Ο Τεμαχισμός της Ευρώπης Η ρωσική διείσδυση από τα κίτρινα γιλέκα έως το Αγιο Ορος

Κοινος στοχος Πουτιν-Τραμπ

9 Δεκεμβριου 2018 11:12

Βρυξέλλες 27 Νοεμβρίου 2018. Η BusinessEurope διεξήγαγε την ετήσια συνάντησή της κεκλεισμένων των θυρών με ανώτατα στελέχη που εκπροσωπούν τις 20 μεγαλύτερες εταιρείες στην ΕΕ και την ομάδα υποστήριξής της, η οποία περιλαμβάνει 69 εταιρείες και ανώτερους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Η EURACTIV επικοινώνησε τόσο με την BusinessEurope όσο και με την Κομισιόν, προκειμένου να ενημερωθεί για το περιεχόμενο της συζήτησης. Το ρεπορτάζ σχεδόν ανατριχιαστικό με φόντο όσα συμβαίνουν στη Γαλλία: Η ανησυχία των ηγετικών κλιμακίων της Ευρώπης ήταν έκδηλη στην συνάντηση κεκλεισμένων των θυρών μεταξύ ηγετών της επιχειρηματικής κοινότητας της ΕΕ και υψηλόβαθμων αξιωματούχων της Κομισιόν στην οποία συμμετείχαν δύο κορυφαίοι εκπρόσωποι του ελληνικού επιχειρείν, ο Ευάγγελος Μυτιληναίος πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Μυτιληναίος και ο Μιχαήλ Στασινόπουλος εκτελεστικό μέλος του Δ.Σ. της Βιοχάλκο. 

ΠΗΓΗ https://kourdistoportocali.com/news-desk/o-temachismos-tis-evropis/ 

Οι αξιωματούχοι της Επιτροπής άφησαν να εννοηθεί ότι οι ΗΠΑ δεν θέλουν την ΕΕ ενωμένη”, ανέφερε η ίδια πηγή. Κι αυτή τη φορά έχουν στο πλευρό τους έναν ισχυρό σύμμαχο: Toν Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν που επιδιώκει ακριβώς το ίδιο, την διάλυση της Ενωμένης Ευρώπης. Για την ακρίβεια τον τεμαχισμό της. Ακόμη κι αν οι δύο υπερδυνάμεις έχουν αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα ο τεμαχισμός της Ευρώπης μοιάζει να είναι κοινός στόχος για τους Πούτιν και Τραμπ.

Μια Ευρώπη που εξέθρεψε το πελατειακό κράτος των Βρυξελλών ως φίδι στο κόρφο της. Ενα πελατειακό-γραφειοκρατικό κράτος το οποίο στην διάρκεια των μνημονίων έδειξε το απεχθέστερο πρόσωπό του στηρίζοντας το εγχώριο αμεταρρύθμιστο διεφθαρμένο κράτος, την διαπλοκή με τους ολιγάρχες και την δικαιοσύνη επιπέδου Ριχάρδου!

Για την σκοτεινή διείσδυση της Ρωσίας στην Ευρώπη τα συγκλονιστικά άρθρα που ακολουθούν>

Μόσχα, 26 Μαΐου 2004. Η συμπαθέστατη Ρωσίδα συνάδελφος που με υποδέχεται στο αεροδρόμιο είναι αρκετά ταραγμένη. «Ξέρετε», μού λέει, «από την ημέρα που ο δήμαρχος συμβάλλει στο να κάνουμε το συνέδριο για την ελευθερία του Τύπου στην Ρωσία, αισθάνομαι ότι συνεχώς βρίσκομαι υπό επιτήρηση». Πράγματι, ίσως η Τατιάνα να μην είχε άδικο.

Γράφει ο Αθανάσιος Χ. Παπανδρόπουλος

Δέκα μέτρα πίσω της δύο τύποι που δύσκολα δεν θα τούς έλεγες πράκτορες, κάτι λένε μεταξύ τους και μού θυμίζουν κατασκοπική ταινία της δεκαετίας τού 1970. «Από την στιγμή που ο δήμαρχος Λούζκωφ ανακοίνωσε ότι παραχωρεί στέγη για να ιδρυθεί τμήμα της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων (ΕΕΔ) στην Μόσχα, ως φαίνεται κάποια καμπανάκια κτύπησαν στο Κρεμλίνο», προσθέτει η Τατιάνα. Τής προτείνω να κεράσω γεωργιανή σαμπάνια στο μπαρ του αεροδρομίου και την ρωτώ: «Ο δήμαρχος δεν τα πάει καλά με τον Πούτιν;». Η συνάδελφος μού απαντά μονολεκτικά: «Καθόλου». Η απάντηση με βάζει σε σοβαρές σκέψεις. Διαισθάνομαι ότι, μετά τον Γιέλτσιν, στην Ρωσία κάτι δεν πάει καλά από πλευράς ατομικών ελευθεριών.

Το ίδιο βράδυ, στο διάσημο ξενοδοχείο Μετροπόλ, η ανταποκρίτρια της Ουάσινγκτον Ποστ στην Μόσχα, Susan Glasser, σε μία ώρα συζήτηση μού περιγράφει το τοπίο που σκοτεινιάζει και μού λέει ότι με τον, επίσης δημοσιογράφο, σύζυγό της Peter Baker ετοιμάζονται να φύγουν ύστερα από τρία χρόνια παραμονής.

Βέβαια, την άλλη ημέρα, ο παντοδύναμος, όπως νόμιζε, δήμαρχος της Μόσχας Γιούρι Μιχαήλοβιτς Λουζκώφ είναι πολύ πιο αισιόδοξος. «Η Ρωσία θα πρέπει να γίνει ένα με την δυτική και κεντρική Ευρώπη. Μόνον έτσι θα δημιουργηθεί ένα φερέγγυο αντίβαρο στην αμερικανική ηγεμονία και θα κοπεί ο τσαμπουκάς των Κινέζων, που ήδη αυτοθεωρούνται παγκόσμια δύναμη. Θέλω πρόεδρε η ΕΕΔ να με βοηθήσει στην προσπάθεια αυτή. Ιδρύστε ένα τμήμα στην Μόσχα και θα το στηρίζουμε όλοι εμείς που θέλουμε μία δημοκρατική Ρωσία».

«Κύριε δήμαρχε», τού απαντώ, «ακριβώς επειδή δίνετε τόση σημασία στην δημοκρατία, θα υποβάλω την πρότασή σας στην εκτελεστική επιτροπή της Ένωσής μας και αν εγκριθεί θα περάσει από την Γενική της Συνέλευση. Προσωπικά θα ήθελα να δω μία δημοκρατική Ρωσία να είναι εταίρος της ήδη διευρυμένης Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά όπως καταλαβαίνετε δεν αποφασίζω μόνος μου…».

Δύο μήνες αργότερα η πρόταση Λούζκωφ απορρίφθηκε, ο δε δήμαρχος το 2010 καθαιρέθηκε από το αξίωμά του έχοντας έλθει σε ανοικτή ρήξη με το σύστημα Πούτιν. Η Ρωσία ήδη είχε μπει στην τροχιά του «πουτινισμού» που, κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι μία ήπια μορφή ολοκληρωτισμού, προσαρμοσμένη στον 21^ο αιώνα.

