει περισσότερα πράγματα.

Με τις σκέψεις αυτές, ο Τζολίτι, αλλά και με σκοπό να σταματήσει την άνοδο των σοσιαλιστών, διενέργησε τις εκλογές του 1921 στην Ιταλία. Όμως τα πράγματα δεν πήγαν τόσο καλά όσο τα υπολόγιζε. 

Συγκεκριμένα, στις εκλογές αυτές, πρώτοι βγήκαν οι σοσιαλιστές με 24,7% (κερδίζοντας συνολικά 123 έδρες), οι οποίοι τότε βρισκόταν σε μεγάλη άνοδο (ιδιαίτερα μετά την καταστροφή της Ιταλικής οικονομίας μετρά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και την άνοδο της αριστερής ιδεολογίας παγκόσμια, ιδιαίτερα ύστερα από το πραξικόπημα στην Ρωσία το 1917-https://alophx.blogspot.gr/2017/09/siloviki-1999.html).

Δεύτεροι ήρθαν οι χριστιανοδημοκράτες του Λουίτζι Στούρτζο με 20,4% (κερδίζοντας συνολικά 108 έδρες) και τρίτα τα «Εθνικά μπλόκα» του Τζολίτι με 19,1% (κερδίζοντας συνολικά 105 έδρες, εκ των οποίων οι 35 ανήκαν στους φασίστες, οι οποίοι υπερπολλαπλασίασαν με αυτές τις εκλογές την πολιτική και συνάμα εκλογική δύναμη τους.

[Πιο αναλυτικά,  τα «Εθνικά μπλόκα», ήταν μια συμμαχία του κόμματος των φιλελευθέρων του Τζολίτι, των φασιστών του Μουσολίνι, καθώς και των εθνικιστικών κομμάτων του Ενρίκο Κοραντίνι και Τζιοβάνι Κολόνα), ενώ η τότε Ιταλική βουλή, είχε συνολικά 535 έδρες].

Λόγω των απογοητευτικών για τον ίδιο αποτελεσμάτων, ο Τζολίτι αναγκάστηκε να παραιτηθεί και να εγκαταλείψει την ηγεσία του κόμματος του.

Στην χώρα επικράτησε στην συνέχεια ακυβερνησία λόγω της μη απαραίτητης πλειοψηφίας από κανένα κόμμα για την δημιουργία κυβερνητικής πλειοψηφίας, αλλά και την οικονομική κρίση.

[Ακολουθήσαν κάποιες κυβερνήσεις μειοψηφίας των σοσιαλιστών και της δεξιάς, μέχρι και έτος 1922, όταν και πραγματοποιήθηκε η πορεία του Μουσολίνι προς την Ρώμη].

Ύστερα δε με από την πορεία αυτή το έτος 1922, ο Τζολίτι υποστήριξε πολιτικά τον Μουσολίνι προκειμένου να γίνει ο νέος πρωθυπουργός της χώρας (σε κυβέρνηση μειοψηφίας), καθώς και στην ψήφιση του νομού Ακέρμπο.

Με βάση τον νομό αυτό, οποίο κόμμα έβγαινε πρώτο στην χώρα θα κέρδιζε τα 2/3 των εδρών της βουλής, με την δικαιολογία ότι θα έπρεπε να υπάρχει μια σταθερή κυβέρνηση για την χώρα.

[Αν και ο Μουσολίνι ψήφισε τον νομό αυτό καθαρά επειδή ήθελε να ελέγχει απολυτά το κοινοβούλιο ο ίδιος, ώστε μετέπειτα να γίνει δικτάτορας της χώρας, η αλήθεια είναι ότι με το περίπλοκο εκλογικό σύστημα της Ιταλίας τότε, το οποίο ήταν κυρίως απλής αναλογικής, η συγκρότηση σταθερής κυβέρνησης ήταν αδύνατη, λόγω της αδυναμίας από οποιοδήποτε κόμμα να επιτύχει την απαραίτητη κυβερνητική πλειοψηφία].

