Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΠΑΡΕΜΦΕΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

1-10-2017

Ως γνωστόν, στην Γερμανία, αμέσως μετά την λήξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, και την πτώση του αυτοκρατορικού καθεστώτος του Κάιζερ, άρχισαν να σχηματίζονται πολλές ένοπλες παραστρατιωτικές οργανώσεις, τόσο της ακροαριστεράς (των κομμουνιστών), όσο και της ακροδεξιάς (τα freikorps).

[Από τα freikorps, «ξεπήδησαν» αργότερα, τα SA του Ρεμ, τα SS του Χίμλερ, καθώς και άλλα πολιτικά στελέχη των μετέπειτα εθνικοσοσιαλιστών. Τα σώματα αυτά, μισούσαν ιδιαίτερα τους ξένους, τους κομμουνιστές, τους σοσιαλιστές, τους Εβραίους, καθώς και πολλές άλλες φυλές].

Ταυτόχρονα, δημιουργήθηκαν και οι αντίστοιχες πολιτικές οργανώσεις (κόμματα) αυτών (το κομμουνιστικό και το ναζιστικό κόμμα), οι οποίες μάχονταν άγρια, όχι μόνο μεταξύ τους, αλλά ταυτόχρονα και με την δημοκρατία της Βαϊμάρης, για την πλήρη πολιτική τους κατίσχυση.

Η άνοδος του ακροδεξιού ναζιστικού (πιο ορθά του εθνικοσοσιαλιστικού) κόμματος, συντελέστηκε, το ίδιο περίπου χρονικό διάστημα, από έναν πρώην δεκαεννέα του Γερμανικού στρατού, τον Αδόλφο Χίτλερ.

Το 1919, ο Χίτλερ, πήρε μέρος για πρώτη φορά σε συνέλευση του Γερμανικού Εργατικού κόμματος (DAP, το οποίο αργότερα θα μετονόμαζε ο ίδιος σε NSDAP). Το κόμμα αυτό, το είχαν ιδρύσει από κοινού, ο κλειδαράς Anton Drexler και ο δημοσιογράφος Karl Harrer και προπαγάνδιζε ιδέες ξενοφοβικές, αντισημιτικές και ψευδοσοσιαλιστικές.

Ο Χίτλερ, πήρε μέρος στην πολιτική συζήτηση και διακρίθηκε ιδιαίτερα για το ρητορικό του ταλέντο.

Εκείνο τον καιρό, ο Χίτλερ γνώρισε και τον γνωστό αντισημίτη δημοσιογράφο και συγγραφέα, Dietrich Eckart, που ήταν σημαίνων μέλος του ναζιστικού κόμματος (καθώς και συνιδρυτής του), o οποίος συνειδητοποίησε ότι ο Χίτλερ, ήταν ικανός να κερδίσει τους εργάτες και τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα υπέρ της ακροδεξιάς ιδεολογίας.

Ήταν ένας από τους πρώτους που το συνειδητοποίησε και για τον λόγο αυτό, υποστήριξε ενεργά τον Χίτλερ, τόσο με λόγια, όσο και με έργα.

Επειδή ο Χίτλερ με τους φλογερούς του λόγους, προσέλκυε όλο και περισσότερους ακροατές και μέλη στο κόμμα, απέκτησε μεγάλη δύναμη μέσα εντός του, και αυτό, εξαρτιόταν όλο και περισσότερο από αυτόν.

Την άνοιξη του 1920, συνέβαλε καταλυτικά στην δημιουργία του νέου πολιτικού προγράμματος του κόμματος. Επίσης, με πρωτοβουλία του, άλλαξε η ονομασία του κόμματος: το Γερμανικό Εργατικό Κόμμα (DAP) λεγόταν πλέον Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα (NSDAP).

Ο Χίτλερ, γνώριζε δε πολύ καλά, ότι το NSDAP, εξαρτιόταν πλέον απόλυτα από τον ίδιο και αποφάσισε να το εκμεταλλευτεί καταλλήλως:

Έτσι, τον Ιούλιο του 1921 ανάγκασε, με ένα απειλητικό τελεσίγραφο, το παλιό προεδρείο (τους Anton Drexler και Karl Harrer) να παραιτηθεί και ψηφίστηκε ως ο νέος (με απόλυτες εξουσίες) πρόεδρος του κόμματος.

Με την χρήση προπαγάνδας και των εξαιρετικά αιματηρών και βίαιων ταγμάτων εφόδου που είχε δημιουργήσει (έναντι των πολιτικών του αντιπάλων και των εξίσου αιματηρών και βίαιων ταγμάτων εφόδου των κομμουνιστών και των σοσιαλιστών), προσπάθησε να καταλάβει με την βία την εξουσία στην χώρα το 1923, επιχειρώντας το γνωστό σε όλους (και αποτυχημένο) «πραξικόπημα της Μπυραρίας» στο Μόναχο.

Αυτό απέτυχε τελικά, και ο Χίτλερ συνελήφθη, ενώ ο Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ έγινε προσωρινός «αρχηγός-μαριονέττα (του Χίτλερ)» του ναζιστικού κόμματος (Την παραμονή του δε στην φυλακή, ο Χίτλερ, την «χρησιμοποίησε» για να γράψει, το βιβλίο στο οποίο εξέθετε την ιδεολογία του με τον τίτλο «Ο Αγών μου»).

