Άραβες Χιτλερικοί στην κατεχόμενη Ελλάδα του 1944

 

---

                                           Γράφει ο Χριστόφορος Πετρίτης, από το περιοδικό ΤΟΤΕ, τεύχος 10, Απρίλιος 2005

Τον Ιούνιο 1944, το Δίστομο αντιμετώπιζε το πάθος μελαψών
γερμανοντυμένων στρατιωτών που έβαζαν φωτιά και εκτελούσαν
βάρβαρα τους άτυχους κατοίκους του χωριού! Επιζούν και σήμερα
κάποιοι ντόπιοι, πολύ ηλικιωμένοι, που θυμούνται με τρόμο την
εικόνα εκείνη των μαύρων χιτλερικών. Και όταν διηγούνται τις
απάνθρωπες σκηνές που είχαν ζήσει οι ίδιοι, υπάρχουν κάποιοι
νεώτεροι που με οίκτο τους κτυπούν στην πλάτη, πιστεύοντας ότι τα
έχουν μπερδέψει και έχουν παρακρούσεις.

Αλλά, είναι αλήθεια και οι επιζώντες της καταστροφής του
Διστόμου θυμούνται πολύ καλά. Ανάμεσα στη γερμανική δύναμη
που επέπεσε στο Δίστομο υπήρχε και δύναμη της λεγεώνας
«Ελεύθερη Αραβία» (Freies Arabien), που τότε έδρευε στην
Ελλάδα και είχε χρησιμοποιηθεί για την αντιμετώπιση των
ανταρτών!

ΠΗΓΗ https://cognoscoteam.gr/%ce%ac%cf%81%ce%b1%ce%b2%ce%b5%cf%82-%cf%87%ce%b9%cf%84%ce%bb%ce%b5%cf%81%ce%b9%ce%ba%ce%bf%ce%af-%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%b5%cf%87%cf%8c%ce%bc%ce%b5%ce%bd%ce%b7-%ce%b5%ce%bb/?fbclid=IwAR1ZjAN-igFgDcWxMOgyAR_JFBCjuN_-J4dLI_qe-KaB1ltrxkrMDCkwtNs

Η λεγεώνα αυτή, που ποτέ δεν ξεπέρασε συνολικά τους 4.000
άνδρες, είχε αποφασισθεί να σχηματισθεί τον Ιανουάριο του 1942,
ύστερα από δύο επαφές που είχε ο Χίτλερ. Μία με τον μεγάλο
μουφτή των Ιεροσολύμων Χουσεϊνί και μία με τον στρατάρχη
Πεταίν, αρχηγό του κράτους του Βισύ.

Ο Χουσεϊνί ήταν ο θρησκευτικός ηγέτης των τετρακοσίων
εκατομμυρίων Αράβων, ενώ ο Πεταίν έπρεπε να συγκατανεύσει
διότι οι άνδρες που εθελοντικά θα στρατεύονταν ήταν κυρίως
Γάλλοι υπήκοοι, αφού προέρχονταν από το Μαρόκο, την Τυνησία
και το Αλγέριο, καθώς και από το Ιράκ.

Ο Χουσεϊνί (1897-1974) βρισκόταν τακτικά στην Ελλάδα κατά τη
διάρκεια της Κατοχής και διέμενε στο ξενοδοχείο της «Μεγ.
Βρετανίας», αφού ως έδρα της λεγεώνας είχε ορισθεί η Ελλάδα.
Στο στρατόπεδο Λαυρίου ήταν ο στρατωνισμός των χιτλερικών
Αράβων, ενώ η κεραία του ραδιοφωνικού σταθμού «Ελεύθερη
Αραβία» είχε εγκατασταθεί στο Σούνιο και από εκεί γίνονταν οι
εκπομπές προς τη Μέση Ανατολή σε αραβική γλώσσα. Σε αθηναϊκά
τυπογραφεία (του Συγκροτήματος Λαμπράκη, η εταιρία του οποίου
κέρδιζε πολλά χρήματα από τέτοιες «αναθέσεις» έργου)
τυπώνονταν εφημερίδες, φέιγ-βολάν και πάσης φύσεως
προπαγανδιστικά έντυπα, που γερμανικά αεροπλάνα τα έπαιρναν
και τα έριχναν στις χώρες της Μέσης Ανατολής.