Έτσι, με την αλλαγή του εκλογικού νομού, καθώς και τις εκλογές που πραγματοποίησε ο Μουσελίνα στην Ιταλία το 1924, αυτός κατάφερε να κερδίσει την απολυτή πλειοψηφία και να γίνει πανίσχυρος πρωθυπουργός στην Ιταλία και μετέπειτα δικτάτορας της, παίρνοντας τον τίτλο του «Ντούτσε».

Και στις μέρες μας το 2018, συμβαίνει μια σχεδόν επακριβής επανάληψή των αποτελεσμάτων των τότε εκλογών.

Συγκεκριμένα στις Ιταλικές εκλογές του 2018, διαβόητος ήταν σε αυτές, ο πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας, ο παντελώς διεφθαρμένος και πλούσιος πολίτικος Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ο οποίος είχε διατελέσει επιώ πολλές φορές πρωθυπουργός της χώρας αυτής (οντάς ο τρίτος άντρας με την μακρύτερη θητεία ως πρωθυπουργός στην Ιταλία).

Αυτός, ήταν διάσημος για την ικανότητα του να καταφέρνει να αποκτά πάντα βουλευτές στο κόμμα του (αριστερής ή δεξιάς κατεύθυνσης) και να σχηματίζει κυβερνήσεις, υποσχόμενος τους αξιώματα ή δωροδοκώντας τους.

[Το να σχηματίζει κάνεις σταθερές κυβερνήσεις με μακρά θητεία στην Ιταλία την περίοδο πριν την άνοδο του Μπερλουσκόνι, δηλαδή κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, ήταν κάτι το ιδιαίτερα δύσκολο, αφού στα σχεδόν 70 χρόνια της λεγομένης δεύτερης δημοκρατίας, σχηματίστηκαν σχεδόν 70 κυβερνήσεις.

Ο δε Μπερλουσκόνι, έχασε προτελευταία φορά την πρωθυπουργία το έτος 2011, αν και είχε σχεδόν απολυτή πλειοψηφία στο κοινοβούλιο, υστέρα από την αποστασία πολλών βουλευτών του υπό τον Αντζελίνο Αλφάνο, λίγο πριν την είσοδο της Ιταλίας στον «Παγκόσμιο οικονομικό Πόλεμο», που κήρυξε στην ΕΕ η Γερμάνια μέσω των «μνημονίων» (https://alophx.blogspot.gr/2016/11/blog-post_27.html)].

Ο Μπερλουσκόνι, είχε δημιουργήσει μια κοινή εκλογική συμμαχία με την Λίγκα του Σαλβίνι (γνωστή πρότερα ως «Λίγκα του Βορρά»), με σκοπό να κατέλθουν από κοινού στις εκλογές, δημιουργώντας τον εκλογικό συνασπισμό της «δεξιάς».

[Παλαιοτέρα, ο Μπερλουσκόνι, είχε χάσει πολλές φορές την πρωθυπουργία λόγω έντονων σκανδάλων διαφθοράς, ενώ ο ίδιος χρησιμοποιούσε συχνά εγκληματίες και μαφιόζους για να κάνει τις δουλείες του σαν κυβερνήτης].

Επιώ πρωθυπουργίας του δε, η Ιταλία εισέβαλε το 2011 στην Λιβύη και ακολουθήσε επεκτατική και αποικιακή πολιτική, αν και ο ίδιος ποτέ δεν υπηρέτησε την στρατιωτική του θητεία (αλλά και γενικότερα).

Και αυτό το έπραξε, έχοντας την «δικαιολογία» ότι ήταν πρωτότοκο μέλος πολύτεκνης οικογένειας (και οι πρωτότοκοι, είχαν τότε την δυνατότητα να την αποφύγουν την στρατιωτική θητεία στην Ιταλία).

Ο Μπερλουσκόνι, είχε δημιουργήσει τον συνασπισμό αυτό, με το σκεπτικό, ότι θα κατάφερνε με την συνδρομή των ακροδεξιών συμμάχων του να διογκώσει το εκλογικό ποσοστό του και από την άλλη πως θα κατάφερνε να ελέγξει την Λίγκα, μειώνοντας τα ποσοστά της, καθώς και να την απορροφήσει στο πολιτικό σύστημα της χώρας.