Ταυτόχρονα, το κόμμα του τέθηκε υπό απαγόρευση στην Βαυαρία, και ο ίδιος ο Χίτλερ, καταδικάστηκε σε 5 χρόνια φυλάκιση (που μειώθηκαν σε ένα και απαγόρευση ομιλιών για ένα χρονικό διάστημα ως το 1927 και κάποιους περιοριστικούς όρους).

Ύστερα από την απελευθέρωση του, ο Χίτλερ, επέστρεψε και ξαναπήρε ύστερα από εσωκομματική ψηφοφορία (και αφού κέρδισε και παραμέρισε όλους τους εσωκομματικούς του αντιπάλους) την ηγεσία στο ναζιστικό κόμμα, ενώ μετά από συνάντηση με τον πρωθυπουργό της Βαυαρίας το 1925, αποδέχθηκε την εξουσία του κράτους.

Παράλληλα, υποσχέθηκε ότι θα προσπαθούσε να πάρει την εξουσία μόνο με πολιτικά μέσα με αποτέλεσμα να αρθεί η απαγόρευση του κόμματος του τον Φεβρουάριο του ίδιου έτους (κάτι που πέτυχε το 1933 μετά από συνεχείς εκλογικές αναμετρήσεις, αλλά και λόγω του μεγάλου και παγκόσμιου οικονομικό κραχ του 1929).

Το Ναζιστικό κόμμα επανιδρύθηκε, αλλά η οικονομία της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης σταθεροποιήθηκε σιγά σιγά (μέχρι το 1929), οπότε ακραία κόμματα σαν το δικό του ή αυτό των κομμουνιστών δεν είχαν μεγάλη απήχηση στους Γερμανούς.

Στην αρχή, το ναζιστικό κόμμα στηριζόταν στις συνδρομές των μελών του και κάποιων λίγων πλούσιων υποστηρικτών, μιας και η αριστοκρατία και η πλειοψηφία των μεγαλοαστών, προτιμούσαν να στηρίζουν τα κόμματα της δεξιάς και του κέντρου.

Με τον καιρό όμως, αυτή η κατάσταση άλλαξε ραγδαία και το NSDAP, άρχισε να αποκτά όλο και πιο μεγάλα ερείσματα στο στρώμα των βιομήχανων και στον στρατό.

Σημαντικός ευνοϊκός παράγοντας για τον Χίτλερ, θα αποδείχθηκε η παγκόσμια οικονομική κρίση του 1929. Αυτή, τον βοήθησε σημαντικά στην άνοδο του στην εξουσία, μέσω της τεράστιας αποσταθεροποίησης που επήλθε εξαιτίας της, πολιτικά και οικονομικά, στην αδύναμη Δημοκρατία της Βαϊμάρης.

Στις εθνικές εκλογές του 1930, το NSDAP, πήρε το 18,3 % των συνολικών εθνικών ψήφων (ενώ στις εκλογές του 1928, είχε πάρει μόλις το 2,6 %).

Στις εθνικές εκλογές του Ιουλίου του 1932, το NSDAP, αναδείχθηκε ως το ισχυρότερο (το πρώτο) κόμμα και κέρδισε τις περισσότερες έδρες στην νέα Βουλή με ποσοστό 37,2% και 230 έδρες.

Στις επαναληπτικές εκλογές τον Νοέμβριο του ίδιου έτους, το ποσοστό του NSDAP πέφτει στο 33% και 196 έδρες.

Σε αυτό, συνέβαλε η μερική υποχώρηση της οικονομικής κρίσης, αλλά και ο φόβος των ψηφοφόρων της μεσαίας τάξης, που το είχαν υποστηρίξει, ότι το ναζιστικό κόμμα στις προηγούμενες εκλογές, αν ερχόταν στην εξουσία θα έφερνε το χάος.

[Τον Δεκέμβριο του 1932, ο Καγκελάριος Κουρτ φον Σλάιχερ, προσέφερε στο επιφανές στέλεχος του ναζιστικού κόμματος, τον Γκρέγκορ Στράσερ, το αξίωμα του Αντικαγκελάριου και την Πρωθυπουργία της Πρωσίας, σε μία προσπάθεια να διχάσει το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα, συσπειρώνοντας την «αριστερή» πτέρυγά του γύρω από τον Στράσερ, και διασπώντας το με αυτό τον τρόπο σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα.

Με ετούτο τον τρόπο, θεωρούσε ότι απέτρεπε την δυνατότητα του Χίτλερ, να καταλάβει την εξουσία.

Ωστόσο, ο Χίτλερ αντέδρασε άμεσα, και στις 7 Δεκεμβρίου του 1932, εξοργισμένος, σε συνάντηση που είχε με τον Στράσερ, τον κατηγόρησε για προδοσία και συνωμοσία και τον ανάγκασε σε παραίτηση από όλα τα αξιώματα που κατείχε στο ναζιστικό κόμμα. Έτσι, η προσπάθεια του του Σλάιχερ, να απομονώσει πολιτικά τον Χίτλερ, τελικά απέτυχε πλήρως].