Ο Βλαδίμηρος Πούτιν από το 2002 είχε αρχίσει να αλλάζει άρδην το μετακομμουνιστικό καθεστώς στην χώρα του. Εγκατέλειπε σταδιακά τους θεσμούς της οικονομίας της αγοράς. Έπαιζε την πατριωτική χορδή και ήθελε να έχει δίπλα του μία νέα ομάδα ολιγαρχών πιστή σε αυτόν. Σαφέστατα επηρεασμένος από την θητεία του στην Ανατολική Γερμανία, όπου παρακολούθησε λεπτομερώς την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος και την λαϊκή οργή απέναντι στην διαβόητη μυστική αστυνομία Στάζι, ο Βλ. Πούτιν δεν είχε και δεν έχει καμμία απολύτως συμπάθεια για το πλήθος. Αντιθέτως, το απεχθάνεται βαθειά, όπως βεβαίως και τις λαϊκές διαμαρτυρίες. Τον φοβίζουν και τον εξοργίζουν.

Επίσης, όπως γράφει και ο Μπ. Νέϊθανς, «δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο σημερινός Ρώσος πρόεδρος, όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι που έχουν χτίσει την καρριέρα τους μέσα σε μυστικές υπηρεσίες, δεν πρόκειται ποτέ να αποδεχθεί τις πτυχές και υποχρεώσεις μίας πλουραλιστικής πολιτικής». Στο πλαίσιο αυτό, η ανατροπή του Λούζκωφ, όπως και άλλες συλλήψεις, δολοφονίες και διώξεις, είναι το αποτέλεσμα μίας σταδιακής οπισθοδρόμησης της Ρωσίας από μία «δήθεν δημοκρατία» σε έναν «ήπιο ολοκληρωτισμό».

Τον τελευταίο υπηρετούν οι περίφημοι «Σιλοβίτσι». Πρόκειται για μία πολυάριθμη ομάδα πρώην πρακτόρων της KGB και της μετέπειτα Υπηρεσίας Ασφαλείας της Ρωσίας (PSB) η οποία έχει αποκτήσει άφθονο χρήμα και τεράστιες εξουσίες. Ελέγχει έτσι τις πιο ζωτικές αρθρώσεις της ρωσικής πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Πρόκειται για μία νέα, αλλά με υψηλές πλέον διεθνείς διασυνδέσεις.

Στο βιβλίο του Όσο Λιγότερα Γνωρίζετε, Τόσο Πιο Ήσυχοι Κοιμάστε, ο βετεράνος δημοσιογράφος Ντέϊβιντ Σάτερ μοιράζεται με τους αναγνώστες του την αίσθησή του ότι ελάχιστα έχουν αλλάξει στην πολιτική του Πούτιν και ότι η ενίσχυση της ολοκληρωτικής εξουσίας ήταν ήδη σε εξέλιξη από την εποχή του Γιέλτσιν. Όμως, η πολιτική ανάλυση που κάνει είναι πολύ πιο σκοτεινή και επικεντρώνεται στις κατηγορίες που διατυπώθηκαν εναντίον της ομοσπονδιακής υπηρεσίας PSB ότι το φθινόπωρο τού 1999 ενορχήστρωσε άμεσα ή έμμεσα μία σειρά βομβιστικών επιθέσεων σε πολυκατοικίες στις πόλεις Μπουινάκσκ, Μόσχα, Βολγκοντόνσκ και Ριαζάν (η τελευταία απετράπη χάρη στην επαγρύπνηση των κατοίκων) και μετά υποστήριξε ψευδώς ότι επρόκειτο για έργο Τσετσένων αυτονομιστών –δίνοντας με αυτόν τον τρόπο δικαιολογία στον πρωθυπουργό τότε Πούτιν (και πρώην επικεφαλής της PSB) για να εξαπολύσει τον δεύτερο πόλεμο της Μόσχας εναντίον της αποσχισθείσας Δημοκρατίας της Τσετσενίας.

Οι κατηγορίες αυτές διατυπώθηκαν για πρώτη φορά το 2002 από τον Γιούρια Φελστίνσκι και τον Αλεξάντρ Λιτβένκο, πρώην πράκτορα της PSB που είχε αυτομολήσει στην Δύση. Τέσσερα χρόνια αργότερα ο Λιτβένκο δολοφονήθηκε στο Λονδίνο από πράκτορα της PSB που τον δηλητηρίασε με ενεργό πολώνιο 210. Από την πλευρά τους, ο Μάϊερς και ορισμένοι συγγραφείς άλλων βιβλίων εμφανίζουν στοιχεία που προκαλούν αναστάτωση, χωρίς όμως να καταλήγουν σε συμπέρασμα ως προς τους υπευθύνους των βομβιστικών επιθέσεων, στις οποίες σκοτώθηκαν σχεδόν 300 άτομα και πάνω από 1.000 τραυματίστηκαν. Ο Ντ. Σάτερ είναι πεπεισμένος ότι επρόκειτο για τρομοκρατικές πράξεις του κράτους εναντίον των ίδιων του των πολιτών.

Επιπλέον, ο Σάτερ υποστηρίζει ότι τα αποτρόπαια περιστατικά ομηρείας που συνέβησαν στο θέατρο Ντουμπρόβκα της Μόσχας το 2002 και στο Σχολείο Νο 1 στο Μπεσλάν του βόρειου Καυκάσου το 2004 –στα οποία σκοτώθηκαν συνολικά πάνω από 500 άτομα, μεταξύ των οποίων σχεδόν 200 παιδιά– ήταν «αποτέλεσμα ρωσικής πρόκλησης» με στόχο να δώσει μεγαλύτερη δύναμη στα χέρια του Πούτιν στο όνομα του πολέμου εναντίον της τρομοκρατίας. Οι συγκλονιστικές καταγγελίες του Σάτερ διαφέρουν όχι μόνον ποσοτικά αλλά και ποιοτικά από εκείνες που συνδέουν τις ρωσικές αρχές με την δολοφονία δημόσιων επικριτών τους, όπως ο Πάβελ Χλέμπνικωφ (2004), η Άννα Πολιτόφσκαγια (2006), η Αναστάσια Μπαμπούροβα και ο Στανισλάβ Μαρκέλωφ (2009), η Νατάλια Εστεμίροβα (2009) και ο Μπορίς Νεμτσώφ (2015) –για να αναφέρουμε μόνον τις πιο γνωστές περιπτώσεις. Τα θύματα στο Ντουμπρόβσκι και στο Μπεσλάν, καθώς και στις βομβιστικές επιθέσεις στις πολυκατοικίες, δεν ήταν επικριτές αλλά άγνωστοι άνθρωποι, τυχαίοι στόχοι μίας θανάσιμης βίας, δηλαδή της τρομοκρατίας.

Οι κατηγορίες αυτές, όπως αναγνωρίζει ο Σάτερ, προκαλούν αναστάτωση. Το να κατανοήσουμε την Ρωσία τού σήμερα, επιμένει, «είναι ουσιαστικά πολύ εύκολο, αρκεί να έχουμε μάθει πώς να κάνουμε κάτι πολύ δύσκολο:  να πιστεύουμε το απίστευτο», διότι «η Ρωσία είναι ένα σύμπαν βασισμένο σε ένα εντελώς διαφορετικό σύνολο αξιών», γράφει στο Athens Review of Books (Νοέμβριος 2016) ο Μπέντζαμιν Νέϊθανς. Φέρνει έτσι στην επιφάνεια μία ρωσική πραγματικότητα αισθητά διάφορη από αυτήν που καλλιεργείται στην Ελλάδα, ιδιαίτερα από ακροδεξιούς και θρησκευτικούς αντιδυτικούς κύκλους.