Η στρατιωτική δύναμη που είχε στη διάθεση του ο μεγάλος μουφτής
των Ιεροσολύμων δεν ήταν μόνον αυτή η λεγεώνα. Ως
μουσουλμάνος θρησκευτικός ηγέτης, εκτός άλλων εθελοντικών
σχηματισμών από Άραβες που είχαν δράσει στο περιθώριο του
Άφρικα Κορπς (ανάμεσα σε άλλους επώνυμους Άραβες που είχαν
φορέσει γερμανική στολή και πολέμησαν κατά των Συμμάχων,
όπως είναι γνωστό, περιλαμβάνονταν και δύο μετέπειτα ηγέτες της
Αιγύπτου, οι πρόεδροι Ναγκίμπ και Σαντάτ…), διοικούσε
«πνευματικά» και άλλες μεγάλες μονάδες, όπως τον σχηματισμό
των Βοσνίων Ες-Ες, καθώς και αυτοτελείς μονάδες
Αζερμπαϊτζανών, Καυκάσιων, Τουρκομάνων κ.ά., μουσουλμάνων
δηλαδή που προέρχονταν από τη Σοβιετική Ένωση. Μερικές από
αυτές ήρθαν και στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της κατοχής,
ιδιαίτερα τον τελευταίο χρόνο, οπότε συνεχώς αντικαθιστούσαν
Γερμανούς για να αποδεσμευθούν και να προωθηθούν οι τελευταίοι
στα κρίσιμα μέτωπα.

Έχει επισημανθεί εκτεταμένη παρουσία Καυκάσιων (με καθαρά
ασιατικά-μογγολικά χαρακτηριστικά) π.χ., αρκετοί των οποίων
μάλιστα στο τέλος της κατοχής λιποτάκτησαν, προσχώρησαν στον
ΕΛΑΣ, πήραν μέρος στα Δεκεμβριανά με γενιτσαρικές διαθέσεις
και τελικά κάποιοι παρέμειναν μετά το 1945 στην Ελλάδα και
ενσωματώθηκαν εδώ, δημιουργώντας οικογένειες.

Ένας Γερμανός δημοσιογράφος, ο Χάιντς-Ντί-τερ Πίλγκραμ, που
την εποχή εκείνη βρισκόταν στην Ελλάδα ως πολεμικός
ανταποκριτής, περιγράφει χαρακτηριστικά τι είδε, ακολουθώντας τη
δράση ενός λόχου της «Ελεύθερης Αραβίας» στην Ελλάδα:

«Οι μαυρισμένες από τον ήλιο μορφές κατεβαίνουν πολύ πρωί, με
ζωηρό και γρήγορο βήμα τους απότομους βράχους προς το
ελληνικό χωριό του καταυλισμού τους. Από χθες το απόγευμα
βρίσκονται σε πορεία μέσα στα βραχώδη φαράγγια, στα απόκρυφα
στρατόπεδα των συμμοριτών, μέσα στις χαράδρες των ελληνικών
βουνών, κυνηγώντας τον ύπουλο συρφετό των ληστών της
υπαίθρου, των κομμουνιστών και των σαμποτέρ, που προσπαθεί
εδώ, στη νότιο Ελλάδα, να τρομοκρατήσει τα χωριά και να τα
λεηλατήσει. Ο Γερμανός αρχηγός του λόχου των Αράβων
αναγγέλλει στον διοικητή του τάγματος το αποτέλεσμα της
νυκτερινής αυτής περιπολίας. Στην ουσία πρόκειται πάντοτε για το
ίδιο: Περίπου 20 συμμορίτες σκοτωμένοι, τρεις αιχμάλωτοι,
καταστροφή μιας αποθήκης τροφίμων, πλούσια λεία σε όπλα.