Οι Ναζιστές, απαίτησαν από τον Πρόεδρο Χίντενμπουργκ, να ονομάσει τον Χίτλερ Καγκελάριο, αφού ήταν ο ηγέτης του πρώτου Κόμματος στις εκλογές. Ο φον Πάπεν, ο διάδοχός του Κουρτ φον Σλάιχερ και πολλοί μεγαλοεπιχειρηματίες, όπως οι Κρουπ, πίεζαν παράλληλα τον - σφοδρά αντιτιθέμενο – Χίντενμπουργκ, προς αυτή την κατεύθυνση.

Τελικά, ο Πρόεδρος ενδίδει και ονομάζει τον Χίτλερ Καγκελάριο στις 30 Ιανουαρίου 1933. Στις 27 Φεβρουαρίου ξεσπά η πυρκαγιά στο Ράιχσταγκ, και ο Χίτλερ κατηγορεί τους Κομμουνιστές, ενώ εκμεταλλεύεται στο έπακρο την θέση του, πείθοντας τον πρόεδρο Χίντενμπουργκ, να εκδώσει ένα Διάταγμα, με το οποίο αναστέλλονταν όλες οι δημοκρατικές ελευθερίες της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης.

Για ενεργοποίηση του νόμου αυτού ο Χίτλερ χρειαζόταν όμως την υποστήριξη τουλάχιστον των δύο τρίτων της Βουλής.

Για να το επιτύχει, ο Χίτλερ, εκμεταλλεύτηκε την εξουσία του και τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ:

Οι βουλευτές του Κομμουνιστικού Κόμματος (KPD, 81 άτομα) καταζητούνταν ή συνελήφθησαν (και φυσικά δεν εμφανίστηκαν στη Βουλή) και οι βουλευτές του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, τρομοκρατήθηκαν από ομάδες των SA (Τάγματα Εφόδου).

Οι βουλευτές του SPD, ψήφισαν παρόλα αυτά κατά του Χίτλερ. Όλοι οι άλλοι βουλευτές όμως (όπως κεντρώοι και φιλελεύθεροι), τον υποστήριξαν.

Έτσι, στις 24 Μαρτίου 1933 το Ράιχσταγκ αποφασίζει, με βάση τον Εξουσιοδοτικό νόμο, την παραχώρηση όλης της νομοθετικής εξουσίας στην χιτλερική κυβέρνηση. Με την απόφαση αυτή, αρχίζει στην Γερμανία η περίοδος της εθνικοσοσιαλιστικής δικτατορίας, που προπαγανδιστικά ονομάστηκε από τους εθνικοσοσιαλιστές «Τρίτο Ράιχ».

Μετά τον θάνατο του Προέδρου Χίντενμπουργκ στις 2 Αυγούστου 1934, ο γερμανικός στρατός (Ράιχσβερ, Reichswehr, που με την καθιέρωση της υποχρεωτικής θητείας το 1935 μετονομάζεται σε Βέρμαχτ, Wehrmacht) ορκιζόταν πίστη στο πρόσωπο του Χίτλερ, ο οποίος από εδώ και εμπρός ήταν και Αρχηγός του Κράτους, φέροντας τον τίτλο «Ηγέτης και Καγκελάριος» (Führer und Reichskanzler).

Τα ίδια ακριβώς, ισχυρίζονται και κάποιοι ότι συνέβησαν πρόσφατα. Λίγο λιγότερο από δύο δεκαετίες μετά την λήξη του Ψυχρού Πολέμου και την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος στην Ανατολική Γερμανία, άρχισαν να σχηματίζονται πολλές ένοπλες παραστρατιωτικές οργανώσεις (http://www.dw.com/en/german-gun-club-raided-over-possible-migrant-attack/a-38615002), τόσο της ακροαριστεράς (των κομμουνιστών), όσο και της ακροδεξιάς (η Pegida).

[Από την οργάνωση αυτή, όπως και το νεοναζιστικό κόμμα της Γερμανίας (NPD), «ξεπήδησαν» αργότερα και πολλά πολιτικά στελέχη του κόμματος «Εναλλακτική για την Γερμανία». Η οργάνωση αυτή, μισούσε ιδιαίτερα τους ξένους, τους κομμουνιστές, τους σοσιαλιστές, τους ισλαμιστές, καθώς και πολλές άλλες μη γερμανικές φυλές].

Ταυτόχρονα, δημιουργήθηκαν και οι αντίστοιχες πολιτικές οργανώσεις (κόμματα) αυτών (το κομμουνιστικό της Αριστεράς, καθώς και το κόμμα «Εναλλακτική για την Γερμανία»), οι οποίες μάχονταν άγρια, όχι μόνο μεταξύ τους, αλλά ταυτόχρονα και με την Γερμανική δημοκρατία, για την πλήρη πολιτική τους κατίσχυση.

Η άνοδος του ακροδεξιού κόμματος «Εναλλακτική για την Γερμανία», συντελέστηκε, το ίδιο περίπου χρονικό διάστημα, από έναν πρώην δάσκαλο ιστορίας και γυμναστικής, του Μπγιορν Χόκε (όπως και του μέντορα του και συνιδρυτή του κόμματος, του Αλεξάντερ Γκαουλάντ).

[Ο Χόκε, κατάγεται από την περιοχή της Ανατολικής Πρωσίας (σημερινή Βορειοδυτική Πολωνία) και η οικογένεια του, εκδιώχθηκε από τα μέρη αυτά μετά την λήξη του Β’ Παγκόσμιου Πόλεμου, λόγω των εγκλημάτων που διέπραξαν οι ναζί στους Πολωνούς, αλλά και στους Σοβιετικούς, οι οποίοι τότε προέλαυναν στην περιοχή αυτή.