Η Ρωσία είναι μία εξαιρετικά πολύπλοκη χώρα, η οποία έχει αυταρχική παράδοση αιώνων και μετά την κομμουνιστική εμπειρία της δύσκολα θα μπορέσει να υιοθετήσει αρχές και θεσμούς που ισχύουν στα δημοκρατικά κοινοβουλευτικά καθεστώτα της Δύσης.

Υπό αυτή την έννοια, το συνολικό ρωσικό περιβάλλον είναι ιδιαιτέρως πρόσφορο για έναν άνθρωπο όπως  Βλαδίμηρος Πούτιν. Σε μία χώρα όπου η συνωμοσιολογία, η θρησκευτική προκατάληψη, ο εθνικισμός, η αποπληροφόρηση και ο πλουτισμός δια της αρπαγής βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη, το έργο του Πούτιν, όταν ο Γιέλτσιν τον διόρισε ως διάδοχό του, ήταν πολύ ευκολότερο από τού να θελήσει να πάει την Ρωσία προς την δημοκρατία, την ελεύθερη οικονομία, το κράτος δικαίου και τον σεβασμό της έννοιας της διαφοράς.

«Ο Πούτιν υπήρξε πάντα άνθρωπος του παρασκηνίου. Έτσι, ανεβαίνοντας στην εξουσία το 2000 κατάλαβε ότι έπρεπε να επαναφέρει στην εξουσία έναν ήπιο αυταρχισμό, χωρίς Γκουλάγκ και ψυχιατρεία. Αμέσως λοιπόν δήλωσε ότι η εξαφάνιση της Σοβιετικής Ένωσης υπήρξε η μεγαλύτερη καταστροφή της ρωσικής ιστορίας. Από τότε, ο ένοικος του Κρεμλίνου κάνει ό,τι μπορεί για να αποκαταστήσει το παλαιό καθεστώς, αποφεύγοντας όμως τις κακοτοπιές. Αλλάζει τα σχολικά βιβλία, φέρνει δίπλα του πιστούς ανθρώπους του και ακολουθεί τις δοκιμασμένες πολιτικές της παλαιάς νομενκλατούρας, αλλά με σύγχρονους όρους. Ταυτόχρονα, εντείνει την αντιδυτική ρητορική του και βάζει σε εφαρμογή ένα σχέδιο για επάνοδο της Ρωσίας στην διεθνή γεωπολιτική σκακιέρα, αλλά μέσα στο νέο περιβάλλον του 21^ου αιώνα». Αυτά μάς λέει ο Γάλλος φίλος και συνάδελφος Τιερρύ Βολτόν, άριστος γνώστης της ρωσικής ζωής, η σύζυγος του οποίου υπήρξε εκδότις στο Παρίσι του σαμιζντάτ Η Άλλη Ρωσία.

Τον Γ.Χ. τον γνωρίζω πολλά χρόνια και συναντιόμαστε κατά καιρούς κάπου στα βόρεια προάστια για να πιούμε ένα ποτήρι. Έχει αδυναμία στην καλή ρωσική βότκα, εγώ όμως επιμένω στο ελληνικό κρασί. Κατά κανόνα δε στις συναντήσεις μας η συζήτηση επικεντρώνεται στις ελληνο-ρωσικές σχέσεις και στο πώς αυτές θα μπορούσαν να γίνουν πιο στενές.

Τον τελευταίο καιρό, όμως, ο «φίλος» –που είναι μόνιμος κάτοικος Μόσχας αλλά Έλληνας– το πάει πολύ μακριά. Μετά την ρωσική εισβολή στην Γεωργία, το 2008, δείχνει να τον ενδιαφέρει περισσότερο πώς η Ελλάδα θα γίνει δούρειος ίππος υπονόμευσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, παρά εμπορικός εταίρος της Ρωσίας. Επίσης, ενώ έως το 2008 το έπαιζε άθεος πρώην κομμουνιστής, σήμερα είναι ένας θεοσεβούμενος χριστιανός, που δεν παύει να αναφέρεται στην «Ελλάδα των Ελλήνων Ορθοδόξων Χριστιανών».

Τους τελευταίους μήνες τον είχα χάσει, όταν ξαφνικά με πήρε τηλέφωνο και βρεθήκαμε –δύο μέρες μετά την συνάντηση του Έλληνα πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα με τον Ρώσο πρόεδρο Βλαδίμηρο Πούτιν. Ο «φίλος» ήταν πολύ χαρούμενος. «Είσαι να κάνουμε καμμιά δουλειά μαζί;», μού λέει. «Σαν τί;» τού απαντώ. «Υπάρχουν κάποια λεφτά για να κάνουμε ένα σωματείο που θα μελετήσει τις σχέσεις Ελλάδας-Ρωσίας από την εποχή του Βυζαντίου έως σήμερα. Και αυτό σε όλα τα επίπεδα, αλλά με έμφαση την Ορθοδοξία».

Δεν παραθέτω την συνέχεια της συζήτησης, ωστόσο μπορώ να καταθέσω κάποιες προσωπικές απόψεις, εμπλουτισμένες και με ευρύτερο ρεπορτάζ γύρω από τις ελληνο-ρωσικές σχέσεις.

Μία πρώτη διαπίστωση είναι ότι η επίσημη Ρωσία, στην σημερινή φάση των σχέσεών της με την Δύση, δεν πρόκειται να κάνει καμία απολύτως κίνηση που θα ενοχλούσε Δυτικοευρωπαίους και Αμερικανούς στις διερευνητικές επαφές της με την Ελλάδα. Παρά τα εδώ γραφόμενα, η υποδοχή του κ. Αλέξη Τσίπρα στην Μόσχα από τον Ρώσο πρόεδρο υπήρξε ψυχρή σε σχέση με τις ελληνικές αναμονές. Και η συνάντηση αυτή δεν θα είχε γίνει ποτέ αν ο Βλαδίμηρος Πούτιν δεν είχε δεχθεί αφόρητες πιέσεις από την ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, από ολιγάρχες που εξαρτώνται από αυτήν και από τους «σιλοβίκι», δηλαδή την νέα νομενκλατούρα, μέρος της οποίας πρόσκειται στους ιδεολόγους του «εθνικομπολσεβικισμού».

Σημαντικό ρόλο στο επίπεδο αυτό έπαιξε και παίζει ο πάμπλουτος επιχειρηματίας Konstantin Malofeev, χρηματοδότης των Ρώσων ακτιβιστών στην ανατολική Ουκρανία και φίλος του υπουργού Εθνικής Άμυνας Πάνου Καμμένου. Ο Ρώσος επιχειρηματίας διατηρεί επίσης πολλές σχέσεις και επαφές με τα ακροδεξιά και εθνικιστικά κόμματα της Γαλλίας (Εθνικό Μέτωπο), της Ουγγαρίας (Φιντέζ) και της Αυστρίας (FPO). Παράλληλα, όμως, είναι και ο βασικός χρηματοδότης του κινήματος του Ρώσου ιδεολόγου Αλέξανδρου Ντούγκιν, θεωρητικού του νέο-ευρασιατικού χώρου ή της Ενδιάμεσης Περιοχής, όπως την αποκαλεί ο Έλληνας θεωρητικός Δημήτρης Κιτσίκης. Αμφότεροι οι θεωρητικοί διακρίνονται για το αντιδυτικό μίσος τους και τον άκρατο αντιφιλελευθερισμό τους και επιδιώκουν με κάθε μέσο να αυξήσουν την επιρροή τους στο Κρεμλίνο.