»Στις στολές των ανδρών γυαλίζουν τα πρασινο-ασπρο-κόκκινα
σήματα με τα αραβικά γράμματα και τις γερμανικές λέξεις
«Ελεύθερη Αραβία» (Freies Arabien). Οι άνδρες αυτοί, που
αποτέλεσαν τη σταθερή αυτή μαχητική ομάδα «Ελεύθερη Αραβία»,
προέρχονται από το Μαρόκο, την Τυνησία, το Αλγέριο, από το
Ιράκ, ύστερα από τη δόλια κατάληψη του από τους Βρετανούς,
κυρίως όμως είναι άνδρες του λαού αυτού των Αράβων, που τόσο
αγαπά την ελευθερία. Με γερμανικές στολές, ορκισμένοι στον
Φύρερ και στην πατρίδα τους, αγωνίζονται τώρα τον αγώνα για την
ελευθερία των αραβικών χωρών.

»Οι νευρώδεις αυτές καστανές μορφές έχουν στο παρελθόν τους
πολλούς σκληρούς αγώνες. Οδηγούμενοι αποκλειστικά από
Γερμανούς αξιωματικούς και υπαξιωματικούς, με τους οποίους
τους συνδέει μια φανατική πίστη, είναι ο τρόμος των συμμοριτών
στα Βαλκάνια.

«Κινούνται μέσα στο τοπίο σαν γάτες, βλέπουν και ακούουν τόσο
καλά τη νύχτα, όσο και την ημέρα, διαισθάνονται τον εχθρό, τις
ύπουλες προθέσεις του και τις θέσεις στρατοπέδευσης τους.
Φαίνεται σαν νάχουν μια έκτη αίσθηση, που τους καθιστά ιδιαίτερα
ικανούς στον αγώνα εναντίον των συμμοριτών. Η ευθυβολία τους
είναι σχεδόν ανυπέρβλητη, τη στιγμή που ο Γερμανός
υπαξιωματικός ανακαλύπτει με το τηλεσκόπιο το κεφάλι του
συμμορίτη ανάμεσα στους βράχους, ο Άραβας τον έχει κιόλας
αποτελειώσει με μια επιτυχή βολή. Αλίμονο δε στη μονάδα των
συμμοριτών, που οι Άραβες έφθασαν κοντά της, συρόμενοι για να
πολεμήσουν σώμα με σώμα, όπως το συνηθίζουν. Τότε δεν μένει
πια καιρός στους συμμορίτες να σηκώσουν ψηλά τα χέρια».
Για ευνόητους λόγους, ο Γερμανός δημοσιογράφος περνά το
μήνυμα του σκληρού πολεμιστή που είναι ο Άραβας, αποδίδοντας
του ικανότητες σχεδόν μυθικές. Και συνεχίζει:

«Η μία επιχείρηση διαδέχεται την άλλη, μόλις έχουν δύο ή τρεις
μέρες ανάπαυσης ανάμεσα στις κουραστικές επιχειρήσεις επάνω
στα ψηλά βουνά, που μερικές φορές κρατούν μια ολόκληρη
εβδομάδα. Σε εκατοντάδες ανέρχονται οι συμμορίτες που
σκοτώθηκαν τους τελευταίους μήνες, ενώ τα τάγματα των Αράβων
δεν είχαν ούτε μία απώλεια είτε σε νεκρούς είτε σε τραυματίες».

Εμφανίζονται ως άτρωτοι και ότι έχουν προκαλέσει πολλά θύματα
ανάμεσα στους αντάρτες. Ίσως η πραγματικότητα να είναι
διαφορετική. Μέσα στα θύματα τους οπωσδήποτε περιλαμβάνονται
και απλοί χωρικοί, άοπλοι και φιλήσυχοι, ακόμη και ανύποπτοι,
που βρήκαν τον θάνατο υπό μορφή αντιποίνων, όπως στο Δίστομο,
ή και χωρίς αιτιολογία.