Οπότε, ο ίδιος ο Χόκε, τρέφει (κρυφά) μεγάλο μίσος στους λαούς αυτούς, για τα πρώην γερμανικά εδάφη που κατέλαβαν, αλλά και στους υπόλοιπους Συμμάχους (Αγγλοαμερικάνους), όχι μόνο για τον βομβαρδισμό της Δρέσδης, αλλά και για τον βίαιο διαχωρισμό, όπως και την απώλεια πολλών γερμανικών εδαφών μεταπολεμικά και θέλει να τους εκδικηθεί για όλα αυτά].

Το 2014, ο Μπγιορν Χόκε, πήρε μέρος για πρώτη φορά σε συνέλευση του κόμματος «Εναλλακτική για την Γερμανία» (AfD).

Το κόμμα αυτό, το είχαν ιδρύσει από κοινού, ο οικονομολόγος Μπερντ Λούκε και ο δημοσιογράφος Κόνραντ Αντάμ και προπαγάνδιζε ιδέες ξενοφοβικές, αντιευρωπαϊκές και αντιισλαμικές.

Ο Μπγιορν Χόκε, διακρίθηκε στην «Εναλλακτική για την Γερμανία», κυρίως για το ρητορικό του ταλέντο.

[Ο ίδιος ο Χόκε, είναι εμφανισιακά ένας τυπικός γαλανομάτης Γερμανός (όπως ακριβώς ήθελε ο Χίτλερ τους Γερμανούς, εκτός από ξανθούς) και με τις πράξεις του, δικαιώνει κατά κάποιο τρόπο, το ρητό του λαού μας που λέει: «μάτια γαλανά, ψυχή του Σατανά»].

Εκείνο τον καιρό, ο Μπγιορν Χόκε (http://www.analystsforchange.org/2017/09/afd_27.html), γνώρισε και τον γνωστό αντιισλαμιστή, Αλεξάντερ Γκαουλάντ, που ήταν σημαίνων μέλος του κόμματος (καθώς και συνιδρυτής του), o οποίος συνειδητοποίησε ότι ο Χόκε, ήταν ικανός να κερδίσει τους εργάτες και τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα υπέρ της ακροδεξιάς του ιδεολογίας.

Ήταν ένας από τους πρώτους που το συνειδητοποίησε και για τον λόγο αυτό, και τον υποστήριξε ενεργά, τόσο με λόγια, όσο και με έργα.

Επειδή ο Χόκε, με τους φλογερούς του λόγους, προσέλκυε όλο και περισσότερους ακροατές και μέλη στο κόμμα, απέκτησε μεγάλη δύναμη μέσα εντός του. Την άνοιξη του 2015, συνέβαλε καταλυτικά στην δημιουργία του νέου πολιτικού προγράμματος του κόμματος, γνωστού ως «η Διακήρυξη της Ερφούρτης».

Τον Ιούλιο του 2015, ένα εσωτερικό "πραξικόπημα" σημειώθηκε στο κόμμα «Εναλλακτική για την Γερμανία».

Ο τότε ηγέτης του, Μπερντ Λούκε, με αφορμή τις ιδιαίτερα ακροδεξιές θέσεις και επαφές με ναζιστικούς κύκλους του Μπγιορν Χόκε, προσπάθησε με ένα έκτακτο συνέδριο το καλοκαίρι του 2015, να τον διώξει από το κόμμα.

Όμως, το τελικό αποτέλεσμα ήταν, αντίθετα από τις επιδιώξεις του Λούκε, η εκθρόνιση του ίδιου και συμπροέδρου του, Κόνραντ Αντάμ (μετά από συμμαχία του Χόκε, του Γκαουλάντ, του Μόιτεν, του Μέιθεν και της Πέτρυ), από την ηγεσία του κόμματος.

Ως αποτέλεσμα, στην εξουσία του κόμματος αυτού, ανέβηκε η 41χρονη (και μέλος της πιο δεξιάς πτέρυγας του κόμματος) Φράουκε Πέτρι, μαζί με τον «διακοσμητικό» Γιοργκ Μόιτεν.

Αμφότεροι, όπως και αρκετά άλλα στελέχη, κατηγορούσαν την ηγεσία Λούκε για στροφή σε μετριοπαθέστερες θέσεις και απώλεια του κινηματικού χαρακτήρα του κόμματος (ο Λούκε μαζί με τον συνεργάτη του Κόνραντ Αντάμ ίδρυσαν το νέο κόμμα ΑΛΦΑ που πάει άπατο σε όλες τις δημοσκοπήσεις).

Με την άνοδο της, μαζί με άλλους ακροδεξιούς λαϊκιστές εντός του AfD (και κυρίως τον ισχυρό εσωκομματικό της σύμμαχο-αντίπαλο και συνεχώς ανερχόμενο στο κόμμα καθηγητή Μπγιορν Χόκε), μετέτρεψαν το κόμμα σε ξενοφοβικό και αντιμεταναστευτικό, κεφαλαιοποιώντας γεγονότα, όπως π.χ. τις μαζικές επιθέσεις σε γυναίκες στην Κολωνία το βράδυ της Πρωτοχρονιάς του 2016.