Από την πλευρά του, ο K.Malofeev δηλώνει φανατικός «αντιαμερικανός», εχθρός του –όπως τον αποκαλεί– «φιλελεύθερου ολοκληρωτισμού» και συνεπής χριστιανός ορθόδοξος. Αρνείται ότι είναι ολιγάρχης και επισημαίνει ότι η γνωριμία του με τον Πάνο Καμμένο έγινε τυχαία, στον γάμο του εφοπλιστή Γιώργου Καραγιώργη στην Μόσχα, όπου ήταν κουμπάρος. Βεβαίως, ο Ρώσος επιχειρηματίας αρνείται ότι χρηματοδοτεί ακροδεξιά κόμματα και ότι έχει σχέσεις με εθνικιστικούς κύκλους στην Ελλάδα. Αυτά ο κ. τα δήλωσε στην συνάδελφο Μ. Καρχιλάκη, η οποία διατηρεί μπλογκ και έδειξε να ενδιαφέρεται για το θέμα που μάς απασχολεί.

Γεγονός είναι, πάντως, ότι απόψεις και θέσεις του K.Malofeev έχουν αναρτηθεί στο site με τίτλο «The fourth political theory» (Η τέταρτη πολιτική θεωρία), που, κατά τον Α. Ντούγκιν είναι ο «εθνικομπολσεβικισμός», πέραν του φασισμού και του κομμουνισμού. Η θεωρία αυτή εκκολάπτεται με ταχείς ρυθμούς στην Ελλάδα και ενισχύεται από πολλές οπτικές γωνίες και από την ύπαρξη του κυβερνητικού σχήματος, ήτοι την σύμπραξη άκρας αριστεράς και άκρας δεξιάς, με κάποιες παραλλαγές στο εσωτερικό τους.

Μέσα σε αυτό το κλίμα, αναφορικά με την Ελλάδα σημαντικός είναι ο ρόλος του Γκεόργκι Γκάβριτς, ο οποίος την περίοδο 2009-2013 υπήρξε τρίτος γραμματέας της Ρωσικής Πρεσβείας στην Αθήνα και είχε τακτικές επαφές με ακροδεξιούς εθνικιστικούς κύκλους, όπως και με κάποιους ανθρώπους του αποκαλούμενου «πατριωτικού ΠΑΣΟΚ». Παράλληλα, ο Γκ. Γκάβριτς επεδίωξε να αποκαταστήσει σχέσεις τόσο με το καραμανλικό περιβάλλον, όσο και με κάποιους εθνικιστές συμβούλους του Αντώνη Σαμαρά, κυρίως πριν αυτός ανέλθει στην εξουσία.

Θα πρέπει επίσης να σημειώσουμε ότι, όπως αναφέρει η γερμανική Zeit Online από χάκερς που μπόρεσαν να μπουν στα emails του Ρώσου διπλωμάτη, ο τελευταίος είχε τακτική επαφή με τον Ιταλό ακροδεξιό ηγέτη της ιταλικής οργάνωσης Forza Nuova, η οποία μέσω αυτού επιδιώκει να αποκτήσει προσβάσεις στην Χρυσή Αυγή και την ηγεσία της.

Πληροφορίες μας λένε ότι σήμερα ο Γκ. Γκάβριτς, που δημιούργησε ένα πολυπλόκαμο κύκλωμα σε Ρωσία, Κριμαία, ανατολική Ουκρανία, Ιταλία και Ελλάδα, διαχειρίζεται κάποια εκατομμύρια ευρώ, τα οποία προφανώς προέρχονται από το Marshall Fund του Ρώσου ορθόδοξου ολιγάρχη και μέρος αυτών προορίζεται για αποσταθεροποιητική προπαγάνδα στην Ελλάδα. Σοβαρός μοχλός αυτής της προπαγάνδας είναι και ένα ρωσικό φιλανθρωπικό ίδρυμα που ασχολείται με θρησκευτικά και πολιτιστικά θέματα και το οποίο διατηρεί πολύ θερμές σχέσεις με Έλληνες ηγούμενους ορθόδοξων μοναστηριών και μητροπολίτες.

Πέρα από το περίφημο ορθόδοξο τόξο που φιλοδοξεί να δημιουργήσει η ρωσική πλευρά σε συνεργασία με την ελληνική εκκλησία, η ρωσική επιρροή επεκτείνεται και στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Στον χώρο αυτόν εμπλέκονται ελληνικά εφοπλιστικά συμφέροντα και ρωσικά επενδυτικά ταμεία, τα οποία, μετά την συνάντηση Τσίπρα-Πούτιν, σχεδιάζουν να επεκτείνουν την δράση τους και άρα την διείσδυσή τους στην χώρα μας. Το θέμα είναι να βρεθούν τα απαραίτητα εταιρικά σχήματα, για να μην γίνουν λάθη ικανά να προκαλέσουν ευρωπαϊκές υποψίες.

Στο σημείο αυτό επισημαίνουμε ότι η παρούσα κυβέρνηση, σε μία προσπάθεια επιδείξεως καλής θέλησης προς το «σύστημα Πούτιν» (για το οποίο θα αφιερώσουμε ξεχωριστό ρεπορτάζ), έκανε κάποια δώρα στον ΠΑΟΚ Θεσσαλονίκης, ιδιοκτησία του Ελληνορώσου επιχειρηματία κ. Ιβάν Σαββίδη, παράλληλα δε ξανάκλεισε και τον φάκελο με τις προμήθειες εξοπλισμών από την Ρωσία. Πρόκειται για απόρρητη έκθεση του πρώην γενικού γραμματέα εξοπλισμών Γ.Ζορμπά, που αφορούσε τις προμήθειες των zubr.

Από δημοσιογραφικής πλευράς, όπως αναφέρει ο συνεργάτης της Zeit Online Ζαχαρίας Ζαχαράκης, την ρωσική διείσδυση στην Ελλάδα στηρίζει ο δημοσιογράφος Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος, στενός συνεργάτης του Αλ. Ντούγκιν και ανταποκριτής για δέκα χρόνια στην Μόσχα. Φιλικά προσκείμενος στον ΣΥΡΙΖΑ, ο Δημ. Κωνσταντακόπουλος έχει αρθρογραφήσει κατά καιρούς στην Αυγή και στο περιοδικό Επίκαιρα. Κείμενά του υπάρχουν στο konstantakopoulos.blogspot.com.

«Όραμα» του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου –αν και δεν το δηλώνει ευθαρσώς– είναι η εγκατάσταση ενός «εθνικομπολσεβικικού» καθεστώτος στην Ελλάδα, που θα αναλάβει να «σώσει» το έθνος από τους «ευρωφιλελεύθερους», την παγκοσμιοποίηση, τους σιωνιστές κάθε λογής, τους τραπεζίτες, τους Αμερικανούς και γενικά το …απόλυτο κακό. Και, βεβαίως, έως ότου επιτευχθεί η «σωτηρία» αυτή, η χώρα θα τελεί υπό την προστασία του «ξανθού γένους» και του ορθόδοξου τόξου.