Και πίστευε ότι αυτό θα το πετύχαινε όπως πάντα, είτε δωροδοκώντας τον ηγέτη της, είτε χρηματίζοντας βουλευτές της, ή δίνοντας τους κάποια υπουργεία στην κυβέρνηση που πίστευε πως θα σχημάτιζε, προκειμένου να τον δεχθούν ως πρωθυπουργό.

Αλώστε, η Λίγκα του Σαλβίνι, είχε επανιδρυθεί μόλις πριν πέντε χρόνια, το 2013 (όταν ο Σαλβίνι ανέλαβε την ηγεσία της), ενώ ο ηγέτης της, ο Ματέο Σαλβίνι (https://alophx.blogspot.gr/2016/09/v-behaviorurldefaultvmlo_68.html), αν και δεν φαίνοταν, ούτε και φερόταν άξεστα σαν κάποιους οπαδούς του, κατά την γνώμη του Μπερλουσκόνι, δεν είχε την απαραίτητά πολιτική εμπειρία, προκειμένου να διεκδικήσει περισσότερα πράγματα.

Με τις σκέψεις αυτές, ο Μπερλουσκόνι, αλλά και με σκοπό να σταματήσει την άνοδο των ευρωσκεπτικιστών του Γκρίλο, έλαβε μέρος στις εκλογές του 2018 στην Ιταλία. Όμως τα πράγματα δεν πήγαν τόσο καλά όσο τα υπολόγιζε. 

Συγκεκριμένα, στις εκλογές αυτές, πρώτοι βγήκαν οι ευρωσκεπτικιστές του Γκρίλο με 32,7% (κερδίζοντας συνολικά 133 έδρες), οι οποίοι τότε βρισκόταν σε μεγάλη άνοδο (ιδιαίτερα μετά την καταστροφή της Ιταλικής οικονομίας, εξαιτίας των οικονομικών μνημονίων στα οποία υποχρέωσε την χώρα αυτή η Γερμάνια, αλλά και με την ραγδαία άνοδο της ευρωσκεπτικιστικής ιδεολογίας πανευρωπαϊκά με την βοήθεια της Ρωσίας (http://alophx.blogspot.gr/2017/09/blog-post_72.html).

Δεύτεροι ήρθαν οι σοσιαλιστές του Ματέο Ρέντσι με 18,7% (κερδίζοντας συνολικά 86 έδρες αυτοί και 2 οι σύμμαχοι τους) και τρίτη τα «δεξιά» του Μπερλουσκόνι με 37% (κερδίζοντας συνολικά 151 έδρες, εκ των οποίων οι 73 ανήκαν στην Λίγκα, η οποία υπερπολλαπλασίασε με αυτές τις εκλογές την πολιτική και συνάμα εκλογική δύναμη της από το 4% στο 18%, ξεπερνώντας το κόμμα του Μπερλουσκόνι που πηρέ μόλις 14%, καθώς και τα «αδέλφια της Ιταλίας» που πήραν 4,35%.

[Πιο αναλυτικά,  η «δεξιά», είναι μια συμμαχία του κόμματος «Φόρτσα Ιτάλια» του Μπερλουσκόνι, της Λίγκας του Σαλβίνι, καθώς και του εθνικιστικού κόμματος «αδέλφια της Ιταλίας» της Μελόνι, ενώ η Ιταλική βουλή, έχει στις μέρες μας συνολικά 630 έδρες (http://www.sigmalive.com/simerini/world/494075/apeili-i-nea-kyvernisi-tis-italias)].

Λόγω των απογοητευτικών για τον ίδιο αποτελεσμάτων, ο Μπερλουσκόνι δέχεται αφόρητες πιέσεις από τα στελέχη του κόμματος του, προκειμένου να παραιτηθεί και να εγκαταλείψει την ηγεσία του.