Όμως κάποια στιγμή, και η Πέτρυ, η οποία είχε αναλάβει να γίνει το νέο πρόσωπο της AfD, συνειδητοποίησε αυτό που είχε διαπιστώσει και ο Λούκε: ότι για να μεγαλώσει το κόμμα, θα έπρεπε να πάψει να τρομάζει ορισμένους συντηρητικούς μεν, πλην όμως αστούς, Γερμανούς.

Έπρεπε να μετακινηθεί κάπως προς το κέντρο, πλην όμως το ξέσπασμα των τεράστιων προσφυγικών ροών την πέτυχε ακριβώς πάνω σε αυτή την προσπάθεια.

Η AfD, ξεκίνησε αργά, αλλά σταθερά, να υποστηρίζει πιο σκληρές μεταναστευτικές θέσεις, καρπούμενη ένα μεγάλο μέρος της λαϊκής δυσαρέσκεια για την πολιτική ανοιχτών συνόρων της Μέρκελ.

[Εν τω μεταξύ, ο Χόκε, που είναι υποστηρικτής των θέσεων του Θίλο Σαραζίν, καθώς και της άποψης, πως δεν είναι όλα τα μέλη των νεοναζιστικών οργανώσεων απαραίτητα κακοί άνθρωποι, είχε δηλώσει με την πτώση του Λούκε:

«Τώρα που έπεσε ο Λούκε θα πέσει και η Πέτρυ αργά ή γρήγορα και τότε θα έρθει η σειρά μου. Έχω όλο τον χρόνο και την υπομονή να περιμένω»].

Ο Χόκε, είναι εκφραστής της καθαρής δεξιάς στροφής της AfD (http://www.triklopodia.gr/germania-ekriksi-akrodeksias-ptosi-merkel-soults/, http://www.ert.gr/eidiseis/diethni/kosmos/pio-ine-komma-enallaktiki-gia-ti-germania-video/, https://www.tribune.gr/world/news/article/395611/proin-yp-exoterikon-ntropi-gia-ti-germania-o-eklogikos-thriamvos-tou-afd.html, http://www.enikonomia.gr/timeliness/167351,i-epistrofi-tis-akrodexias-sti-germaniki-vouli-meta-apo-68-chroni.html), ενώ ήδη από τον Μάρτιο είχε δημοσιεύσει μαζί με τον επικεφαλής του κόμματος στη Σαξωνία Αντρέ Πόγκενμπουργκ τη «Διακήρυξη της Ερφούρτης», στην οποία το κόμμα καλείτο σε αλλαγή πορείας επί τα δεξιά.

Μάλιστα, την εν λόγω διακήρυξη είχε υπογράψει και μέλος του Ομοσπονδιακού Συμβουλίου της AfD, ο Αλεξάντερ Γκάουλαντ, επικεφαλής του κόμματος στο Βραδεμβούργο.

Συν τοις άλλοις, ο Χόκε υιοθετεί και μια άκρως φιλική στάση προς το Pegida (http://www.liberal.gr/arthro/166839/epikairotita/2017/akrodexia-suspeirosi-sti-germania-me-stocho-tin-psifo-stin-AfD.html), καλώντας την ηγεσία του κόμματος να αγκαλιάσει τα αυθόρμητα λαϊκά κινήματα.

Άλλωστε, λίγο πολύ, και αυτός την ίδια δουλειά κάνει (ο ίδιος είχε και πολύ στενές σχέσεις και με άλλα στελέχη της γερμανικής ακροδεξιάς, ενώ πρόσφατα αποκαλύφθηκε πως έγραφε και σε νεοναζιστικό περιοδικό το 2012 με το ψευδώνυμο Landolf Ladig)].

Άνθρωποι, που παρακολουθούσαν την πορεία του κόμματος, είκαζαν πως η σύγκρουση κορυφής δεν θα αργούσε. Ο Χόκε στήριξε την Πέτρυ για να ανατρέψει τον Λούκε, πλην όμως πλέον ήταν και ο ίδιος, ένα πρόσωπο με σημαντικό εκτόπισμα στην γερμανική (ακρο)δεξιά.

Και όντως αυτό συνέβη, όταν ο Χόκε, αποκάλεσε το μνημείο του Ολοκαυτώματος στο Βερολίνο, «μνημείο ντροπής» (http://www.topontiki.gr/article/203456/se-efialtikoys-dromoys-i-germania-ligotera-mnimeia-gia-olokaytoma-zita-afd) και υποστήριξε ότι ο Χίτλερ δεν ήταν και τόσο κακός άνθρωπος τελικά.

Η Πέτρυ, όπως και ο Λούκε πριν από αυτή, έκανε έκτακτο συνέδριο την άνοιξη του 2016, με θέμα άλλη μία φορά εκδίωξη του Μπγιορν Χόκε, αλλά και την υιοθέτηση της άποψης της για ρεαλιστική πολιτική στροφή για το κόμμα, λέγοντας πως ήθελε το κόμμα να στραφεί στην Realpolitik, ώστε να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες, μετά τις εκλογές του 2021.