Ωστόσο, μέχρι να συμβούν όλα αυτά προέχει η κατάλληλη, δια της προπαγάνδας, προετοιμασία του «πιο έξυπνου λαού στον κόσμο»…

Ο έλεγχος της ψυχής και των ψήφων

ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ>Η υποδόρια διείσδυση της Ρώσικης Αρκούδας

Η ρωσική διείσδυση στα Πνευματικά, Θεολογικά και Ακαδημαϊκά δρώμενα στην Ελλάδα ως εργαλείο της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής

Αρχικά, αξίζει να τονιστεί ότι η δομή και η σχέση του ρωσικού κράτους και της ρωσικής Εκκλησίας στην μετά Μεγάλου Πέτρου εποχή είναι εντελώς διαφορετική από την αντίστοιχη στον δυτικό κόσμο. Θα πρέπει να είναι σαφές ότι στη Ρωσία η Εκκλησία είναι πλήρως υποταγμένη στο κράτος. Ως αποτέλεσμα, οι εκεί σχετικές νόρμες απορρέουν από την πολιτική διοίκηση και την εξουσία, ενώ η Εκκλησία απλώς εκτελεί. Κατά συνέπεια, πλήρως υποταγμένη στην πολιτική εξουσία, η Εκκλησία είναι ένα απλό όργανό της, ανεξαρτήτως του εκάστοτε πολιτικού συστήματος.

Γράφει ο Ειδικός Συνεργάτης

Από τα παραπάνω προκύπτει πως ο,τιδήποτε συμβαίνει στην ρωσική Εκκλησία συντονίζεται και ελέγχεται από την επικρατούσα πολιτική.

Τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας έχει παρατηρηθεί πλειάδα εκδόσεων βιβλίων πνευματικού περιεχομένου που αναφέρονται σε βίους αγίων ή πνευματικών προσωπικοτήτων ρωσικής καταγωγής. Οι παραπάνω εκδόσεις είναι απλοί βίοι αγίων με νουθεσίες πνευματικές, είτε κατά την περίοδο του κομμουνιστικού καθεστώτος, είτε ρώσων μοναχών στο Άγιον Όρος, είτε απλών πιστών πριν η μετά το σοβιετικό καθεστώς. Οι βίοι και οι νουθεσίες περιγράφονται με απλοϊκό τρόπο, αλλά συγχρόνως εξάρουν την πνευματικότητα του ρωσικού λαού ακόμη και σε κρίσιμες περιόδους. Αυτές οι ψυχωφελείς διηγήσεις έχουν έντονα φιλολογικά χαρακτηριστικά ποιητικού τύπου και είναι φορτισμένα με έντονο συναισθηματισμό. Μέσα από κείμενα όπου κυριαρχούν έντονα τυπολατρικά χαρακτηριστικά, στα μάτια του απλοϊκού πιστού προβάλλεται η βαθειά πνευματικότητα του ρωσικού λαού, δημιουργώντας έτσι συγκρίσιμα χαρακτηριστικά με διαφορετικές εκφράσεις παραδοσιακής ορθόδοξης πνευματικότητας από αυτή που βιώνεται στη λεκάνη της Μεσογείου.

Με μια πιο προσεκτική προσέγγιση, αυτό που διαπιστώνεται είναι ότι υποσυνείδητα καλλιεργείται μια αίσθηση υπεροχής της ρωσικής ορθόδοξης πνευματικότητας και ευσέβειας, η οποία, όμως, για τους γνώστες της ρωσικής πολιτικής, στην ουσία προετοιμάζει και καλλιεργεί αθέατα την αντίστοιχη πολιτική υπεροχή και επιβολή. Από την μία η συμπάθεια μέσω της απλότητας απευθύνεται στις λαϊκές μάζες των πιστών και από την άλλη η αίσθηση της αυθεντικής έκφρασης πίστεως, σύμφωνα με την ρωσική προπαγάνδα, στη συνέχεια πιστώνεται σε πολιτικό επίπεδο. Έτσι, η ρωσική υπεροχή σε πνευματικό επίπεδο προετοιμάζει και εξασφαλίζει την πολιτική υπεροχή.

Οι ρωσικής καταγωγής άγιοι έχουν μεγάλη αποδοχή στον ελληνόφωνο Ορθόδοξο χριστιανικό κόσμο, με την περιφορά των ιερών λειψάνων τους, των εικόνων, την κατασκευή ναών προς τιμή τους. Η λαϊκή ευσέβεια τρέφεται με την έκδοση των σχετικών βίων και των δημοσιευμάτων που προαναφέρθηκαν. Με αυτό τον τρόπο, η ρωσική πνευματικότητα προωθείται, φανερά ή όχι, από τον κατώτερο έως και τον ανώτατο κλήρο. Το παραπάνω ρεύμα τροφοδοτείται από τις συχνές επισκέψεις στην Ρωσία, σε ιερές Μονές, και με την καλλιέργεια σχέσεων με ρώσους κληρικούς και Μητροπολίτες. Αντίστοιχα με την προσέλευση προσκυνητών σε Ορθόδοξα προσκυνήματα από την Ρωσία, σε Άγιον Όρος, γενικά στον Ελλαδικό χώρο, αλλά και στην Αγία Γη, όπου η επιρροή των Ρώσων αυξάνεται γεωμετρικά και πάλι μέσα από τα προαναφερθέντα κανάλια της «ρωσικής πνευματικότητας». Αν και έχουν περάσει πάνω από χίλια χρόνια από των εκχριστιανισμό των Ρως, για πρώτη φορά σήμερα στην Ιστορία στην μητροπολιτική Ελλάδα κτίζονται νέοι ναοί με καθαρά ρωσική τεχνοτροπία.

Δυστυχώς, αν και κανείς δεν μπορεί να επιχειρηματολογήσει κατά μιας υγιούς κοινωνίας Ορθοδόξων χριστιανών, από όπου κι αν προέρχονται αυτοί, για τους αφελείς τονίζεται το ομόδοξο, η ανάσυρση διασκευασμένων προφητειών περί «ξανθού γένους», η αναγκαιότητα της σύσφιξης των σχέσεων, χρησιμοποιώντας τον βαρύγδουπο όρο «εκκλησιαστική διπλωματία». Αυτό που καλλιεργείται υποσυνείδητα είναι η έννοια μιας ισχυρής ρωσικής Ορθόδοξης πνευματικότητας, με μια ταυτόχρονη αναγωγή στην ισχυρή ρωσική πολιτική της σύγχρονης κρατικής τους υπόστασης, η οποία παραλαμβάνει δόξα και αίγλη από το τσαρικό και σοβιετικό καθεστώς.

Με την υποστήριξη του ρωσικού κράτους, ιδιαίτερα μετά την σχετικά επιτυχημένη έως τώρα επέμβαση στη Συρία, η ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία εμφανίζεται ως η προστάτιδα των εκεί Ορθοδόξων χριστιανών, αλλά και των χριστιανών στην ευρύτερη Εγγύς Ανατολή και των απανταχού της Οικουμένης ακόμη. Αυτού του είδους η προστασία των χριστιανών οπωσδήποτε επικουρείται από την πολιτική και στρατιωτική ισχύ του ρωσικού κράτους. Συγχρόνως δε καλλιεργούνται στενές σχέσεις με το σιιτικό Ισλάμ, ιδιαίτερα του Ιράν, αλλά και πρόσφατα αναπτύσσονται σχέσεις με το σουνιτικό Ισλάμ του Κατάρ και άλλων κρατών της Εγγύς Ανατολής.

Έτσι, με την επίφαση της αυθεντικής πνευματικότητας, η πολιτική υπεροχή επικουρεί και υποθάλπει την πνευματική υπεροχή –και τανάπαλιν- τόσο μεταξύ των Ορθοδόξων, όσο και μεταξύ των άλλων χριστιανών γενικά, αναπτύσσοντας έτσι την δυνατότητα να συνδιαλέγεται τόσο με τον μουσουλμανικό κόσμο, όσο και με τις άλλες θρησκείες.