Τα αραβικά αυτά τμήματα τα διοικούσαν Γερμανοί αξιωματικοί και
υπαξιωματικοί, εξ ου και θα απορεί κανείς πώς γινόταν η
συνεννόηση. Κοινή γλώσσα είχαν τα γαλλικά, που τα μιλούσαν οι
περισσότεροι από τους Άραβες αυτούς εθελοντές, αφού άλλωστε
προέρχονταν κυρίως από τις γαλλικές αποικίες της Βορείου
Αφρικής. Στο κείμενο του Γερμανού πολεμικού ανταποκριτή
διευκρινίζεται και αυτό το θέμα:

«Όπως τονίζει ο αρχηγός της μαχητικής ομάδας η αμοιβαία
κατανόηση δεν είναι ζήτημα γλώσσας, αλλά υποδειγματικών
γυμνασίων, υποδειγματικής ζωής και αγώνων. Οι διαταγές δίδονται
στα γερμανικά, όπως ακριβώς ολόκληρη η στρατιωτική εκπαίδευση
είναι όμοια με την εκπαίδευση ενός γερμανικού τάγματος πεζικού».

Για τις σχέσεις των Αράβων αυτών με τους ανωτέρους τους, ο
Γερμανός δημοσιογράφος υποστηρίζει:

«Η συναδελφική συνεργασία με τους Γερμανούς ανωτέρους τους,
είναι παραδειγματική. Την καθορίζει ο σεβασμός προς τον Γερμανό
αξιωματικό και τις ιδιότητες του ως αρχηγού, η ποιότητα των
γερμανικών όπλων και η ικανότητα της στρατηγικής ηγεσίας. Η
ρεαλιστική και αντικειμενική γερμανική ηγεσία σέβεται πάντοτε το
έκδηλο αίσθημα της δικαιοσύνης των Αράβων. Τη σχέση αμοιβαίας
εμπιστοσύνης, που υπάρχει μεταξύ του Γερμανού διοικητή και του
Άραβα στρατιώτη, μαρτυρεί μεταξύ πολλών άλλων, ένα γράμμα που
έγραψε ένας Άραβας, στον οποίον είχαν εμπιστευθεί μια έκτακτη
αποστολή: “Χαιρετισμός και τιμή, όπως ταιριάζει στο αξιότιμο
πρόσωπο σας. Εγώ ο υπηρέτης σας, λοχίας Ε., επιθυμώ να
πληροφορηθώ περί της υγείας σας, που εύχομαι, όπως ελπίζω, να
σας την διατηρεί πάντοτε ο Θεός χάριν ημών, γιατί εσείς με την
πείρα και τις γνώσεις σας είσθε ο άνθρωπος που καθοδηγεί τα
πεπρωμένα ημών των Αράβων. Δεν μπορώ να σας περιγράψω τον
βαθμό της λύπης μου, όταν σας άφησα την τελευταία στιγμή, καθώς
και τον βαθμό της περηφάνειας μου, όταν με χαρακτηρίσατε ως ένα
πραγματικό εξ όλης καρδίας στρατιώτη. Αυτό και θέλω να
παραμείνω, αδιάφορο, αν θα είμαι κοντά σας ή πολύ μακριά από
σας. Κύριε λοχαγέ μου, εδώ στη νέα μου θέση και στη νέα μου
αποστολή όλα πάνε καλά, η διάθεση και η υγεία μου είναι πολύ
καλή και δεν μου λείπει τίποτε εκτός από την παρουσία σας.
Δεχθείτε το γράμμα μου φιλικά και εξακολουθήστε να παραμένετε ο
λοχαγός μου. Ο λοχίας σας Ε.”».

Μερικές ακόμη πληροφορίες έχουμε για τη ζωή των Αράβων αυτών
εθελοντών στην Ελλάδα, ακόμη και για τον καραγκιόζη που τους
ψυχαγωγούσε:

«Όλα τα γερμανικά μέτρα, που αφορούν την περίθαλψη τους, οι
Άραβες τα δέχονται με ευγνωμοσύνη και προθυμία: Έχουν τη μικρή
τους εφημερίδα, που την διαβάζει φωναχτά το βράδυ σε κάθε
καταυλισμό ένας συνάδελφος, γιατί περίπου οι μισοί απ’ αυτούς δεν
ξέρουν ούτε να διαβάζουν ούτε να γράφουν. Ένα θέατρο
καραγκιόζη τους παίζει κάθε βράδυ εύθυμα λαϊκά και παραμυθένια
έργα, με πολλή φασαρία, με τον Γκούλια, που θυμίζει τον
δικό μας καραγκιόζη, με τον πανούργο, αλλά στο τέλος αγρίως
ξυλοκοπουμενο Εβραίο, και με τον καδή, τον δικαστή.
Κινηματογραφικές ταινίες χορού και τραγουδιού τους κάνουν να
πλήττουν, ενώ χειροκροτούν με μεγάλο ενθουσιασμό στη μέση του
έργου κινηματογραφικές ταινίες με ληστές ή ταινίες παραμυθιών.
Επειδή επί του παρόντος οι Άραβες δεν έχουν τη δυνατότητα να
ταξιδεύουν στην πατρίδα τους με άδεια, τους χορήγησαν μια εστία
αναψυχής στο Τσελ, κοντά στη λίμνη, σε μια ωραία τοποθεσία,
όπου πριν λίγο καιρό πήγαν οι πρώτοι αδειούχοι Άραβες.

»Κάθε βράδυ συγκεντρώνονται μπρος στα παραπήγματα και στις
πλαγιές, στις άκρες του ελληνικού ορεινού χωριού, οι διάφορες
ομάδες των Αράβων με τα τραγούδια τους και τις ζωηρές
συζητήσεις τους, που συχνά στρέφονται γύρω από πολιτικά θέματα.
Ενδιαφέρονται για την πατρίδα τους, για την απελευθέρωση τους
από τη βρετανική βία, τον εβραϊσμό και την καταπολέμηση του
μπολσεβικικού κινδύνου, που απειλεί και τις δικές τους χώρες.
Σκοπός τους είναι ένα μεγάλο αραβικό κράτος, στο οποίο να
διατηρούν την ιδιοτυπία τους οι διάφορες φυλές. Ο
αλληλοσεβασμός των διαφόρων αραβικών φυλών, που
καθρεφτίζεται και μέσα στη μικρή αυτή κοινότητα της
γερμανο-αραβικής μαχητικής ομάδας, εγγυάται για τη συνεργασία
αυτή. Όλοι αυτοί, που αγωνίζονται εδώ στην Ελλάδα, γνωρίζουν
πως η συμβολή τους εναντίον του συρφετού των συμμοριτών
εξυπηρετεί τελικώς και την πατρίδα τους, πως έχει τη σημασία ενός
βήματος προς τα εμπρός στον δρόμο της νίκης των ευρωπαϊκών
δυνάμεων της τάξεως εναντίον των Αγγλοαμερικανών και του
μπολσεβικισμού. Μέσα στη μελλοντική αυτή Ευρώπη θα πάρει τη
θέση που της αξίζει και η ελεύθερη Αραβία τους υπό την ηγεσία
των ανδρών, που αγωνίζονται τώρα γι’ αυτό τον σκοπό».

Όπως προαναφέρθηκε, η παρουσία αυτών των Αράβων στην
Ελλάδα έληξε με το τέλος της κατοχής και την αποχώρηση των
Γερμανών. Εκτός από μερικούς που κατάφεραν να λιποτακτήσουν
και να εμφανισθούν ως αυτόμολοι του ΕΛΑΣ, το κύριο μέρος
αυτών των εθελοντών ακολουθούσε τους συμπτυσσόμενους
Γερμανούς, σε σημείο που να βρεθούν στη θέση να υποστηρίζουν το
Τρίτο Ράιχ έγχρωμοι, ασιάτες, μουσουλμάνοι και γενικά κάθε άλλο
παρά Άριοι.

                                                                                                                                                                         Και την ώρα που στην απελευθερωμένη Ελλάδα
ξεσπούσαν λίγο αργότερα τα Δεκεμβριανά, είχαμε το φαινόμενο
«αραπάδες» (πρώην γερμανοντυμένοι) να πολεμούν με τους
Ελασίτες από τη μια μεριά, αλλά και άλλης προέλευσης
«αραπάδες» (Ινδοί αυτοί) να πολεμούν βρετανοντυμενοι υπό τις
διαταγές του Σκόμπι. (Σ.Σ. Την έκφραση «αραπάδες» την
δανειζόμαστε από επίσημα έγγραφα του ΕΛΑΣ…).