Όμως, το τελικό αποτέλεσμα ήταν, αντίθετα από τις επιδιώξεις της, η καταψήφιση των προτάσεων της και η εκθρόνιση της ίδιας και συμπροέδρου της, Γιοργκ Μόιτεν (μετά από συμμαχία του Χόκε, του Γκαουλάντ, του Μόιτεν, του Μέιθεν και της Αλίς Βαιντέλ), από την ηγεσία του κόμματος (έπαθε ακριβώς ότι έκανε η ίδια πρότερα στον Λούκε).

[Ο Μόιτεν, είναι γνωστός για τις θέσεις του περί «ανατολικών συνόρων της Γερμανίας και υποστηρικτής της αναβίωσης του συνοριακού Ράιχ της παλιάς ανατολικής Πρωσίας, δηλαδή υποστηρίζει την επέκταση των γερμανικών συνόρων», από όλη την σημερινή βορειά Πολωνία ως την Εσθονία].

Ως αποτέλεσμα, στην εξουσία του κόμματος αυτού, ανέβηκε η 38χρονη (και μέλος της πιο δεξιάς πτέρυγας του κόμματος) λεσβία, Αλίς Βαιντέλ (http://www.mononews.gr/news-politiki-apo-chthes-vradi-evropi-fovate/200113), μαζί με τον πραγματικό ιδρυτή του κόμματος, τον Αλεξάντερ Γκαουλάντ.

Αμφότεροι, όπως και αρκετά άλλα στελέχη, κατηγορούσαν την ηγεσία Πέτρυ για στροφή σε μετριοπαθέστερες θέσεις και απώλεια του κινηματικού χαρακτήρα του κόμματος (η Πέτρυ αποχώρησε πρόσφατα από το AfD (http://gr.euronews.com/2017/09/22/the-afd-the-rise-to-power-of-germany-s-far-right), αλλά δεν φαίνεται πως μπορεί να επιτύχει τίποτε αξιόλογο μακριά του-http://www.defence-point.gr/news/akoma-den-bikan-sto-kinovoulio-chamos-sto-afd-telos-i-archigos).

[Μάλιστα, τελευταία ακούγεται πως θα πραγματοποιηθεί η πλήρης αποκατάσταση του Χόκε στο κόμμα αυτό, από τους νέους ηγέτες του (Αλεξάντερ Γκαουλάντ, Αλίς Βαιντέλ), μετά την θεωρητική (και υποτιθέμενη) διαδικασία αποπομπής του από αυτό που είχε ξεκινήσει παλαιότερα, λόγω των δηλώσεων του για το Ολοκαύτωμα- https://www.tag24.de/nachrichten/berlin-bjoern-hoecke-frauke-petry-partei-ausschluss-verfahren-instanz-bundesvorstand-geheimtreffen-hotel-austritt-344278, http://www.mdr.de/nachrichten/politik/regional/parteiausschlussverfahren-hoecke-afd-100.html].

Σημαντικός ευνοϊκός παράγοντας για τον Χόκε και το AfD, αποδείχτηκε η παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008, η λαθρομεταναστευτική κρίση στην ΕΕ το 2016, η φτώχεια (στην Γερμανία υπάρχουν εν έτει 2017, 14 εκατομμύρια νεόπτωχοι Γερμανοί), καθώς και οι ισλαμικές τρομοκρατικές επιθέσεις του πραγματοποιήθκαν το 2017 στην Γερμανία (http://news247.gr/eidiseis/kosmos/pente-mathhmata-apo-tis-germanikes-ekloges.4862207.html).

[Γενικά, οι μεσανατολίτες μουσουλμάνοι πρόσφυγες, οι τρομοκρατικές επιθέσεις στη Γερμανία, το όλο και πιο διεκδικητικό Ισλάμ σε χώρους λατρείας και θρησκευτικά δικαιώματα στην Ευρώπη, όπως και ο φόβος για την ισλαμοποίηση της Γερμανίας, ήταν παράγοντες ενίσχυσαν σημαντικά το AfD και το έφεραν στην τρίτη θέση στις εκλογές του 2017 στην Γερμανία].

Στις εθνικές εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2017, το AfD, υπό την ηγεσία των Αλίς Βαιντέλ (http://www.efsyn.gr/arthro/i-mayrila-therieyei-kai-apeilei) και του Αλεξάντερ Γκαουλάντ (http://www.topontiki.gr/article/217814/nea-igesia-sto-afd-akraios-70aris-kai-38hroni-gkei-photos), απέσπασε το 12,3 % των συνολικών εθνικών ψήφων (ενώ στις εκλογές του 2013, είχε πάρει μόλις το 4,7 %).

Πολλοί, παραλληλίζουν την εισδοχή του AfD στην Γερμανική Βουλή με τόσο μεγάλο ποσοστό (12,3 %), με την αντίστοιχη εισδοχή του ναζιστικού κόμματος το 1930, με αντίστοιχα μεγάλο ποσοστό (18,3 %) και φοβούνται την επανάληψη της ιστορίας, ειδικά αν το AfD, βρει έναν χαρισματικό ηγέτη να το καθοδηγεί (http://mignatiou.com/2017/09/i-germania-apofasise-i-germania-kalosorizi-tin-jamaica-ke-ipodechete-xana-ton-nazismo-i-germangermany-decides/).