Στο ενδορθόδοξο θεολογικό πεδίο, η ρωσική πολιτική επιστρατεύει την ρωσική θεολογική παράδοση του παρελθόντος για να θεμελιώσει και να οικοδομήσει την επιρροή της με βάση τρεις πυλώνες. Αρχικά, αν και η σύγχρονη ρωσική θεολογική σκέψη βρίσκεται σε εφηβικό στάδιο, η δια της Εκκλησιαστικής της προβολής ρωσική πολιτική στοιχειοθετεί σιγά-σιγά μια θεολογία κατά της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας (ΑΜΣΟΕ) που πραγματοποιήθηκε στην Κρήτη το 2016. Αναφερόμενη στα κείμενα και στις αποφάσεις της Συνόδου, η ρωσική θεολογική σκέψη παρουσιάζει τόσο επιθετικά, όσο και συγχρόνως αμυντικά χαρακτηριστικά. Δυστυχώς, η ρωσική θεολογική σκέψη κινείται εμφανώς κατά της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου Της Ορθοδόξου Εκκλησίας, δημιουργώντας και βρίσκοντας υποστηριχτές στον Ελλαδικό χώρο με ισχυρές επιρροές στην Ελλαδική Εκκλησία.

Βυθισμένη σε μια παθητική ουδετερότητα, η Εκκλησία της Ελλάδας συνδιαλέγεται σε μια άνευ θεολογικής ουσίας κριτική της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου Της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Η περίπτωση του Μητροπολίτη Ναυπάκτου τροφοδοτεί την παραπάνω θεολογική στάση, με την υποστήριξη και άλλων Μητροπολιτών επίσης, δημιουργώντας εντός της Ιεραρχίας και της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος μια θεολογική ασάφεια για τα κείμενα και τις αποφάσεις της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου Της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Η παραπάνω θεολογική ερμηνεία της ΑΜΣΟΕ έχει προκαλέσει αποσχιστικές τάσεις στον ελληνόφωνο Ορθόδοξο κόσμο, τόσο εντός του Άθωνα, όσο και στην Ελλαδική Εκκλησία, ιδιαίτερα δε στη Βόρεια Ελλάδα. Οι όχι και τόσο αθώες αντιδράσεις στρέφονται κυρίως κατά του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, ιδιαίτερα εντός του Αγίου Όρους, που ανήκει και στην πνευματική δικαιοδοσία του, όσο και εκτός αυτού στον απανταχού ορθόδοξο κόσμο. Το πολύ εύλογο ερώτημα που προκύπτει και εγείρει υποψίες είναι: Γιατί η τόσο ισχυρή κριτική για το πρόσωπο του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, τη στιγμή που τα κείμενα της ΑΜΣΟΕ τα υπέγραψαν ομόφωνα όλοι οι παρευρισκόμενοι προκαθήμενοι των Ορθοδόξων Εκκλησιών;

Ο δεύτερος πυλώνας είναι το παλαιό και διόλου υποτιμητέο ιδεολόγημα της Μόσχας ως «Τρίτης Ρώμης», που ενισχύεται και θεολογικά, λαμβάνοντας τροφοδοσία από την αντίδραση σε θεολογικό επίπεδο κατά της ΑΜΣΟΕ, και θεολογικά ερείσματα από το Ουκρανικό ζήτημα κατά της Αυτοκεφαλίας και τις πρόσφατες εξελίξεις της διακοπής μνημόνευσης του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου από το Πατριαρχείο Μόσχας. Τα ταξίδια, οι εκπομπές και συνολικά η κινητικότητα του Αλεξάνδρου Ντούγκιν δεν είναι άσχετη ή απαρατήρητη, όπως και οι εμφανίσεις του πολύ κοντινού στον κ. Πούτιν π. Τύχωνος αλλά και τα ρωσικά ντοκυμαντέρ για το Βυζάντιο, επίσης. Μέσα από αυτούς τους διαύλους, η αποκαλούμενη «Τρίτη Ρώμη» υπόσχεται αυθεντικότητα στην θεολογική προσέγγιση και την επιστροφή σε ένα είδος παραδοσιακής ορθόδοξης πνευματικότητας. Όπως εμφανίζεται, αφού το Βυζάντιο έχει παρέλθει και η σημερινή Ελλάδα αδυνατεί, εκείνοι είναι οι μόνοι που μπορούν να την προσφέρουν.

Ο τρίτος πυλώνας οικοδομείται μέσα από την προβαλλόμενη θεολογική και πνευματική ρωσική υπεροχή, η οποία αποτελεί και την βάση για τη δημιουργία ενός χριστιανικού ρωσικού Υπερέθνους. Αφορμή και εφαλτήριο αυτού αποτελεί ο ρωσικός γεωγραφικός χώρος που θα επεκτείνεται σε παγκόσμιο επίπεδο. Η έμφαση που αποδίδει ο Ντούγκιν στην οικοδόμηση της αποκαλούμενης Ευρασίας (αντίστοιχη της heartland του Χίτλερ) είναι γνωστή. Εντός των συνόρων θα μιμείται τις αρχαίες αυτοκρατορίες, με ανοχή σε άλλες θρησκείες, αλλά το ρωσικό υπερέθνος θα απευθύνεται σε όλον τον κόσμο, με κύρια ερείσματα μια ουσιαστικά ανάμεικτη πνευματικότητα που θα κατοχυρώνεται θεολογικά.

Στη συνέχεια, η ρωσική διείσδυση σε ακαδημίες και διάφορα ιδρύματα ανά την Ελλάδα αποτελεί ένα άλλο μέρος και όργανο της ρωσικής πολιτικής. Αυτή η ακαδημαϊκού τύπου διείσδυση, επίσης, αντλεί δυνάμεις από την ρωσική πνευματικότητα και τη θεολογική σκέψη. Για τους έχοντες γνώση, πολλοί Ρώσοι θεολόγοι θεωρούν ότι οι περισσότεροι Έλληνες συνάδελφοί τους υποφέρουν από ακραίο εκδυτικισμό, πως έχουν απομακρυνθεί από την Παράδοση και τους Πατέρες και άρα ότι δεν αποτελούν πλέον αυθεντικούς εκφραστές της Ορθόδοξης θεολογίας. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, και θα πρέπει να απασχολήσει πολλούς. Οι Ρώσοι ακαδημαϊκοί θεολόγοι της διασποράς αποτελούν σημείο αναφοράς, παρότι στα έργα τους τονίζουν και στηρίζονται στην ελληνόφωνη πνευματική παράδοση. Είναι αξιοπρόσεκτο ότι εντός των ρωσικών συνόρων η ακαδημαϊκή θεολογία υποστηρίζεται από συγκριμένα ιδρύματα τα οποία σε χώρες εκτός της Ρωσίας δεν έχουν αναγνώριση Πανεπιστημιακού επιπέδου. Οι σπουδαστές των ρωσικών θεολογικών ακαδημιών, εφόσον δεν έχουν την ακαδημαϊκή αναγνώριση, δεν μπορούν να συνεχίσουν μεταπτυχιακές σπουδές εκτός Ρωσίας.