[Παρεμφερείς πιέσεις, δέχεται και ο Ρέντσι στους σοσιαλιστές, ο οποίος την μια δηλώνει παραίτηση και την άλλη την παίρνει πίσω, με αποτέλεσμα το κόμμα του να απειλείται με περαιτέρω διάσπαση και συρρίκνωση των εκλογικών ποσοστών του-http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/mia-italiki-tragodia-apo-ta-palia, http://www.zougla.gr/kosmos/article/italia-o-mateo-rentsi-den-8a-lavi-meros-stis-epomenes-ekloges-gia-tin-anadiksi-neou-gramatea-tou-dimokratikou-komatos].

Στην χώρα επικρατεί για την ώρα, ακυβερνησία λόγω της μη απαραίτητης πλειοψηφίας από κανένα κόμμα για την δημιουργία κυβερνητικής πλειοψηφίας, αλλά και την οικονομική κρίση.

[Υπάρχει βέβαια η δυνατότητα, να ακολουθήσουν κάποιες κυβερνήσεις μειοψηφίας στην Ιταλία, π.χ. της δεξιάς ή των πεντάκτινων αστέρων του Γκρίλο, μέχρι και πιθανή πραγματοποίηση νέων εκλογών-https://indicator.gr/%CE%B9%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1-%CF%81%CF%8C%CE%BB%CE%BF-%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%B4%CE%AF-%CF%83%CF%84%CE%B9%CF%82-%CE%B5%CE%BE%CE%B5%CE%BB%CE%AF%CE%BE%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%AD%CF%87%CE%B5, http://www.kathimerini.gr/953021/article/epikairothta/kosmos/italia-nti-maio-kai-salvini-sthn-koyrsa-ths-prw8ypoyrgias,http://www.zougla.gr/kosmos/article/italia-m-salvini-xriazete-kivernisi-me-politiki-taftotita-diaforetika-epistrefoume-stis-kalpes, http://www.zougla.gr/kosmos/article/italia-palatsoto-prepi-na-ergas8oume-gia-kivernisi-ton-pente-asteron-tis-aristeras-ke-tis-kentroaristeras].

Ύστερα από τα γεγονότα αυτά, ο Μπερλουσκόνι δηλώνει ότι θα υποστηρίξει πολιτικά τον Σαλβίνι (http://www.iefimerida.gr/news/400982/o-mperloyskoni-stirizei-ton-salvini-tis-legkas-toy-vorra-gia-tin-prothypoyrgia), προκειμένου να γίνει πρωθυπουργός της χώρας (ακόμα σε κυβέρνηση μειοψηφίας), και πιθανώς και στην ψήφιση νέου εκλογικού νομού στην χώρα.

[Πιθανώς, ο νέος εκλογικός νόμος που θα ψηφιστεί θα επαναφέρει το σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής στην χώρα (με την δικαιολογία ότι θα πρέπει να υπάρχει μια σταθερή κυβέρνηση για την χώρα), και θα αντικαταστήσει αυτόν της απλής αναλογικής, ο οποίος ψηφίστηκε πέρσι, προκειμένου να εμποδίσει την άνοδο των ευρωσκεπτικιστών του Γκρίλο στην ηγεσία της Ιταλίας, οι οποίοι αλώστε βρίσκονται σε άνοδο σε όλη την Ευρώπη (όπως ακριβώς και οι ακροδεξιοί-http://news247.gr/eidiseis/kosmos/o-xarths-ths-akrodeksias-sthn-eyrwph-pws-oi-eyrwpaioi-emeinan-meteksetasteoi-sthn-istoria.5113361.html)].

Αν λοιπόν σχηματιστεί κυβέρνηση μειοψηφίας του Σαλβίνι, ψηφιστεί νέος εκλογικός νόμος στην Ιταλία και διενεργηθούν νέες εκλογές στην Ιταλία, είναι πολύ πιθανόν, αυτή την φορά ο συνασπισμός της «δεξιάς», να καταφέρει να καταλάβει την απολυτή πλειοψηφία στην Ιταλία.