[Πάντως, ο ηγέτης του κόμματος, Αλεξάντερ Γκαουλάντ, δήλωσε πως το κόμμα του θα διεκδικήσει την καγκελαρία στις επόμενες εθνικές Γερμανικές εκλογές, είτε αυτές γίνουν το 2021 που είναι προγραμματισμένες κανονικά, είτε νωρίτερα-http://mignatiou.com/2017/09/i-germania-apofasise-i-germania-kalosorizi-tin-jamaica-ke-ipodechete-xana-ton-nazismo-i-germangermany-decides/].

Για την ώρα πάντως, φαίνεται ότι τα αποτελέσματα αυτά, επέφεραν πολλούς κλυδωνισμούς στα μεγάλα κόμματα της Γερμανίας (http://www.kathimerini.gr/928015/article/epikairothta/politikh/germania-h-merkel-ta-senaria-synergasiwn-kai-h-a8hna,http://www.tovima.gr/world/article/?aid=900448,http://www.efsyn.gr/arthro/o-tetragonismos-toy-kykloy, http://www.protothema.gr/world/article/716473/enallaktiki-gia-ti-germania-to-profil-ton-igeton-tis-kai-i-filonazistiki-tous-stasi/, https://www.reader.gr/news/politiki/germanikes-ekloges/giati-afd-apotelei-pragmatiko-kindyno-gia-oloys-mas).

Κάποιοι μάλιστα υποστηρίζουν, πως αυτή η εκλογική αναμέτρηση, θα είναι η αρχή του τέλους της πολιτικής καριέρας της Μέρκελ (https://www.pentapostagma.gr/2017/09/h-%ce%b1%cf%81%cf%87%ce%ae-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%84%ce%ad%ce%bb%ce%bf%cf%85%cf%82-%ce%bf%ce%b9-%cf%84%cf%81%ce%b5%ce%b9%cf%82-%ce%bb%cf%8c%ce%b3%ce%bf%ce%b9-%cf%80%ce%bf%cf%85-%cf%84%ce%b9%ce%bc.html), με την βοήθεια και του Τραμπ (http://www.aftodioikisi.gr/diethni/ti-koino-exei-germaniko-akrodexio-afd-o-trab-kai-vretaniko-ukip/).

Το μόνο σίγουρο είναι, ότι θα έχει σοβαρές επιπτώσεις, τόσο στην εσωτερική (https://hellasforce.com/2017/09/26/%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%ba%ce%b1%ce%bd%ce%bf%cf%85%ce%bd-%cf%80%cf%81%ce%bf%ce%b5%ce%b4%cf%81%ce%bf-%cf%84%ce%b7%cf%83-%ce%b2%ce%bf%cf%85%ce%bb%ce%b7%cf%83-%ce%b3%ce%b9%ce%b1%cf%84%ce%b9-%cf%84%ce%bf/, http://www.thetoc.gr/diethni/article/kalo-2018-gia-to-sximatismo-kubernisis-sti-germania), όσο και στην εξωτερική της πολιτική (http://www.kathimerini.gr/928111/article/epikairothta/kosmos/germanikes-ekloges-epideinwsh-twn-sxesewn-verolinoy---agkyras-8yma-h-ellada), όσο και στην χώρα μας (http://www2.zougla.gr/kosmos/article/germania-kanis-den-8eli-to-grexit-ala, http://www2.zougla.gr/kosmos/article/germania-iper-tou-grexit-to-25-ton-neon-germanon-voulefton, http://www.pronews.gr/kosmos/eyropaiki-enosi/633820_giati-i-niki-tis-merkel-stis-germanikes-ekloges-mporei-na-apovei, http://www.drachmoula.com/2017/09/grexit.html, https://www.pentapostagma.gr/2017/09/%cf%84%cf%81%ce%b9%cf%80%ce%bb%cf%8c%cf%82-%ce%ba%ce%af%ce%bd%ce%b4%cf%85%ce%bd%ce%bf%cf%82-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b5%ce%bb%ce%bb%ce%ac%ce%b4%ce%b1-%cf%84%ce%b1-%ce%b1%cf%80%ce%bf.html).

[Για τους φιλελεύθερους της Γερμανίας βέβαια, τους πιθανούς εταίρους της Μέρκελ στην νέα κυβέρνηση που κατά πάσα πιθανότατα θα σχηματίσει, είναι πολύ της μόδας το στυλ του κλαρινογαμπρού (http://www.analystsforchange.org/2017/09/blog-post_310.html)].

[Όμως, η «Εναλλακτική για τη Γερμανία», σε αντίθεση με τους ναζί, τονίζει (η ηγεσία και οι ψηφοφόροι της), πως αγαπά τους Εβραίους - ή τουλάχιστον το Εβραϊκό κράτος, σύμφωνα με νέες δημοσκοπήσεις.

Όμως και πολλά ακροδεξιά κόμματα στην Ευρώπη και αλλού, το AfD παρουσιάζεται να είναι σταθερός υποστηρικτής του Ισραήλ (τουλάχιστον ως τώρα, αν και ο Χόκε και πολλά άλλα μέλη του κόμματος φαίνεται να έχουν άλλη άποψη- http://www.topontiki.gr/article/203456/se-efialtikoys-dromoys-i-germania-ligotera-mnimeia-gia-olokaytoma-zita-afd).

Σύμφωνα με μια ευρεία δημοσκόπηση που ανέθεσε μια ομάδα που προωθούσε τις σχέσεις Γερμανίας-Ισραήλ, οι περισσότεροι πολιτικοί του AfD υποστηρίζουν ότι ενδιαφέρονται βαθιά για την ασφάλεια του Ισραήλ.