Αυτή η δίψα των ρωσικών ιδρυμάτων για ακαδημαϊκή πανεπιστημιακή αναγνώριση είναι εμφανής στους γνώστες του αντικειμένου. Διέξοδο στο πρόβλημα προσφέρει η συνεργασία με πανεπιστημιακά ιδρύματα ή πανεπιστημιακού επιπέδου ιδρύματα της Ελλάδας ή της Ευρώπης. Γιαυτό το λόγο, διάφορες συνεργασίες είναι αυτή τη στιγμή σε εξέλιξη. Στον ελλαδικό χώρο ακούγονται πολλά σχετικά με την ανάπτυξη διαδικασιών για την συνεργασία ελληνικών θεολογικών σχολών ή ανωτάτων Εκκλησιατικών Ακαδημιών με ρωσικές θεολογικές σχολές ή ακαδημίες. Σύμφωνα με πληροφορίες, ελληνική Εκκλησιατική Ακαδημία, ο Μητροπολίτης πρόεδρος της οποίας δείχνει φιλοσλαβικά αισθήματα, επεξεργάζεται τη δυνατότητα συνεργασίας με ρωσική θεολογική σχολή. Εντός της συγκεκριμένης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας ορισμένοι καθηγητές χαρακτηρίζονται επίσης για τα έντονα φιλορωσικά τους αισθήματα, πράγμα που τεκμηριώνεται από τις στενές, ακόμη και επαγγελματικού τύπου σχέσεις με Ι. Μονές του Αγίου Όρους, όπως για παράδειγμα με την Πεμπτουσία, η οποία ανήκει στην Ι. Μονή Βατοπαιδίου.

Στην πόλη της Θεσσαλονίκης η Θεολογική Σχολή με τα δύο τμήματά της από καιρό αποτελεί στόχο του φλέρτ ρωσικών ή φιλορωσικών παραγόντων. Ο απελαθείς Ρώσος διπλωμάτης είναι πτυχιούχος της Θεολογικής Σχολής της Θεσσαλονίκης. Οι ρωσικής επιρροής μνηστήρες έχουν δύο αφετηρίες, τόσο από τον Άθωνα, όπου η ρωσική διείσδυση είναι πέρα από κάθε έλεγχο (ιδιαίτερα με τις πρόσφατες εξελίξεις), αλλά και απευθείας από την ρωσική Εκκλησία. Αναλογικά των πιέσεων η Θεολογική Σχολή της Θεσσαλονίκης αντιστάθηκε και αντιστέκεται, εκτός μεμονωμένων καθηγητών, οι σχέσεις των οποίων με την Ρωσία είναι γνωστές, και Αγιορειτών, που φημίζονται για τα φιλορωσικά τους αισθήματα. Βέβαια, τα αντίδωρα είναι πολλά και οι μέθοδοι μπορούν να παίρνουν πολλές και διαφορετικές μορφές, όπως για παράδειγμα ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα για το Άγιον Όρος που υποστηρίζεται από τη Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου.

Κατεβαίνοντας νοτιότερα, συναντάμε την Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών του Βόλου που στηρίζεται από την Ι. Μητρόπολη Δημητριάδος. Μια προσπάθεια θεολογικής σκέψης αναζητώντας προσανατολισμό. Η αναζήτηση αυτού του προσανατολισμού επιβεβαιώνεται από το παραγόμενο έργο, από συγκεκριμένους βουλιμικούς θεολόγους, και από τις πηγές χρηματοδότησης. Κάποιοι γνώστες των πραγμάτων υποστηρίζουν ότι, εκτός από την χρηματοδότηση από ευρωπαϊκά προγράμματα ή άλλους δυτικούς φορείς, το ρωσικό ρούβλι έχει και αυτό τον λόγο του. Ερωτηματικά προκύπτουν από την συχνή παρουσία του Ηγουμένου Εφραίμ, φέροντας ευλογίες στην Ι. Μητρόπολη Δημητριάδος.

Η πόλη του Βόλου έχει στενές σχέσεις με την γνωστή για τις φιλορωσικές ‘’τουλάχιστο διαθέσεις’’ Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου, καθώς αρκετοί από τον Βόλο εργάζονται στο Άγιον Όρος και στην Μεγίστη Μονή. Αξιοσημείωτα, η εγκατάσταση της συνοδείας του Ιωσήφ – Εφραιμ έγινε όταν πολιτικός διοικητής του Αγίου Όρους ήταν ο κ. Λούλης από τον Βόλο. Αυτές οι σχέσεις καλλιεργούνται έως σήμερα με τον δήμαρχο και άλλους παράγοντες. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι μέσα από το λιμάνι του Βόλου ρέει άφθονο το ρωσικό μετρητό, λόγω του ότι τα ‘’κάγκελα είναι λίγο ανεκτικά’’. Επίσης, το για χρόνια τώρα λαϊκό πρωτοπαλίκαρο του ηγουμένου Εφραίμ είναι από τον Βόλο. Μέσα σε αυτό το φιλορωσικό κλίμα όσμωσης κάποιων θεολόγων, η ανάπτυξη συμμαχιών με φιλορωσικούς παράγοντες καθίσταται αυτονόητη. Όπως φαίνεται, αυτοί οι βουλιμικοί θεολόγοι της Ακαδημίας του Βόλου μοιάζουν να έχουν ως επιδίωξη να κατακλύσουν και να κατακτήσουν τις θεολογικές σχολές και Εκκλησιαστικές Ακαδημίες της Ελλάδας. Έως ένα σημείο το έχουν καταφέρει, αλλά οι επιδιώξεις δεν σταματούν εκεί, είναι υψηλότερες και πιο μακροπρόθεσμες.

Νοτιότερα, η Θεολογική Σχολή της Αθήνας του ΕΚΠΑ με τα δύο Τμήματά της, και η Ανώτατη Εκκλησιαστική Ακαδημία της Αθήνας αποτελούν στόχο παρόμοιων επιδιώξεων. Μέσα από την ουδετερότητά της, σύμφωνα με τα παραπάνω, στην Ανώτατη Εκκλησιαστική Ακαδημία της Αθήνας παρατηρείται η σταδιακά αυξανόμενη παρουσία θεολόγων της Ακαδημίας του Βόλου. Όμως, και στην Θεολογική Σχολή της Αθήνας τον τελευταίο καιρό γίνεται μια συντονισμένη προσπάθεια διείσδυσης και επιρροής από φιλορωσικούς παράγοντες. Και εδώ έχει παρατηρηθεί η σιγά-σιγά αυξανόμενη παρουσία θεολόγων της Ακαδημίας του Βόλου με παράλληλους συσχετισμούς. Ο αυτοδιαφημιζόμενος Πολυεπιστήμων Μητροπολίτης των Μεσογείων, γνωστός για την στρατηγικά φιλορωσική προσέγγισή του, τα τελευταία χρόνια καλεί τους καθηγητές της Θεολογικής Σχολής του ΕΚΠΑ σε συχνές συναντήσεις, σε μυστικά δείπνα. Κάποιοι ανταποκρίνονται πολύ πρόθυμα, ιδιαίτερα δε με την καλλιέργεια της προσδοκίας διεκδίκησης του Αρχιεπισκοπικού θρόνου.