Και σε μια τέτοια περίπτωση, με μια βουλή να ελέγχεται πλήρως από τον ίδιο, δεν είναι καθόλου απίθανο, ο Σαλβίνι να ακολουθήσει τα χνάρια του Ντούτσε πριν από αυτόν (του οποίου αλώστε, τόσο ο ίδιος, όσο και πολλοί Ιταλοί είναι θαυμαστές, όπως ακριβώς θαυμάζουν πολλοί στις μέρες μας τον Χίτλερ στην Γερμανια-http://redskywarning.blogspot.gr/2018/02/blog-post_10.html, http://redskywarning.blogspot.gr/2016/01/reuters.html).

[Επίσης, θα πρέπει να αναφερθεί, ότι ο Μουσολίνι, χρησιμοποίησε εκτενώς τα μέσα επικοινωνίας της εποχής του, προκειμένου να επεκτείνει την προπαγάνδα του στον Ιταλικό λαό (πιο πολύ το ράδιο, όπως και τις αφίσες, ομιλίες), όπως ακριβώς στις μέρες μας ο Σαλβίνι χρησιμοποιεί εκτενώς τα μέσα επικοινωνίας, προκειμένου να επεκτείνει την προπαγάνδα του στον Ιταλικό λαό (τώρα το Facebook, αλλά αφίσες, ομιλίες, τηλεοπτικές εμφανίσεις, ίντερνετ)].

Και στην περίπτωση αυτή, ο Σαλβίνι, έχοντας καταφέρει να γίνει ένας πανίσχυρος πρωθυπουργός στην Ιταλία, ίσως να προσπαθήσει να γίνει μετέπειτα ακόμα και δικτάτορας της, βγάζοντας την στην συνέχεια από ΕΕ-Ευρωζώνη και παίρνοντας τον τίτλο του «νέου Ντούτσε» (https://alophx.blogspot.gr/2017/09/cola-di-rienzo.html, https://alophx.blogspot.gr/2017/09/blog-post_28.html).

[Εδώ δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε να αναφέρουμε, ότι η Ιταλία του Μουσολίνι, εμπνεύστηκε τα μέγιστα από τον Κεμάλ (όπως και ο Χίτλερ στην Γερμανια-http://www.triklopodia.gr/%CE%BF%CE%B9-%CE%B3%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%B9-%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%89-%CE%B1%CF%80%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%80%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%B7-%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%BF/), ενώ η χώρα αυτή, συνεχίζει να συνεργάζεται στενά μαζί της ως στις μέρες μας (https://hellenicsunrise2.blogspot.gr/2018/03/blog-post_26.html), για την οικειοποίηση των ενεργειών πόρων, τόσο του Αιγαίου, όσο και του Ιονίου πελάγους (https://www.pentapostagma.gr/2018/03/%CE%B5%CE%BA%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%B7-%CE%B2%CF%8C%CE%BC%CE%B2%CE%B1-%CF%87%CF%81%CF%85%CF%83%CE%AC-%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CF%84%CE%AC%CF%83%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CF%80%CE%B5%CF%84%CF%81.html, https://www.pentapostagma.gr/2018/03/%CF%84%CE%B1-%CE%B4%CF%8E%CE%B4%CE%B5%CE%BA%CE%B1-%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B1-%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CF%84%CE%AC%CF%83%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CF%80-2.html), στα οποία έχουν συμβεί πολλά θερμά επεισόδια τα τελευταία χρόνια για τον λόγο αυτό (https://www.pentapostagma.gr/2018/03/%CE%BF%CE%B9-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B5%CF%82-%CE%BA%CF%81%CE%AF%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B9%CF%82-%CF%83%CF%87%CE%AD%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4.html)].

Θα είναι άραγε αυτό το μέλλον της Ιταλίας και η ιστορία θα «επαναληφθεί άλλη μια φορά επακριβώς, είτε σαν φάρσα, είτε ως τραγωδία»; Άγνωστο, αλλά καλό είναι να μελετά κάνεις την ιστορία, γιατί όπως έλεγε και ο  Γερμανός φιλόσοφος Άρθουρ Σοπενχάουερ με μια γνωστή φράση του: «Το γενικότερο δίδαγμα της ιστορίας είναι: τα ίδια, με διαφορετικό τρόπο. Όποιος έχει διαβάσει Ηρόδοτο έχει διαβάσει σχεδόν όλη την ιστορία».