Επίσης, υποστηρίζουν το αίτημα του Πρωθυπουργού Μπέντζαμιν Νετανιάχου ότι οι Παλαιστίνιοι πρέπει να αναγνωρίσουν το Ισραήλ ως εβραϊκό κράτος, απορρίπτοντας μονομερώς ένα παλαιστινιακό κράτος, και γενικά υποστηρίζουν μια ισχυρότερη σχέση μεταξύ Ιερουσαλήμ και Βερολίνου].

Την ίδια περίοδο όμως, πραγματοποιούνται και άλλες σημαντικές εκλογικές αναμετρήσεις στην ΕΕ (http://www.triklopodia.gr/%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%bb%cf%85%cf%83%ce%b7-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%b5%ce%ba%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%b9%ce%ba%cf%89%ce%bd-%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%bc%ce%b5%cf%84%cf%81%ce%b7%cf%83%ce%b5%cf%89%ce%bd-%cf%83/, http://www.triklopodia.gr/%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%bb%cf%85%cf%83%ce%b7-%cf%84%cf%89%ce%bd-%cf%83%ce%b7%ce%bc%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%bf%cf%84%ce%b5%cf%81%cf%89%ce%bd-%ce%b5%ce%ba%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%b9%ce%ba%cf%89/).

Συγκεκριμένα στην Γαλλία, την περίοδο αυτή, ο πρόεδρος Μακρον, ο οποίος έχασε την μάχη για την Γερουσία-(http://www.efsyn.gr/arthro/ehase-kai-o-makron-ekloges, http://www.tanea.gr/news/world/article/5472362/barometro-gia-ton-makron-oi-ekloges-sth-geroysia/), αντιμετωπίζει πολλά πολιτικά προβλήματα, λόγω των έντονα αντιδημοφιλών οικονομικών μέτρων που αποφάσισε να υλοποιήσει (http://news247.gr/eidiseis/koinonia/xarths-h-maurh-anodos-ths-akrodeksias-se-ellada-kai-eyrwph.4863655.html, http://www.cnn.gr/focus/apopseis/story/98925/ena-mayro-fantasma-planatai-pano-apo-tin-eyropi).

Οι ακροδεξιοί σε άλλες χώρες, οι οποίοι μπορούν να επωφεληθούν από τα αποτελέσματα αυτά, όπως π.χ. στην Αυστρία (http://www.tovima.gr/world/article/?aid=903036), πανηγυρίζουν έντονα από τα αποτελέσματα αυτά (https://www.thepressroom.gr/diethne/chares-kai-panegyria-ton-aystriakon-akrodexion-gia-ta-eklogika-apotelesmata-sten-germania).

Αυτό, δείχνουν όλες οι ως τώρα δημοσκοπήσεις στην χώρα αυτή (http://www.iefimerida.gr/news/366041/sempastian-koyrts-31-eton-se-liges-imeres-isos-kagkelarios-tis-aystrias-eikones, http://capital.gr/diethni/3243985/austria-paraitithike-o-g-g-ton-sosialdimokraton-duo-ebdomades-prin-tis-bouleutikes-ekloges?utm_source=projectagora&utm_medium=contentdiscovery, http://www.cnn.gr/news/kosmos/story/99638/aystria-diatirei-to-provadisma-toy-to-syntiritiko-komma-toy-sempastian-koyrts).

Στην Τσεχία, ο (σλοβακικής καταγωγής) «Μπάμπης ο Κούλ», αναμένεται να είναι ο νικητής των εκλογών (http://www.express.co.uk/news/world/857959/Andrej-Babis-Czech-elections-October-eurosceptic-euro-EU, http://www.liberal.gr/arthro/164509/diethni-themata/2017/tha-echei-se-ligous-mines-i-europi-ton-diko-tis-Donald-Trump.html, http://www.iefimerida.gr/news/365382/o-epomenos-prothypoyrgos-tis-tsehias-tin-peftei-ston-makron-asholithei-me-ti-hora-toy).

Στην Ιταλία αντίστοιχα, όποτε γίνουν εκλογές, νικητές αναμένεται να είναι η ευρωσκεπτικιστική δεξιά ή ο Γκρίλο (https://www.reuters.com/article/us-italy-politics-leaders/italys-center-right-in-search-of-a-leader-as-election-nears-idUSKCN1BV1WU, http://www.zougla.gr/kosmos/article/o-antiproedros-tis-italikis-voulis-loitzi-nti-maio-ine-o-ipopsifios-pro8ipourgos-ton-pente-asteron, http://www.efsyn.gr/arthro/neo-prosopo-ton-5-asteron, http://www.zougla.gr/kosmos/article/deutsche-welle-i-epistrofi-tou-kavaliere).

Η δεξιά, αναμένεται να νικήσει και στις πρόωρες εκλογές στην Ιαπωνία (http://www.pronews.gr/kosmos/diethnis-politiki/634018_iaponia-proores-ekloges-prokiryxe-o-prothypoyrgos-sampe-zitaei), ενώ στην Νέα Ζηλανδία, οι ακροδεξιοί, πιθανόν θα καθορίσουν με τις ψήφους τους τον επόμενο πρωθυπουργό της χωράς (http://www.tovima.gr/world/article/?aid=903016).