Υπάρχουν βέβαια εντός της Σχολής παράγοντες και καθηγητές που αντιλαμβάνονται και παρακολουθούν το φαινόμενο, αλλά υπάρχει και ένα ποσοστό που αντιμετωπίζει την κατάσταση παθητικά και αδιάφορα, μη κατανοώντας τις συνέπειες και την απειλή. Ακούστηκε μέχρι και το ενδεχόμενο χρηματοδότησης για την ανέγερση ναού της Θεολογικής του ΕΚΠΑ από την ρωσική Εκκλησία. Η θεολογική σχολή του ΕΚΠΑ δείχνει αυτή την περίοδο ευάλωτη, και ότι βρίσκεται στο στόχαστρο επιρροής κατάληψης από φιλορωσικούς παράγοντες. Η πιθανή κατάληψη της θεολογικής του ΕΚΠΑ θα αποτελούσε ισχυρό πλήγμα για την ακαδημαϊκή θεολογία με προεκτάσεις τόσο πνευματικές όσο και πολιτικές. Συμπεραίνεται ότι αυτές οι επιδιώξεις για τη Θεολογική Σχολή της Αθήνας εμφανώς προέρχονται από δύο κατευθύνσεις – αφετηρίες : από τον Βόλο και από τα Μεσόγεια Αττικής.

Σε μια εποχή που στιγματίζεται από τις απελάσεις των Ρώσων διπλωματών από την Ελληνική Πολιτεία, από το πολεμικό κλίμα στη νοτιοανατολική Μεσόγειο και τον ενεργειακό ανταγωνισμό των μεγάλων δυνάμεων, θα πρέπει να επιστρατεύεται η Πνευματική, Θεολογική και Ακαδημαϊκή δυναμική μας. Ιδιαίτερα δε με την πρόσφατη διένεξη μεταξύ του Οικουμενικού Πατριαρχείου και του Πατριαρχείου Μόσχας με αιτία το αυτοκέφαλο της Ουκρανίας, αλλά και πολλές άλλες αφορμές, η κατάσταση ηλεκτρίζεται έντονα και ο καθένας καλείται να αναλάβει τις ευθύνες του. Να επιστρατευτεί η Πνευματική, Θεολογική και Ακαδημαϊκή παράδοση για να ερμηνευτεί και να χρησιμοποιηθεί κατά το συμφέρον των πολιτικών επιδιώξεων.

Συνοψίζοντας, θα πρέπει να είναι κατανοητό ότι η πνευματική, θεολογική και ακαδημαϊκή ρωσική διείσδυση στην Ελλάδα αποτελεί όργανο της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής. Για τους έχοντες γνώση, αν κάποιος μπορέσει να ελέγξει το μυαλό και την ψυχή των ανθρώπων, χρησιμοποιώντας μάλιστα και το οικονομικό δέλεαρ, τότε ελέγχει και τις ψήφους τους, και όταν ελέγχει ψήφους ελέγχει και την πολιτική που εφαρμόζεται.

Στην συγκεκριμένη όμως περίπτωση η εργαλειοποίηση της Πνευματικής, Θεολογικής και Ακαδημαϊκής Ορθόδοξης παράδοσης και κληρονομιάς από τη ρωσική πολιτική και στρατηγική είναι απαράδεκτη, έχει τα χαρακτηριστικά επέμβασης και αποτελεί σαφή απειλή για την Ορθοδοξία, τόσο στον ελλαδικό χώρο, όσο και ευρύτερα για την Ορθόδοξη Εκκλησία.

>

http://www.skai.gr/news/politics/article/384379/proin-prothupourgos-rosias-trites-dunameis-odigisan-stin-ellinorosiki-krisi-26-9-2018/

Ο κ. Στεπάσιν παρομοίασε το Άγιο Όρος με το Βατικανό, υποστηρίζοντας πως θα έπρεπε να είναι ουσιαστικά ανεξάρτητο από την Αθήνα. «Ο Άθως δεν θα έπρεπε να απασχολεί καθόλου την Ελλάδα», είπε.

https://www.pronews.gr/kosmos/diethnis-politiki/716073_t-prothypoyrgos-rosias-agio-oros-prepei-na-ginei-anexartito-kratos

Η Ρωσία έθεσε θέμα ανεξαρτησίας του Αγίου Ορους ???? Παλιό σχέδιο των ρώσων για το ΆΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

«Ο Άθως δεν θα έπρεπε να απασχολεί καθόλου την Ελλάδα». Aπό τον πρώην πρωθυπουργό της Ρωσίας και επικεφαλής της Ορθόδοξης Αυτοκρατορικής Εταιρείας της Παλαιστίνης, Σεργκέι Στεπάσιν ο οποίος μίλησε για ένα Ορθόδοξο “Βατικανό”.

https://www.tribune.gr/blog/news/article/256005/pechnidi-tis-rosias-sto-agio-oros-piso-apo-ti-thriskia.html

Tο καλοκαίρι του 1913 (με το Άγιο Όρος υπό ελληνική κατοχή) ένας λόχος Ρώσων αποβιβάστηκε και εξανάγκασε 800 Ρώσους μοναχούς να εγκαταλείψουν το Όρος με πλοία που ακολουθούσαν τα ρωσικά πολεμικά.

Λίγο αργότερα, το Φεβρουάριο του 1914 άρχισε η διαπραγμάτευση για το θέμα ανάμεσα στον Έλληνα και τον Ρώσο πρέσβη στη Κωνσταντινούπολη με τον Ρώσο πρέσβη De Giers να επιδίδει στον Έλληνα πρέσβη σημείωμα σύμφωνα με το οποίο θα αναγνωριζόταν η ελληνική κυριαρχία με την παρουσία Διοικητή, με περιορισμούς όμως, δικαίωμα της Ρωσίας για επέμβαση και προστασία των Ρώσων μοναχών και προαγωγή των δύο ρωσικών σκητών σε μονές.

Ευτυχώς το ξέσπασμα στο μεταξύ του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου άφησε το θέμα εκκρεμές εις όφελος της χώρας μας η οποία ασκούσε κυριαρχία.

Το θέμα της κυριαρχίας λύθηκε με τις συνθήκες του 1920 με τη Βουλγαρία (Neuilly) και τη Τουρκία (Σεβρών) και την συνθήκη προστασίας των μειονοτήτων του 1920 (Σεβρών), αλλά κυρίως με τη Συνθήκη της Λωζάννης (1923), όπου η Σοβιετική Ρωσία ουδέν ενδιαφέρον πλέον εκδήλωσε για το Άγιο Όρος.

Με άλλα λόγια η κομμουνιστικοποίηση της Ρωσίας και στη συνέχεια της Ανατολικής Ευρώπης διέσωσε το Άγιο Όρος για την Ελλάδα και εμπέδωσε την ελληνική κυριαρχία.

Οι δε Σλάβοι ορθόδοξοι αδελφοί ουδέν ενδιαφέρον έδειχναν (πλην σποραδικών πρακτόρων της KGB που εγγράφονταν στα μητρώα ως μοναχοί για να εξαφανιστούν αργότερα με ελληνικό διαβατήριο προς άγνωστη κατεύθυνση).

https://www.huffingtonpost.gr/2016/04/11/agion-oros-poytin-kyrillos-fanari_n_9658294.html

Κάποιοι άλλοι παρέπεμπαν στην ιστορία υπενθυμίζοντας τη διπλωματική «μάχη» της Ρωσίας στη σύνοδο των πρεσβευτών στις 29 Ιουλίου του 1913 στο Λονδίνο, για να μην κατοχυρωθεί στην ελληνική επικράτεια το Αγιον Ορος και να παραμείνει «αυτόνομο, ανεξάρτητο και ουδέτερο».

 ΠΗΓΗ https://kourdistoportocali.com/news-desk/o-temachismos-tis-evropis/